Iwan Ławiejkin

Iwan Ławiejkin
Иван Павлович Лавейкин
	24+1 zwycięstwa
	generał major lotnictwa
Data i miejsce urodzenia	2 sierpnia 1921 ; Smoleńsk
Data i miejsce śmierci	2 grudnia 1986 ; Moskwa
	Przebieg służby
Lata służby	1939–1986
Siły zbrojne	Armia Czerwona; Wojskowe Siły Powietrzne
Główne wojny i bitwy	front wschodni (II wojna światowa)
	Odznaczenia
	;

Iwan Pawłowicz Ławiejkin (ros. Иван Павлович Лавейкин, ur. 2 sierpnia 1921 w Smoleńsku, zm. 2 grudnia 1986 w Moskwie) – radziecki lotnik wojskowy, generał major, Bohater Związku Radzieckiego (1943).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Do 1938 skończył 9 klas szkoły w Briańsku, pracował w fabryce mechanicznej, w listopadzie 1938 ukończył briański aeroklub, od lutego 1939 służył w Armii Czerwonej. W 1940 ukończył wojskową szkołę lotników w Odessie, był lotnikiem niszczycielskiego pułku lotniczego w Zachodnim Specjalnym Okręgu Wojskowym, od czerwca do sierpnia 1941 lotnikiem 33 niszczycielskiego pułku lotniczego na froncie wojny z Niemcami, od sierpnia 1941 do listopada 1944 dowódcą klucza, dowódcą eskadry i zastępcą dowódcy pułku, w czerwcu i od sierpnia do października 1941 walczył na Froncie Zachodnim, w lipcu-sierpniu 1941 w składzie Moskiewskiej Strefy Wojsk Obrony Przeciwlotniczej, od listopada 1941 do października 1942 na Froncie Kalinińskim, od grudnia 1942 do października 1943 na Froncie Południowo-Zachodnim, od października 1943 do stycznia 1944 3, a od lipca do listopada 1944 1 Ukraińskim. Brał udział w walkach pod Smoleńskiem, pod Moskwą, operacji rżewsko-syczewskiej, bitwie pod Stalingradem, operacji woroszyłowgradzkiej, izjum-warwieńkowskiej, biełgorodzko-charkowskiej, donbaskiej, zaporoskiej, dniepropietrowskiej i lwowsko-sandomierskiej. 23 sierpnia 1941 został lekko ranny. W listopadzie 1944 został lotnikiem-instruktorem w Zarządzie Lotnictwa Myśliwskiego Głównego Zarządu Przygotowania Bojowego Sił Wojskowo-Powietrznych ZSRR, jako major 2 Armii Powietrznej 1 Frontu Ukraińskiego uczestniczył w operacji berlińskiej i praskiej. Wykonał łącznie 498 lotów bojowych, w 106 walkach powietrznych strącił 24 samoloty osobiście, a w grupie 1. W 1950 ukończył Akademię Wojskowo-Powietrzną w Monino, a w 1957 Wojskową Akademię Sztabu Generalnego, później dowodził dywizją lotniczą, a 1963-1986 wykładał w Akademii Wojskowej im. Frunzego, gdzie był m.in. docentem (1974) i kierownikiem katedry; w 1985 został kandydatem nauk wojskowych. W lutym 1986 zakończył służbę. Jego synem jest kosmonauta Aleksandr Ławiejkin.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

młodszy porucznik (20 maja 1940)
starszy porucznik (6 grudnia 1941)
kapitan (23 marca 1942)
major (13 października 1943)
podpułkownik (6 listopada 1947)
pułkownik (23 sierpnia 1951)
generał major lotnictwa (7 maja 1960)

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (24 sierpnia 1943)
Order Lenina (23 sierpnia 1943)
Order Czerwonego Sztandaru (czterokrotnie - 3 listopada 1941, 29 grudnia 1941, 6 kwietnia 1942 i 22 lutego 1955)
Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (dwukrotnie - 30 lipca 1943 i 11 marca 1985)
Order Czerwonej Gwiazdy (dwukrotnie - 29 kwietnia 1954 i 30 kwietnia 1954)
Order „Za służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR” III klasy (30 kwietnia 1975)
Medal „Za zasługi bojowe” (20 czerwca 1949)
Złoty Krzyż Zasługi (Polska, 6 października 1973)

I inne.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

http://www.warheroes.ru/hero/hero.asp?Hero_id=2016 (ros.)

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]