Hermann Henselmann

Hermann Henselmann
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

3 lutego 1905
Roßla

Data i miejsce śmierci

19 stycznia 1995
Berlin

Zawód, zajęcie

architekt

Odznaczenia
Srebrny Order Zasługi dla Ojczyzny (NRD) Złoty Order Zasługi dla Ojczyzny (NRD) Honorowy Order Zasługi dla Ojczyzny (NRD)
Multimedia w Wikimedia Commons
Dom Nauczyciela (Haus des Lehrers, HdL), wieżowiec w berlińskiej dzielnicy Mitte na Alexanderplatz 9, z salą kongresową, według projektu Hermanna Henselmanna
H. Henselmann: wieżowiec na Weberwiese w Berlinie

Hermann Henselmann (ur. 3 lutego 1905 w Roßli w górach Harz, zm. 19 stycznia 1995 w Berlinie) – niemiecki architekt modernistyczny i socrealistyczny, po II wojnie światowej działający w NRD.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Po nauce zawodu stolarza Henselmann studiował w Szkole Rękodzieła i Rzemiosła Artystycznego w Berlinie, po czym rozpoczął pracę w biurach architektonicznych[1]. Pierwszym projektem, którym pokierował (po śmierci kierownika biura, Alexandra Ferenczego), była willa KenWin. Od 1931 kierował własnym biurem[1] i zbudował wiele willi i domów jednorodzinnych utrzymanych w duchu klasycznego modernizmu. Po przejęciu władzy przez nazistów, ze względu na żydowskich przodków musiał zrezygnować z własnego biura[2], zamieszkał w Wilhelmshorst koło Berlina. W 1943 wyjechał do Pragi[2], gdzie pracował w biurze Godbera Nissena do 1945[1].

Po wojnie Hermann Henselmann został Miejskim Radcą Budowlanym w Gocie[1], od 1945 dyrektorem Wyższej Szkoły Budownictwa w Weimarze[3], a w latach 1949–1951 kierownikiem Instytutu Budownictwa na Niemieckiej Akademii Nauk w Berlinie (wschodnim)[4].

Na początku lat 50. odszedł od architektury modernistycznej i tworzył przez jakiś czas w stylu socrealistycznym. W 1953 został głównym architektem Wielkiego Berlina (w istocie tylko wschodniej części miasta), funkcję tę sprawował do 1959[5]. Następnie działał w różnych kolektywach projektowych, wracając w swych projektach do form modernistycznych, a w latach 1964–1967 także w Instytucie Projektów Typowych, zajmującym się uprzemysłowionym budownictwem mieszkaniowym. Do przejścia na emeryturę w 1972 był zastępcą dyrektora Instytutu Urbanistyki i Architektury na Akademii Budownictwa[1]. Henselmann mieszkał w jednym z zaprojektowanych przez siebie wieżowców przy Strausberger Platz w Berlinie. W połowie lat 70. XX wieku miał powiedzieć:

Na architekturę przyjdzie czas później, teraz potrzebujemy mieszkań, mieszkań, mieszkań[6][7].

Dzieła[edytuj | edytuj kod]

  • 1930–1932 – willa KenWin w La Tour-de-Peilz w Szwajcarii (z Alexandrem Ferenczym) na zlecenie KENnetha Macphersona i WINifred Ellerman[8]
  • 1949–1956 – domy mieszkalne przy Stalinallee w Berlinie Wschodnim (późniejsza Karl-Marx-Allee)[9]
  • 1951–1952 – wieżowiec na Weberwiese przy Marchlewskistrasse 25 w berlińskiej poddzielnicy Friedrichshain[10]
  • 1953–1956 – grupa budynków Frankfurter Tor przy Frankfurter Allee/Petersburgerstrasse w berlińskiej poddzielnicy Friedrichshain[11]
  • 1958 – projekt wieży sygnałowej – wstępny szkic wieży telewizyjnej przy Alexanderplatz w Berlinie[12]
  • 1961–1964 – Dom Nauczyciela z salą kongresową (niem. Haus des Lehrers, HdL)w Berlinie[13]
  • 1968–1970 – projekt zabudowy placu Lenina w berlińskiej poddzielnicy Friedrichshain (obecnie Platz der Vereinten Nationen)[14]
  • 1968 – wieżowiec Uniwersytetu w Lipsku[15]
  • 1969 – wieżowiec działu badawczego zakładów Zeiss w Jenie
  • 1970–1973 – wieżowiec Uniwersytetu w Jenie (razem z Ulrichem Balke i

Friedrichem Rihlem)[16]

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e Archinform: Hermann Henselmann. [dostęp 2010-08-05]. (niem.).
  2. ↑ a b Niels Gutschow: Ordnungswahn. Birkhäuser, 2001, s. 36. ISBN 3-7643-6390-8. [dostęp 2010-08-04]. (niem.).
  3. ↑ Manfred Nutz: Stadtentwicklung in Umbruchsituationen: Wiederaufbau und Wiedervereinigung als Stressfaktoren der Entwicklung Ostdeutscher Mittelstädte, ein Raum-Zeit-Vergleich mit Westdeutschland. Franz Steiner Verlag, 1998, s. 62. ISBN 3-515-07202-0. [dostęp 2010-08-04]. (niem.).
  4. ↑ Frank Betker: „Einsicht in die Notwendigkeit”: kommunale Stadtplanung in der DDR und nach der Wende (1945-1994). Franz Steiner Verlag, 2005, s. 166. ISBN 3-515-08734-6. [dostęp 2010-08-04]. (niem.).
  5. ↑ Florian Urban: Neo-historical East Berlin: architecture and urban design in the German Democratic Republic 1970-1990. Ashgate Publishing, Ltd., 2009, s. 251. ISBN 0-7546-7616-1. [dostęp 2010-08-04]. (ang.).
  6. ↑ Wolne tłum. z jęz. niem.: Für Architektur haben wir hinterher Zeit, jetzt brauchen wir Wohnungen, Wohnungen, Wohnungen.
  7. ↑ Frank Betker: „Einsicht in die Notwendigkeit”: kommunale Stadtplanung in der DDR und nach der Wende (1945-1994). Franz Steiner Verlag, 2005, s. 12. ISBN 3-515-08734-6. [dostęp 2010-08-04]. (niem.).
  8. ↑ Archinform: Villa KenWin (Villa Ken-Win). [dostęp 2010-08-04]. (niem.).
  9. ↑ Ursula Muscheler: Haus ohne Augenbrauen: Architekturgeschichten aus dem 20. Jahrhundert. C.H.Beck, 2007, s. 151–162. ISBN 3-406-54801-6. [dostęp 2010-08-04]. (niem.).
  10. ↑ Archinform: Hochhaus an der Weberwiese. [dostęp 2010-08-04]. (niem.).
  11. ↑ Archinform: Bebauung Frankfurter Tor. [dostęp 2010-08-04]. (niem.).
  12. ↑ Florian Urban: Neo-historical East Berlin: architecture and urban design in the German Democratic Republic 1970-1990. Ashgate Publishing, Ltd., 2009, s. 13. ISBN 0-7546-7616-1. [dostęp 2010-08-04]. (ang.).
  13. ↑ Paul Andreas, Ingeborg Flagge, Oscar Niemeyer, Deutsches Architekturmuseum: Eine Legende der moderne/a Legend of Modernism. Birkhäuser, 2003, s. 63. ISBN 3-7643-6992-2. [dostęp 2010-08-04]. (niem.).
  14. ↑ Archinform: ehem. Leninplatz. [dostęp 2010-08-04]. (niem.).
  15. ↑ Thomas Topfstedt, Pit Lehmann: Der Leipziger Augustusplatz. Leipziger Universitätsverlag, 1994, s. 74. ISBN 3-929031-28-0. [dostęp 2010-08-04]. (niem.).
  16. ↑ Archinform: ehem. Universitätshochhaus (JenTower). [dostęp 2010-08-04]. (niem.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hermann_Henselmann&oldid=73416120”