Henryk Ignacy Łubieński
| Henryk Konstanty Marian Ignacy | |
 Łubieński Hrabia | |
| Hrabia | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data urodzenia | 25 maja 1901 |
| Data śmierci | 17 lipca 1960 |
| Ojciec | |
| Matka | Maria Chościak-Popiel |
| Odznaczenia | |
  | |
Henryk Konstanty Marian Ignacy Łubieński[1] herbu Pomian (ur. 25 maja 1901, zm. 17 lipca 1960[2]) – polski dziennikarz, publicysta, hrabia, oficer kawalerii Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem Tadeusza i Marii Chościak-Popiel h. Sulima (1879–1944), bratem Witolda (1898–1920), Tadeusza Ignacego (1899–1961), Alfreda, Marii Ignacji Antoniny, Konstantego i Elżbiety Marii Ignacji (1916–2009). Ukończył Gimnazjum św. Jacka w Krakowie. Walczył podczas wojny w 1920. W okresie międzywojennym pracował jako korespondent wileńskiego „Słowa” w Berlinie. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 grudnia 1920 w korpusie oficerów rezerwy kawalerii. W 1934 posiadał przydział w rezerwie do 5 Pułku Strzelców Konnych w Tarnowie[3]. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 32. lokatą w korpusie oficerów rezerwy kawalerii[1].
Przed wybuchem II wojny zbiegł przez Danię do Francji, gdzie zgłosił się podobnie jak brat Alfred do dywizji gen. Bronisława Prugar-Ketlinga. Po kampanii 1940 działał we francuskim ruchu oporu, organizował kanał przerzutowy przez Pireneje dla Polaków udających się tą drogą do jednostek polskich organizowanych w Anglii. Działał również na terenie Algierii. Później został attaché prasowym rządu londyńskiego w Madrycie. Po wojnie pozostał na Zachodzie.
Był dwukrotnie żonaty: od 18 czerwca 1930 z Krystyną Młodecką (1913–1973), z którą miał syna Jerzego Henryka (1931–2006); od 14 czerwca 1947 z Martą Biskupską h. Rawicz (1918–1999), z którą miał córkę Monikę Martę (ur. 1949)[2].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1934)[4]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)[5]
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Droga na wschód Rzymu, Warszawa 1932.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 648.
- ↑ a b Henryk Ignacy hr. Łubieński z Łubnej h. Pomian, www.sejm-wielki.pl
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 123, 609.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 337 „za zasługi na polu pracy społecznej i dziennikarskiej”.
- ↑ Czesław Lechicki: Łubieński Henryk Ignacy (1901–1960), [w:] Polski Słownik Biograficzny tom XVIII wyd. 1973, s. 484–485.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.