Instytut Katyński
Instytut Katyński – polska organizacja pozarządowa stawiająca sobie za cel upamiętnienie ofiar zbrodni katyńskiej.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Powołana w 1978 w Krakowie przez Andrzeja Kostrzewskiego, Adama Macedońskiego i Stanisława Tora. Latem 1978 dołączyli do nich: Leszek Martini i Kazimierz Godłowski. Zanim ujawniono istnienie Instytutu, jego założyciele przygotowali 15 numerów pisma Biuletyn Katyński, które później było sukcesywnie wydawane i kolportowane. Przetłumaczono z angielskiego, niemieckiego i rosyjskiego oraz przygotowano do druku szereg dokumentów, w tym: Raport Owena O'Malleya, Raport Komisji Specjalnej Kongresu Stanów Zjednoczonych do Zbadania Mordu w Katyniu, Raport Tartakowa o likwidacji trzech obozów (Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk) opublikowany w 1957 roku w niemieckim piśmie 7 Tage[1]. Oprócz Biuletynu i samodzielnych pozycji książkowych Instytut wydawał także okolicznościowe ulotki.
W kwietniu 1979 ujawniono istnienie Instytutu. Jedyną osobą, która ujawniła swoje nazwisko, był Macedoński, organizujący także prelekcje na temat zbrodni katyńskiej w różnych miastach Polski. W związku z działalnością opozycyjną Macedoński podlegał represjom ze strony Służby Bezpieczeństwa: rewizje w mieszkaniu, zatrzymania na 48 godzin, bezprawne groźby i zastraszanie.
Instytut kontynuował swoją działalność (głównie poprzez wydawanie nowych numerów pisma oraz reedycję starych) w latach 80. oraz na początku lat 90. – w 1993 wydano 37 numer pisma.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Por. Józef Mackiewicz, Katyń. Zbrodnia bez sądu i kary, tom II, Warszawa 1997, str. 390–397, 421–433 (ISBN 83-86482-32-X) oraz Stanisław M. Jankowski, Historia jednego kłamstwa, [w:] Zeszyty katyńskie (nr 19), Warszawa 2004, str. 107–110
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Adam Macedoński, Historia Instytutu Katyńskiego w Polsce, [w:] Zeszyty Katyńskie (nr 6), Warszawa 1996, str. 188–192