Henryk Koiszewski
 generał brygady | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | PKU Łódź |
| Stanowiska | komendant PKU |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   | |
_01.jpg)
Henryk Koiszewski (ur. 27 lipca 1857 w Grodnie, zm. 7 lutego 1942 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 27 lipca 1857 roku w Grodnie[1][2][3]. Ogólne wykształcenie otrzymał w Niżnonowogrodzkim Korpusie Kadetów grafa Arakczejewa (ros. Нижегородский графа Аракчеева кадетский корпус) w Niżnym Nowogrodzie. 18 sierpnia 1874 roku rozpoczął służbę w Armii Imperium Rosyjskiego wstępując do 1 Pawłowskiej Szkoły Wojskowej w Petersburgu. 10 sierpnia 1876 roku awansował na chorążego i został przydzielony do 37 Jekaterynburskiego Pułku Piechoty (ros. 37-й пехотный Екатеринбургский полк). W dalszej służbie wojskowej awansował kolejno na: podporucznika (28 lipca 1878), porucznika (28 lipca 1879), sztabskapitana (1 stycznia 1885), kapitana (25 marca 1890) i w końcu podpułkownika ze starszeństwem z 26 lutego 1897 roku. 1 stycznia 1909 roku pełnił służbę 182 Grochowskim Rezerwowym Pułku Piechoty, który wchodził w skład 46 Rezerwowej Brygady Piechoty i stacjonował w Warszawie[4]. Na pułkownika awansował ze starszeństwem z 6 grudnia 1910 roku[5]. Od 16 października 1912 roku do 25 sierpnia 1915 roku dowodził 26 Mohylewskim Pułkiem Piechoty (ros. 26-й пехотный Могилевский полк), na którego czele walczył podczas I wojny światowej. Następnie znajdował się w rezerwie oficerów przy Sztabie Dźwińskiego Okręgu Wojskowego (ros. Двинский военный округ).
Z dniem 9 grudnia 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika ze starszeństwem z 6 grudnia 1910 roku[6]. 10 stycznia 1919 roku został wyznaczony na stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień Łódź[7][8]. 7 stycznia 1920 roku został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień 1 Pułku Piechoty Legionów w Warszawie na stanowisko komendanta[9]. 22 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika piechoty, w grupie oficerów byłych korpusów wschodnich i byłej armii rosyjskiej[10]. W 1920 roku był dowódcą Batalionu Zapasowego 30 Pułku Strzelców Kaniowskich w Tomaszowie Mazowieckim[11]. Z dniem 1 maja 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku w stopniu pułkownika piechoty[12][13].
26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady[14]. Następnie został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku[15]. Na emeryturze mieszkał w Warszawie przy ulicy Nowogrodzkiej 13[16][17][18][19]. Zmarł 7 lutego 1942 roku w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A21-2-3)[20]. Henryk Koiszewski był żonaty, miał dwie córki[21][22].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Order Świętej Anny 2 stopnia z mieczami[23] – 1 sierpnia 1916
- Order Świętej Anny 2 stopnia[23]
- Order Świętego Stanisława 2 stopnia[23] – 1901
- Order Świętej Anny 3 stopnia[23] - 1905
- Order Świętego Stanisława 3 stopnia[23] - 1901
- Order Świętego Włodzimierza 3 stopnia z mieczami[23] - 3 lutego 1915
- Order Świętego Włodzimierza 4 stopnia[23] - 1912
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kolekcja ↓, s. 3, 5, 7, 9, 10.
- ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 169.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 23, tu podano 15 lipca 1857.
- ↑ Ogólny spis oficerów 1909 ↓, s. 443. W tym samym roku w armii rosyjskiej pełniło służbę jeszcze trzech oficerów o tym samym nazwisku: bracia Mikołaj Antoni Koiszewski (ros. Николай Николаевич Койшевский) i Spirydion Koiszewski (ros. Спиридон Николаевич Койшевский), korneci 5 Pułku Ułanów oraz Mikołaj Koiszewski syn Pawła, porucznik 171 Pułku Piechoty (ros. Николай Павлович Койшевский). Bracia Koiszewscy byli synami Mikołaja Koiszewskiego (ros. Николай-Константин Селиверстович Койшевский) urodzonego 2 maja 1854 roku, który w 1904 roku został generałem majorem armii rosyjskiej.
- ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 169, wg autora awans na pułkownika otrzymał 24 lipca 1911 roku.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 13 z 23 grudnia 1918 roku, poz. 369.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 4 z 16 stycznia 1919 roku, poz. 197.
- ↑ Jarno 2001 ↓, s. 39.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 24 stycznia 1920 roku, s. 15.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 29 maja 1920 roku, s. 381.
- ↑ Jarno 2001 ↓, s. 71.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 23 kwietnia 1921 roku, s. 818.
- ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 170, wg autora został zwolniony z czynnej służby wojskowej 31 grudnia 1921 roku.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 70 z 7 listopada 1923 roku, s. 738.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 322, tu jako datę urodzenia podano 28 lipca 1857 roku. Jeżeli data urodzin 28 lipca została podana według kalendarza gregoriańskiego to według kalendarza juliańskiego powinien urodzić się 16 lipca. Zobacz daty nowego i starego porządku.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1576, tu podano, że urodził się 15 lipca 1857 roku.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1406, tu także podano datę urodzin – 15 lipca 1857 roku.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 879, tu jako datę urodzin podano 28 lipca 1857 roku.
- ↑ Księga informacyjno-adresowa „Cała Warszawa”, Wydawnictwo Towarzystwa Wydawniczego PIKA „Polskie Informacyjne Książki Adresowe”, Warszawa 1930, dział XV, s. 197.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 170.
- ↑ a b c d e f g Kolekcja ↓, s. 4.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Henryk Koiszewski. [w:] Kolekcja Generałów i Osobistości, sygn. I.480.262 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-19].
- Общий список офицерским чинам русской императорской армии. Составлен по 1-е января 1909 г.. Sankt Petersburg: Drukarnia Wojskowa, 1909.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Witold Jarno: Okręg Korpusu Wojska Polskiego nr IV Łódź 1918-1939. Łódź: Wydawnictwo „Ibidem”, 2001. ISBN 83-88679-10-4.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
- Alexey Likhotvorik: Койшевский Генрих Александрович. Armia rosyjska w wielkiej wojnie, 2017. [dostęp 2018-11-06]. (ros.).