Józef Lewkiewicz
 starszy ogniomistrz | |
| Data i miejsce urodzenia | 9 kwietnia 1899 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 16 września 1920 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1915–1920 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  | |
.png){kind=small}
Józef Lewkiewicz (ur. 9 kwietnia 1899 w Brzesku, poległ 16 września 1920 pod Dytiatynem) – podoficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie Eustachego i Marii z domu Flak.
Ukończył szkołę ludową i szkołę przemysłową. Od kwietnia 1915 roku w Legionach Polskich, w których walczył na froncie rosyjskim, gdzie został ranny. Następnie pełnił służbę w warsztatach I Brygady. Po kryzysie przysięgowym (lipiec 1917 roku) w randze plutonowego służył w Dowództwie Taborów Polskiego Korpusu Posiłkowego. Po nieudanej próbie przejścia frontu pod Rarańczą został internowany w Szeklence, wcielony do armii austro-węgierskiej i skierowany na front włoski. Po upadku armii cesarskiej powrócił do Brzeska i przystąpił do organizowania oddziałów młodzieży gimnazjalnej do obrony Kresów Wschodnich. W listopadzie 1918 roku wstąpił jako ochotnik do odrodzonego Wojska Polskiego, od kwietnia 1919 r. przydzielony był do 3 kompanii zapasowej 16 pułku piechoty z Tarnowa. Uczestniczył w odsieczy Lwowa i walkach z Ukraińcami. Następnie bił się z bolszewikami podczas wojny polsko-radzieckiej. W szeregach 4 baterii 2 dywizjonu 1 pułku artylerii górskiej wziął, w dniu 16 września 1920 roku, udział w bitwie pod Dytiatynem[1][2].
Podczas tej bitwy jego bateria uległa niemal całkowitej zagładzie po stawieniu sześciogodzinnego oporu przeważającym siłom bolszewików (w dowód uznania swego męstwa i poświęcenia 4 bateria 1 pag została później nazwana „baterią śmierci”). Ofiara polskich żołnierzy pozwoliła zatrzymać na cały dzień marsz dwóch brygad radzieckich. Starszy ogniomistrz Józef Lewkiewicz pozostał na swym stanowisku do końca i poległ śmiercią bohatera, za co odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2]. Nadanie to zostało następnie potwierdzone dekretem Wodza Naczelnego marszałka Józefa Piłsudskiego L.14135 z 18 sierpnia 1922 roku (opublikowanym w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 41 z dnia 27 października 1922 roku)[3][a].
Józef Lewkiewicz nie zdążył założyć rodziny.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 41 z 1922 roku podano, że Józef Lewkiewicz posiadał rangę ogniomistrza sztabowego.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku ↓.
- ↑ a b Polak (red.) 1991 ↓, s. 87.
- ↑ a b Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 41 z 27 X 1922, s. 805.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2020-01-25].
- Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Lewkiewicz Józef. [dostęp 2020-01-25].