Józef Jagmin

Ten artykuł od 2010-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Józef Jagmin herbu Pelikan^[1] (ur. w 1810, zm. 31 sierpnia 1877 w Szumli) – oficer, uczestnik powstania listopadowego i styczniowego, emigrant.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Józef Jagmin brał udział w powstaniu listopadowym na Litwie pod dowództwem gen. Dembińskiego, a potem w Warszawskiem, po jego upadku wyemigrował do Francji. W sierpniu 1848 wstąpił w stopniu podporucznika do Legionu Polskiego gen. Wysockiego przy armii węgierskiej i walczył w powstaniu węgierskim, m.in. pod Szolnokiem i Hatvanem. Za swoją służbę został odznaczony węgierskim powstańczym Orderem Zasługi Wojskowej III klasy^[2].

Po klęsce powstania, w sierpniu 1849 przedostał się do Turcji, gdzie mieszkał w Konstantynopolu. Jako major służył w polskim pułku Kozaków Sułtańskich gen. Zamoyskiego przeciwko Rosji w czasie wojny krymskiej w okresie 1853-1856, po czym powrócił do Francji. W 1863 wziął udział w powstaniu styczniowym jako dowódca oddziału na Lubelszczyźnie. By dostać się do Polski, wstąpił do oddziału Zygmunta Miłkowskiego i wraz z nim stoczył z Rumunami bitwę pod Kostangalią (15 lipca 1863), gdyż Rumuni nie chcieli przepuścić polskiego oddziału do Polski.

Po klęsce kolejnego powstania ponownie przedostał się do Turcji. W kolejnej wojnie rosyjsko-tureckiej w 1877 jako pułkownik (według innych źródeł major) był twórcą i dowódcą Legionu Polskiego (w sile około 65 ludzi) działającego w ramach armii tureckiej. Idea legionu miała oparcie w planach politycznych Anglii i protekcję tzw. Rządu Narodowego, powstałego z księciem Adamem Sapiehą (1828-1903) na czele w 1877 r. w Wiedniu za wiedzą i zgodą Austrii, do mobilizowania opinii polskiej przeciw Rosji. Organizatorzy liczyli na pozyskiwanie uciekinierów i jeńców z wojska rosyjskiego, w którym znajdowały się tysiące Polaków^[3]. Poległ wskutek ran odniesionych w bitwie pod Eski Zagrą(inne języki) (Eski Zagra to osmańska nazwa miasta dziś znanego jako Stara Zagora) w Bułgarii. Zmarł w Szumli (obecnie Szumen).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]