Henryk Szczygliński
 H. Szczygliński w czasie służby w Legionach Polskich | |
| Imię i nazwisko | Henryk Jan Szczygliński |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 9 stycznia 1881 |
| Data i miejsce śmierci | 24 września 1944 |
| Narodowość | polska |
| Dziedzina sztuki | |
| Ważne dzieła | |
| |
| Odznaczenia | |
   | |
Henryk Jan Szczygliński (ur. 19 stycznia 1881 w Łodzi, zm. 24 września 1944 w Warszawie) – polski malarz i grafik.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Henryk Szczygliński był synem Franciszka Szczyglińskiego i Bronisławy z Moszyńskich. Od 30 stycznia 1917 roku był mężem skrzypaczki Felicji Frydlender[1]. W czasie I wojny światowej służył w Legionach Polskich w 2 szwadronie ułanów, w szeregach Wojska Polskiego walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Zmarł na raka podczas powstania warszawskiego w 1944 roku. Pochowano go prowizorycznie na skwerku między ulicami Piękną, Kruczą i Mokotowską. 24 września 1946 roku ekshumowano zwłoki artysty i pochowano je na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 142-3-1)[2].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
Uczęszczał do łódzkiej szkoły rysunkowej Witolda Wołczackiego. Następnie od roku 1898 studiował malarstwo w Monachium w pracowni Stanisława Grocholskiego, potem u Antona Ažbego, w Paryżu i Krakowie, gdzie był uczniem Jacka Malczewskiego, Leona Wyczółkowskiego, Teodora Axentowicza, w końcu Jana Stanisławskiego i jego klasy pejzażowej w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Odgrywał czynną rolę w krakowskim życiu artystycznym okresu Młodej Polski. Współpracował z kabaretem Zielony Balonik. Był prezesem Warszawskiego Towarzystwa Artystycznego. W 1932 roku Zachęta Narodowa Galeria Sztuki przyznała mu dyplom honorowy.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 300. [dostęp 2021-11-09].
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: HENRYK SZCZYGLIŃSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-19].
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 29, poz. 35 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jolanta Laskownicka, w: Polski Słownik Biograficzny. T. 47. Warszawa–Kraków: Polska Akademia Nauk i Polska Akademia Umiejętności – Instytut Historii PAN im. Tadeusza Manteuffla, 2011, s. 530–533. ISBN 978-83-88909-93-1.
- Maria Dąbrowska: Dzienniki powojenne 1945–1965, wybór wstęp i przypisy Tadeusz Drewnowski, tom I. Warszawa 1996.
-
Idzie burza -
Park Łazienkowski nocą -
Noc księżycowa -
Kościół Dominikanów w Krakowie nocą
