Hieronim Kajsiewicz

Hieronim Kajsiewicz CR
Sługa Boży
prezbiter
Ilustracja
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

7 grudnia 1812
majątek Słowiki (powiat mariampolski) lub Giełgudyszki

Data i miejsce śmierci

23 lutego 1873
Rzym

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

Zmartwychwstańcy

Śluby zakonne

1842

Prezbiterat

1841

Multimedia w Wikimedia Commons
Teksty w Wikiźródłach

Hieronim Kajsiewicz (ur. 7 grudnia 1812 w majątku Słowiki, powiat mariampolski[1][2][3] lub w Giełgudyszkach[4][5][6], zm. 23 lutego 1873[5][2] w Rzymie[4][1][6][3]) – polski kaznodzieja, współzałożyciel zakonu zmartwychwstańców, pisarz religijny oraz Sługa Boży Kościoła katolickiego[7].

Medal Hieronima Kajsiewicza z 1845 r. autorstwa Władysława Oleszczyńskiego

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w małym majątku Słowiki przy ujściu Szeszupy do Niemna[1], dzierżawionym przez jego rodziców, Dominika i Anny z Pawłowskich[1][4]. Uczył się w szkole w Rosieniach, Sejnach, następnie podjął studia na Uniwersytecie Warszawskim (prawo i literatura), których nie ukończył. Uczestniczył w powstaniu listopadowym jako gwardzista Gwardii Akademickiej i żołnierz. Po upadku powstania wyemigrował do Francji[2]. Ukończył studia na wydziale teologicznym w Rzymie, po których przyjął święcenia kapłańskie w 1841 roku. W Wielkanoc 1842 roku wraz z czterema braćmi złożył śluby zakonne, dając w ten sposób początek Zgromadzeniu Zmartwychwstania Pańskiego. W latach 50. był spowiednikiem w Rzymie Józefy Karskiej, współzałożycielki zgromadzenia Sióstr Niepokalanek i zajmowała go sprawa fundowania klasztorów i szkół ich w Polsce. Ksiądz Kajsiewicz zasłynął przede wszystkim jako kaznodzieja i spowiednik m.in. Cypriana Kamila Norwida czy Zygmunta Krasińskiego. Zmarł nagle na zawał serca 23 lutego 1873 roku[1].

Jego najważniejsze homilie, kazania i mowy okolicznościowe ukazywały się na łamach „Przeglądu Poznańskiego”, „Tygodnika Katolickiego” i „Głosu Kapłańskiego”. W roku 1845 opublikował w Paryżu pierwsze zbiorowe wydanie kazań pt. Kazania i mowy przygodne[8][9]. Trzy lata później, także w Paryżu ukazało się drukiem drugie, poszerzone i uzupełnione wydanie Kazań i mów przygodnych, a we Wrocławiu tego samego roku Kazania na niektóre niedziele i święta w roku[10]. Pod koniec swego życia, w latach 1870–1872 wydał trzy tomy Pism:

  • Kazania przygodne[11]
  • Mowy przygodne. Nekrologi. Życiorys bł. Andrzeja Boboli[12]
  • Rozprawy, listy z podróży. Pamiętnik o Zgromadzeniu[13]

H. Kajsiewicz był także autorem hymnu Gwardii Akademickiej. Jednak wiele jego pism i listów nadal czeka na wydanie.

Proces beatyfikacyjny[edytuj | edytuj kod]

Proces informacyjny został rozpoczęty w 1956[14][15]. Z uwagi na nie uzyskanie zezwolenia Stolicy Apostolskiej na rozpoczęcie procesu beatyfikacji tzw. nihil obstat, jego kontynuacja została zawieszona[14][7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e Artur Kardaś, Hieronim Kajsiewicz (1812–1873) – dla wszystkich przykładem i zbudowaniem, [w:] O. Hieronim Kajsiewicz CR (1812-1873): troska o duchowość troską o dobro społeczności, Kraków: Uniwersytet Papieski Jana Pawła II. Wydawnictwo Naukowe, 2012 (seria Duchowość Klasztorów Polskich, wolumin 4), s. 13–14, ISBN 978-83-7438-296-0 [dostęp 2023-08-02].
  2. ↑ a b c Stanisław Zieliński, Mały słownik pionierów polskich kolonialnych i morskich. Podróżnicy, odkrywcy, zdobywcy, badacze, eksploratorzy, emigranci – pamiętnikarze, działacze i pisarze migracyjni, Warszawa: Inst. Wyd. Ligi Morskiej i Kolonialnej, 1933, s. 198.
  3. ↑ a b Wizja kapłaństwa i formacji duchowiestwa według Założycieli Zmartwychwstańców, [w:] Wojciech Mleczko, Nauka i świętość. Formacja kapłańska w myśli i działalności zmartwychwstańców, Kraków – Sosnowiec: Wydawnictwo św. Jana Pawła II, 2014, s. 47–48, ISBN 978-83-64613-03-6.
  4. ↑ a b c Stefan Kieniewicz, Hieronim Kajsiewicz, [w:] Internetowy Polski Słownik Biograficzny, t. XI, Instytut Historii PAN/Filmoteka Narodowa – Instytut Audiowizualny, 1964–1965 [dostęp 2023-08-02].
  5. ↑ a b Kajsiewicz Józef Hieronim, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2023-08-02].
  6. ↑ a b Józef Hieronim Kajsiewicz, [w:] Visuotinė lietuvių enciklopedija [online] [dostęp 2023-08-02] (lit.).
  7. ↑ a b ~1873~ JUOZAPAS JERONIMAS KAISEVIČIUS [JÓZEF HIERONIM KAJSIEWICZ]. newsaints.faithweb.com. [dostęp 2020-06-07]. (ang.).
  8. ↑ Kazania i mowy przygodne xiędza Hieronima Kajsiewicza. [Z. 1] [online], polona.pl [dostęp 2019-08-12].
  9. ↑ Kazania i mowy przygodne xiędza Hieronima Kajsiewicza. Z. 2 [online], polona.pl [dostęp 2019-08-12].
  10. ↑ Kazania i mowy przygodne xiędza Hieronima Kajsiewicza. [Z. 3], Kazania na niektóre niedziele i święta w roku [online], polona.pl [dostęp 2019-08-12].
  11. ↑ Kazania przygodne [online], polona.pl [dostęp 2019-08-12].
  12. ↑ Mowy przygodne. Nekrologi. Życiorys bł. Andrzeja Boboli [online], polona.pl [dostęp 2019-08-12].
  13. ↑ Rosprawy, listy z podróży ; Pamiętnik o Zgromadzeniu [online], polona.pl [dostęp 2019-08-12].
  14. ↑ a b Bar 1975 ↓, s. 352.
  15. ↑ Nasi Patroni. Słudzy Boży, Dodatek do Super Expressu, 2007-04-04, s. 6 (Hieronim Kajsiewicz).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Joachim Roman Bar, Sprawy polskie w Kongregacji do Spraw Świętych, „Prawo Kanoniczne”, 18 (3-4), 1975, s. 351–359, ISSN 0551-911X [zarchiwizowane 2020-06-10].
  • J. Guzdek, Wstęp, [do:] H. Kajsiewicz, Rady dla młodych księży, Kraków 1999.
  • Ks. Hieronim Kajsiewicz CR, Listy 1868-1869, Liliana Dróżdż (red.), t. 10, Rzym: Legatoria-Tipografia, 2012 [zarchiwizowane 2016-08-17].
  • A. Kardaś, Droga charyzmatyczna Hieronima Kajsiewicza, Kraków 2006.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hieronim_Kajsiewicz&oldid=72490663”