Józef Kuberski
 | |
 podpułkownik artylerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 26 sierpnia 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 20 Dywizjon Artylerii Ciężkiej |
| Stanowiska | dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
     | |
Józef Kuberski (ur. 26 sierpnia 1893 w Chełmnie, zm. wiosna 1940 w Charkowie) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Jana i Julianny z Barnickich. Po wybuchu I wojny światowej od 1914 służył w Armii Cesarstwa Niemieckiego na froncie wschodnim. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego i służył w 10 dywizjonie artylerii polowej. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1920, brał udział w walkach pod Kijowem, Mińskiem, Warszawą. Następnie był oficerem w 20 dywizjonie artylerii ciężkiej, 29 dywizjonie artylerii ciężkiej, 3 pułku artylerii ciężkiej. Od 1924 do 1935 pełnił służbę w 15 pułku artylerii lekkiej w Bydgoszczy. Został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927. W marcu 1930 roku został przesunięty ze stanowiska kwatermistrza na stanowisko dowódcy dywizjonu[1]. W sierpniu 1935 roku został przeniesiony do Komendy Obozu Ćwiczeń Grupa na stanowisko komendanta[2]. Następnie awansowany do stopnia podpułkownika. Od 1938 był zastępcą dowódcy 12 pułku artylerii lekkiej, a w 1939 został dowódcą tej jednostki.
W czasie kampanii wrześniowej, po agresji ZSRR na Polskę wzięty do niewoli sowieckiej i przewieziony do obozu w Starobielsku[3]. Wiosną 1940 zamordowany przez NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Walecznych
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[4]
- Medal Niepodległości (9 listopada 1932)[5]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]
5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia pułkownika[6]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[7].
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez Prezydenta RP na Uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976).
Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986).
W maju 2009 w ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, przy Gimnazjum w Posądzy został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Józefa Kuberskiego.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 116.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 99.
- ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 320. ISBN 83-7001-294-9.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Lista osób zamordowwanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 2014-04-09].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2003. s. 271. [dostęp 2014-12-06].