Ildo Maneiro
 | |||||||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko | Ildo Enrique Maneiro Ghezzi | ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||
| Wzrost | 176 cm | ||||||||||||||||||
| Pozycja | napastnik, rozgrywający | ||||||||||||||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Ildo Enrique Maneiro Ghezzi (4 sierpnia 1947) - piłkarz urugwajski, napastnik, rozgrywający. Później trener. Wzrost 176 cm, waga 73 kg.
Kariera piłkarska[edytuj | edytuj kod]
Reprezentacja[edytuj | edytuj kod]
Jako piłkarz klubu Club Nacional de Football wziął udział wraz z reprezentacją Urugwaju w finałach mistrzostw świata w 1970 roku, gdzie Urugwaj zdobył miano czwartej drużyny świata. Zagrał we wszystkich sześciu meczach - z Izraelem (zdobył bramkę), Włochami, Szwecją, ZSRR, Brazylią i Niemcami.
Będąc graczem klubu CA Peñarol wziął udział w turnieju Copa América 1979, gdzie Urugwaj odpadł już fazie grupowej. Maneiro zagrał tylko w dwóch meczach z Ekwadorem - w rewanżowym meczu w Montevideo otrzymał czerwoną kartkę.
Od 31 marca 1970 do 16 września 1979 rozegrał w reprezentacji Urugwaju 33 mecze i zdobył 3 bramki[1].
Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]
Wraz z Nacionalem dotarł do finału Copa Libertadores 1969 i Copa Libertadores 1971, gdzie w obu przypadkach przyszło zmierzyć się z argentyńskim klubem Estudiantes La Plata. Za pierwszym razem Nacional przegrał, jednak w 1971 zwyciężył i zdobył Puchar Wyzwolicieli, a następnie w tym samym roku zdobył Puchar Interkontynentalny. Maneiro wziął jeszcze udział w nieudanych dla Nacionalu turniejach Copa Libertadores 1972 i Copa Libertadores 1973, po czym wyjechał na trzy lata do Francji, gdzie grał w Olympique Lyon. Grając w Olympique dotarł w 1976 do finału Pucharu Francji.
Po powrocie do kraju grał w Peñarolu, z którym dotarł do półfinału Copa Libertadores 1979.
Łącznie w rozgrywkach Pucharu Wyzwolicieli grając w latach 1968-1979 klubach Nacional i Peñarol Maneiro rozegrał 67 meczów i zdobył 6 bramek[2]
Według encyklopedii FUJI był zawodnikiem inteligentnym i pomysłowym.
Kariera trenerska[edytuj | edytuj kod]
Po zakończeniu kariery piłkarskiej został trenerem - pracował m.in. w Hiszpanii, w klubie Real Saragossa. W Urugwaju trenował klub Danubio FC, z którym zdobył tytuł mistrza Urugwaju w 1988[3]. Pracował również w Kostaryce, gdzie był trenerem klubu Herediano Herrera[4]
W 2004 został trenerem klubu CA Bella Vista[5], który trenował do końca sezonu 2005/06[6]. W sezonie 2006/07 prowadził walczący o utrzymanie się w pierwszej lidze urugwajskiej klub Progreso Montevideo[7]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Uruguay - Record International Players
- ↑ Players in the Copa Libertadores
- ↑ Zarchiwizowana kopia. [dostęp 2008-05-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-03-12)].
- ↑ Al Día, Ovación
- ↑ Terra - Notícias, esportes, coberturas ao vivo, diversão e estilo de vida [online], www.terra.com [dostęp 2017-11-23] (port.).
- ↑ FootballSquads - Bella Vista - 2006 Clausura
- ↑ Uruguay 2006/07
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Gowarzewski, Encyklopedia piłkarska FUJI (Tom 8): Herosi Mundiali, Wydawnictwo GiA, Katowice 1993, ISBN 83-900227-6-3, str. 112
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Ildo Maneiro (footballdatabase.eu)
- RSSSF - reprezentacja Urugwaju w finałach mistrzostw świata
- RSSSF - Urugwaj w eliminacjach do finałów mistrzostw świata
- RSSSF - Peñarol w Copa Libertadores 1960-1969
- RSSSF - Peñarol w Copa Libertadores 1970-1979
|
