Irena Falska

Irena Falska z domu Ochędalska (ur. 7 września 1928[1]) – polska dziennikarka i prezenterka telewizyjna.

W latach 60. XX w. była spikerką w Polskim Radiu, skąd w następnej dekadzie trafiła do telewizji. W latach 70. i latach 80. prowadziła Dziennik Telewizyjny. Szczególnie w okresie stanu wojennego utożsamiana była z oficjalną partyjno-rządową propagandą[2][3], w nieprawdziwy i pełen inwektyw sposób przedstawiającą działalność "Solidarności"[4][5].

Była konferansjerką na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze[6].

Po śmierci córki, Iki Szpakowskiej, w 2001 założyła Fundację „Ika”, która zajmuje się pomocą rodzinom[7].

Przez lata uważana za córkę Mariana Falskiego (co wielokrotnie sama dementowała), autora polskiego XX-wiecznego elementarza[2]. W rzeczywistości Falska to jej nazwisko po mężu, faktycznie krewnym Mariana Falskiego[8]. Była także żoną dziennikarza Grzegorza Woźniaka[9].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Jubileusze na witrynie ZASP. [dostęp 2008-11-17].
  2. ↑ a b Idolki lat 80.. [dostęp 2008-11-23].
  3. ↑ W grudniu 1981 w radiu emitowano czytany przez Falską komunikat przewodniczącego rady państwa o wprowadzeniu stanu wojennego i inne związane z tym obwieszczenia.
  4. ↑ Por. wspomnienia organizatorów strajków studenckich. [dostęp 2008-11-23].
  5. ↑ Por. relację zamieszczoną w: Rok 1980 i jego skutki. W: Tadeusz Pikulski: Prywatna historia telewizji publicznej. Warszawa: Muza S.A., 2002, s. 470. Cytat:
    Te komentarze, pełne nieprzychylnych – delikatnie mówiąc – zdań wobec strony solidarnościowej, pisali ludzie z wydziałów KC, albo, po pewnym czasie, Jerzy Urban (...). Andrzej Racławicki, Grzegorz Woźniak, Roman Beeger, a zwłaszcza Irena Falska to ludzie, którzy (...) byli „bohaterami” dowcipów w prasie bezdebitowej, napisów na płotach, symbolami wszelkiego wszeteczeństwa. Falska wyjaśniała: Jestem tylko lektorem, nie można utożsamiać komentarza czytanego przez lektora z nim, jako autorem. Ludzie nie rozumieją tego, atakują, grożą.
  6. ↑ IV Festiwal Piosenki Radzieckiej Zielona Góra 6-8 czerwca 1968 r.: program, s. 7.
  7. ↑ Strona główna Fundacji "Ika". [dostęp 2008-11-23].
  8. ↑ Irena Falska: Pierwsza kobieta w "Dzienniku Telewizyjnym". film.interia.pl. [dostęp 2019-10-17].
  9. ↑ Aleksandra Jakubowska, Jacek Snopkiewicz: Telewizja naga. Warszawa: Wydawnictwa Alfa, 1991, s. 50. ISBN 83-7001-552-2.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Irena_Falska&oldid=72310953”