Ignacy Świrski
| Sługa Boży | ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 20 września 1885 | |
| Data i miejsce śmierci | 25 marca 1968 | |
| Biskup diecezjalny siedlecki | ||
| Okres sprawowania | 1946–1968 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Prezbiterat | 28 października 1913 | |
| Nominacja biskupia | 12 kwietnia 1946 | |
| Sakra biskupia | 30 czerwca 1946 | |
| Data konsekracji | 30 czerwca 1946 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | Białystok | ||||||||
| Miejsce | |||||||||
| Konsekrator | |||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
Ignacy Świrski (ur. 20 września 1885 w majątku Lisowszczyzna, zm. 25 marca 1968 w Siedlcach) – polski duchowny rzymskokatolicki, profesor Akademii Duchownej w Petersburgu, profesor Uniwersytetu Wileńskiego, biskup diecezjalny siedlecki w latach 1946–1968. Sługa Boży Kościoła katolickiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Michała i Emilii z Saulewiczów[1]. Urodzony w nieistniejącym obecnie majątku Lisowszczyzna (ros. Лѣсовщина, łot. Ļesauščina) koło Dyneburga w powiecie iłłuksztańskim w Semigalii[2][3], ochrzczony w kościele parafialnym w Elerne w granicach ówczesnego Cesarstwa Rosyjskiego (obecnie na Łotwie). W 1907 ukończył gimnazjum w Petersburgu i wstąpił do tamtejszego seminarium duchownego. Ukończył również wydział filozoficzny i teologiczny Uniwersytetu Gregoriańskiego w Rzymie.
Od 1914 wykładał w petersburskim seminarium, następnie na Akademii Duchownej. Podczas wojny polsko-bolszewickiej był kapelanem. Od 1921 wykładał teologię moralną na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Zajmował się głównie etyką małżeńską katolicką i prawosławną. Podczas II wojny światowej ukrywał się na terenie Wileńszczyzny, prowadząc równocześnie akcję pomocy prześladowanym Żydom. W maju 1945 został rektorem seminarium duchownego w Białymstoku.
12 kwietnia 1946 został mianowany biskupem diecezjalnym diecezji siedleckiej. Sakrę biskupią przyjął 30 czerwca 1946 w prokatedrze Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Białymstoku. Konsekrował go kardynał August Hlond, arcybiskup metropolita gnieźnieński i warszawski, w asyście Romualda Jałbrzykowskiego, arcybiskupa metropolity wileńskiego, i Stanisława Kostki Łukomskiego, biskupa diecezjalnego łomżyńskiego[4]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Cruci adhaesit cor meum” (Do krzyża przylgnęło serce moje)[5]. 4 lipca 1946 odbył ingres do katedry siedleckiej. Inspirował odbudowę kościołów parafialnych zniszczonych w czasie II wojny światowej. Odbudował katedrę siedlecką, uszkodzoną w czasie działań wojennych. Zarządził misje na całym Podlasiu. Propagował zwalczanie pijaństwa. Prowadził akcje charytatywne[potrzebny przypis].
Zmarł w opinii świętości po ciężkiej chorobie w Siedlcach, zostawiwszy po sobie testament rozpowszechniany później przez wiernych w odpisach[potrzebny przypis]. W 2018 rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny na szczeblu diecezjalnym[6][7]. Od tego czasu przysługuje mu tytuł sługi Bożego.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Czy wiesz kto to jest?, Warszawa 1938, s. 743
- ↑ Akt urodzenia Ignacego Świrskiego, Archiwum Parafii w Elerne
- ↑ Latvijas Valsts vēstures arhīvs 2007 [martwy link]
- ↑ K.R. Prokop: Sakry i sukcesja święceń biskupich episkopatu Kościoła katolickiego w Polsce w XIX i XX wieku (na tle wcześniejszych okresów dziejowych). Lublin: Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, 2012, s. 450. ISBN 978-83-7306-593-2.
- ↑ A.G. Miziński (red.): 100-lecie Konferencji Episkopatu Polski. Księga jubileuszowa. Kielce: Wydawnictwo Jedność, 2019, s. 291. ISBN 978-83-8144-179-7. [dostęp 2023-10-09].
- ↑ Siedlce: Rozpoczął się proces beatyfikacyjny i kanonizacyjny Sługi Bożego Biskupa Ignacego Świrskiego. episkopat.pl, 2018-03-24. [dostęp 2018-03-28].
- ↑ 1968. newsaints.faithweb.com. [dostęp 2020-03-27].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Nota biograficzna Ignacego Świrskiego na stronie diecezji siedleckiej. [dostęp 2017-12-26].
- Ignacy Świrski [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-11-14] (ang.).