Ignacy Barski
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie | |
| Alma Mater | |
| Odznaczenia | |
       | |
Ignacy Barski, właściwe Ignacy Bobek, ps. „Józef”, „Trzciński” (ur. 8 stycznia 1893 w Nowym Sączu, zm. 5 stycznia 1963 w Rabce-Zdroju) – polski prawnik, działacz niepodległościowy, żołnierz armii austriackiej i Wojska Polskiego, starosta i urzędnik państwowy w II RP, członek Rady Pomocy Żydom „Żegota”, uczestnik Powstania Warszawskiego, obrońca w procesach politycznych w PRL, represjonowany przez władze komunistyczne.
Pochodził z rodziny robotniczej, ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od młodości zaangażowany w ruch niepodległościowy. Był organizatorem Drużyn Bartoszowych, w 1914 r. wstąpił do Legionu gen. Rajmunda Baczyńskiego, a następnie do Legionu Wschodniego. Po rozwiązaniu Legionu służył w armii austriackiej, dochodząc do stopnia chorążego. W 1918 r. brał udział w walkach o Lwów, a w 1920 r. w wojnie polsko-bolszewickiej. Jako prawnik służył w administracji państwowej, był m.in. starostą w Biłgoraju i Białej Podlaskiej, podprokuratorem w Zamościu oraz wojewódzkim inspektorem samorządowym we Lwowie. Otworzył też kancelarię prywatną. W 1930 zmienił nazwisko Bobek na Barski. Związał się ze Stronnictwem Narodowym, a następnie ze Stronnictwem Pracy. W czasie II wojny światowej czynnie angażował się w ratowanie Żydów, został członkiem Rady Pomocy Żydów przy Delegaturze Rządu na Kraj. Wstąpił w szeregi Armii Krajowej, w czasie Powstania Warszawskiego uczestniczył w pracach Biura Informacji i Propagandy oraz redakcji „Kuriera Stołecznego”. Po kapitulacji zbiegł z transportu do KL Auschwitz. Po wojnie zamieszkał w Krakowie. Jako adwokat bronił żołnierzy i działaczy PSL. Był inwigilowany przez UB, w latach 1949-1950 więziony. Odmówił współpracy z komunistyczną bezpieką. Po 1956 r. starał się o poprawienie losu żołnierzy polskiego podziemia, występował z wnioskami o rehabilitację skazanych[1][2].
Pochowany na cmentarzu w Rabce-Zdroju (sektor 5, rząd 4, miejsce 37)[3].
Odznaczenia i nagrody[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Walecznych
- Złoty Krzyż Zasługi
- Medal Niepodległości
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Krzyż Obrony Lwowa
- Krzyż Partyzancki
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Powstańcze Biogramy - Ignacy Barski [online], www.1944.pl [dostęp 2022-12-04] (pol.).
- ↑ Muzeum Armii Krajowej im. Generała Emila Fieldorfa - Nila [online], old.muzeum-ak.pl [dostęp 2022-12-04].
- ↑ Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej, Barski [online], Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [dostęp 2022-12-04] (pol.).