Izaak Boryskowicz

Izaak
Biskup łucki i ostrogski
Kraj działania

I Rzeczpospolita

Data śmierci

1641

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Patriarchat Konstantynopolitański

Chirotonia biskupia

początek 1621

Izaak Boryskowicz, ukr. Борискович Ісаак vel Ісаакій (data urodzenia nieznana, zm. 1641) – prawosławny biskup łucki, egzarcha patriarchy carogrodzkiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Organizator i pierwszy igumen monasteru w Dermaniu (1602). Później ihumen monasteru czerczyckiego k. Łucka. Jeden z organizatorów łuckiego Bractwa Podwyższenia Krzyża Świętego. Był wykładowcą szkoły przy tym bractwie. W 1620 r. u patriarchy jerozolimskiego Teofana uzyskał przywilej stauropigii dla bractwa łuckiego. Na prawosławnego biskupa łuckiego i ostrogskiego wyświęcony został przez tego samego hierarchę po jego wyjeździe w eskorcie Kozaków z Kijowa na początku 1621 r. w Białej Cerkwi. Król Zygmunt III Waza nie uznał tych święceń, podobnie jak innych chirotonii biskupich udzielonych przez Teofana w czasie pobytu w Rzeczypospolitej. W 1624 r. prawosławny metropolita kijowski Hiob wyprawił go do cara Michała I Romanowa i patriarchy Filareta z poselstwem w celu skłonienia ich do ujęcia się za prawosławnymi w Rzeczypospolitej. Od tego poselstwa datują się stałe kontakty prawosławnych biskupów ruskich z Moskwą. W 1629 r. jako egzarcha patriarchy carogrodzkiego wyraził sprzeciw wobec zamiaru udziału strony prawosławnej w soborze lwowskim (projekt metropolity Józefa Welamina Rutskiego). Brał udział w soborze kijowskim w 1640 r., zastępując metropolitę Piotra Mohyłę. Zachował godność ordynariusza diecezji aż do śmierci w 1641 r.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Antoni Mironowicz, Sylwester Czetwertyński. Biskup białoruski. Kościół prawosławny w XVII wieku ([1])
  • P. Żukowicz, Lwowskij sobor 1629 w swiazi s politiczeskimi obstojatielstwami wriemieni, Christianskoje Cztienije, t. CCXXXV, Kijew 1911, ss. 661–684.
  • Гайдай Л. Історія України в особах, термінах, назвах і поняттях. – Луцьк: Вежа, 2000. Дермань ([2])
  • Рад. енциклопедія історії України. – К., 1969. – T. 1.

Literatura dodatkowa[edytuj | edytuj kod]