Hienadź Alejnikau

Hienadź Alejnikau
Генадзь Алейнікаў
Pełne imię i nazwisko

Hienadź Stanisławawicz Alejnikau

Data i miejsce urodzenia

10 listopada 1947
Mińsk

Data śmierci

13 września 2017

Przewodniczący zarządu Narodowego Banku Republiki Białorusi
Okres

od 16 stycznia 1997
do 20 marca 1998

Poprzednik

Tamara Winnikawa

Następca

Piotr Prakapowicz

Hienadź Stanisławawicz Alejnikau (biał. Генадзь Станіслававіч Алейнікаў, ros. Геннадий Станиславович Алейников, Giennadij Stanisławowicz Alejnikow; ur. 10 listopada 1947 w Mińsku, zm. 13 września 2017) – białoruski ekonomista i bankowiec, w latach 1997–1998 przewodniczący zarządu Narodowego Banku Republiki Białorusi.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 10 listopada[a] 1947 roku w Mińsku, w Białoruskiej SRR, ZSRR. W 1977 roku ukończył Białoruski Państwowy Instytut Gospodarki Narodowej im. Kujbyszewa[1] ze specjalnością „obrót pieniężny i kredyt”[2]. W 1985 roku ukończył studia[1] na Wydziale Ekonomistów-Międzynarodowców[2] Wszechzwiązkowej Akademii Handlu Zagranicznego w Moskwie[1] ze specjalnością „międzynarodowe stosunki ekonomiczne” ze znajomością języka obcego. Posługiwał się językami angielskim i francuskim[2].

W latach 1977–1978 pracował w Mińsku jako inspektor kredytowy Frunzeńskiego Oddziału Banku Państwowego ZSRR. W latach 1978–1982 był kierownikiem Centralnego Oddziału Banku Państwowego Mińskiego Miejskiego Biura Banku Państwowego ZSRR. W latach 1985–1987 pełnił funkcję zastępcy kierownika Mińskiego Miejskiego Biura Banku Państwowego ZSRR. W latach 1987–1988 pracował jako zastępca przewodniczącego Leninowskiego Rejonowego Komitetu Wykonawczego m. Mińska[1]. W latach 1988–1989 był szefem zarządu Mińskiego Miejskiego Zarządu Banku Państwowego ZSRR[2]. Od 1989 do listopada 1991 roku[3] pracował jako zastępca przewodniczącego zarządu – kierownik Zarządu Planowo-Ekonomicznego[1] Białoruskiego Banku Republikańskiego Banku Współpracy Gospodarczej z Zagranicą ZSRR. Od listopada 1991 do 1997 roku pełnił funkcję prezesa – przewodniczącego Rady Dyrektorów Banku Współpracy Gospodarczej z Zagranicą Republiki Białorusi[1]. Od 16 stycznia 1997 roku[4] był przewodniczącym zarządu Narodowego Banku Republiki Białorusi[3]. 30 stycznia tego samego roku wszedł w skład Rady Ministrów Białorusi[5], a 5 lutego został członkiem jej Prezydium[6]. Od 10 lutego 1997 roku do 28 maja 1998 roku wchodził w skład Komisji Walutowo-Kredytowej Rady Ministrów[7]. 20 marca 1998 roku[8] został zdymisjonowany ze stanowiska szefa Banku Narodowego w związku z gwałtownym spadkiem kursu rubla białoruskiego[3]. Od 1999 roku do grudnia 2007 roku pracował jako przewodniczący zarządu Banku Handlu Międzynarodowego i Inwestycji. Odszedł ze stanowiska po przejęciu tego banku przez rosyjskie konsorcjum Alfa-Grupp[2] w grudniu 2007 roku[9]. Zmarł 13 września 2017 roku[10].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Hienadź Alejnikau był żonaty z Wolhą Alejnikawą – profesor, dyrektor Republikańskiego Centrum Naukowo-Praktycznego Onkologii, Hematologii i Immunologii Dziecięcej[10]. Małżonkowie urodzili się w ten sam dzień roku, chociaż w różnych latach[12]. Mieli trzech synów, z których jeden – Maksim – jest producentem i kompozytorem[10].

Oceny[edytuj | edytuj kod]

Zdaniem Iryny Jekadumawej, Hienadź Alejnikau znalazł się w ekipie prezydenta Alaksandra Łukaszenki jako specjalista-pragmatyk, gotowy pracować z władzą niezależnie od politycznego kursu kraju[13].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W wywiadzie udzielonym stronie internetowej „Minsk-Nowosti” żona Hienadzia Alejnikaua, Wolha Alejnikawa powiedziała, że ona i jej mąż urodzili się tego samego dnia roku. Z informacji biograficznej Wolhi Alejnikawej wynika, że urodziła się ona 10 listopada.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f Kto… ↓, s. 10
  2. ↑ a b c d e Алейников Геннадий Станиславович. who.bdg.by. [dostęp 2016-01-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-03 15:36:26)]. (ros.).
  3. ↑ a b c Kto… ↓, s. 11
  4. ↑ А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 16 января 1997 г. №65. bankzakonov.com, 1997-01-16. [dostęp 2019-06-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-03)]. (ros.).
  5. ↑ А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 30 января 1997 г. №115. laws.newsby.org, 1997-10-30. [dostęp 2019-06-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-25)]. (ros.).
  6. ↑ С. Линг: Постановление Совета Министров Республики Беларусь от 5 февраля 1997 г. №59. pravo.levonevsky.org, 1997-02-05. [dostęp 2019-06-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-03)]. (ros.).
  7. ↑ В. Кокорев: Постановление Совета Министров Республики Беларусь от 28.05.1998 N 849. bankzakonov.com, 1998-05-28. [dostęp 2019-06-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ros.).
  8. ↑ А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 20 марта 1998 г. №149. bankzakonov.com, 1998-03-20. [dostęp 2019-06-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-03)]. (ros.).
  9. ↑ Алейников Геннадий Станиславович. who.bdg.by. [dostęp 2019-06-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-03)]. (ros.).
  10. ↑ a b c Умер бывший глава Нацбанка Геннадий Алейников. tut.by, 2017-09-13. [dostęp 2019-06-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-11-09)]. (ros.).
  11. ↑ С. Линг: Постановление Совета Министров Республики Беларусь от 10 ноября 1997 г. №1496. pravo.levonevsky.org, 1997-10-10. [dostęp 2015-05-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-03)]. (ros.).
  12. ↑ Ольга Поклонская: Директор РНПЦ детской онкологии, гематологии и иммунологии Ольга Алейникова: «Дарить жизнь — это счастье». minsknews.by, 2017-06-18. [dostęp 2019-06-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-06-13)]. (ros.).
  13. ↑ Екадумава 2011 ↓, s. 277

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.
  • Ірына Екадумава: Сыстэма ўлады і сыстэма апазыцыі пасьля канстытуцыйнага крызысу 1996 г. W: Пад агульнай рэд. В. Булгакава: Палітычная гісторыя незалежнай Беларусі (да 2006 г.). Wyd. 2. Białystok, Wilno: Białoruskie Towarzystwo Historyczne, Instytut Białorutenistyki, 2011, s. 277–288; 687–693. ISBN 80-86961-16-8. (biał.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hienadź_Alejnikau&oldid=63768098”