Howard Davis (bokser)
 | ||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | 14 lutego 1956 | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 30 grudnia 2015 | |||||||||||||||
| Obywatelstwo | ||||||||||||||||
| Wzrost | 173 cm | |||||||||||||||
| Kategoria wagowa | lekka | |||||||||||||||
| Bilans walk zawodowych | ||||||||||||||||
| Liczba walk | 43 | |||||||||||||||
| Zwycięstwa | 36 | |||||||||||||||
| Przez nokauty | 14 | |||||||||||||||
| Porażki | 6 | |||||||||||||||
| Remisy | 1 | |||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
Howard Edward Davis, Jr. (ur. 14 lutego 1956 w Glen Cove, zm. 30 grudnia 2015 w Plantation[1]) – amerykański bokser, mistrz olimpijski i amatorski mistrz świata.
Kariera w boksie amatorskim[edytuj | edytuj kod]
Zdobył złoty medal w wadze piórkowej (do 57 kg) na mistrzostwach świata seniorów w 1974 w Hawanie, wygrywając pięć walk, w tym finałową z ówczesnym mistrzem olimpijskim Borisem Kuzniecowem ze Związku Radzieckiego[2].
Na igrzyskach olimpijskich w 1976 w Montrealu zdobył złoty medal w wadze lekkiej (do 60 kg), również po wygraniu pięciu pojedynków, w tym półfinałowego z Ace Rusevskim z Jugosławii i finałowego z Simionem Cuțovem z Rumunii[1]. Został uhonorowany Pucharem Vala Barkera dla najlepszego technicznie i stylowo pięściarza igrzysk[3].
Był mistrzem Stanów Zjednoczonych (AAU) w wadze piórkowej w 1973[4] i w wadze lekkiej w 1976 (w finale pokonał Thomasa Hearnsa)[5].
Kariera w boksie zawodowym[edytuj | edytuj kod]
Przeszedł na zawodowstwo w 1976. Pierwszą walkę stoczył w styczniu 1977. Po wygraniu 13 kolejnych pojedynków zmierzył się 7 czerwca 1980 w Glasgow o tytuł mistrza świata wagi lekkiej federacji WBC z Jimem Wattem, ale jednogłośnie przegrał na punkty. Zwyciężył w następnych 13 walkach i ponownie spróbował zdobył pas mistrza świata WBC w wadze lekkiej, ale 23 czerwca 1984 w San Juan Edwin Rosario pokonał go niejednogłośnie na punkty. Po raz trzeci walczył o mistrzostwo świata, tym razem organizacji IBF w wadze junior półśredniej, 31 lipca 1988 w Nowym Jorku, ale Buddy McGirt znokautował go w 1. rundzie. Po tej walce Davis wycofał się z zawodowego boksu, ale powrócił w 1994. Wygrał 5 walk, a w kolejnej, 13 kwietnia 1996 w Bostonie, która była o tytuł mało znaczącej organizacji WBU w wadze średniej, Dana Rosenblatt znokautował go w 2. rundzie. Po tej walce Davis ostatecznie zakończył karierę[6].
Zmarł w wieku 59 lat na rak płuca[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Howard Davis, Jr. [online], olympedia.org [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- ↑ 1.World Championships – Havana, Cuba – August 17–30, 1974 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- ↑ Val Barker Trophy [online], boxrec.com [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- ↑ United States National Championships – Boston – May 8–12 1973 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- ↑ 86.United States National Championships – Las Vegas – May 12–15 1976 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-08-22] (ang.).
- ↑ Howard Davis Jr [online], boxrec.com [dostęp 2021-08-22] (ang.).
1904: 56,7–61,2 kg, 1908: 57,2–63,5 kg, 1920–1936: 57,2–61,2 kg, 1948: 58–62 kg, 1952–2008: 57–60 kg, 2012: 56–60 kg
Nagroda przyznawana pięściarzowi, który zaprezentował podczas danych letnich igrzysk olimpijskich najlepszy styl i technikę.
