Henryk Hoser

Henryk Hoser

Arcybiskup ad personam
Henryk Hoser (2013)
Maior est Deus Większy jest Bóg
Kraj działania	Rwanda, Watykan, Polska, Bośnia i Hercegowina
Data i miejsce urodzenia	27 listopada 1942 Warszawa
Data i miejsce śmierci	13 sierpnia 2021 Warszawa
Miejsce pochówku	bazylika katedralna św. Michała Archanioła i św. Floriana Męczennika w Warszawie
Wizytator apostolski w Medziugoriu
Okres sprawowania	2018–2021
Biskup diecezjalny warszawsko-praski
Okres sprawowania	2008–2017
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	pallotyni
Śluby zakonne	8 września 1970
Prezbiterat	16 czerwca 1974
Nominacja biskupia	22 stycznia 2005
Sakra biskupia	19 marca 2005
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Henryk Franciszek Hoser^[1] (ur. 27 listopada 1942 w Warszawie, zm. 13 sierpnia 2021 tamże) – polski duchowny rzymskokatolicki, pallotyn, lekarz, misjonarz, wizytator apostolski w Rwandzie w latach 1994–1996, arcybiskup ad personam od 2005, sekretarz pomocniczy Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów i przewodniczący Papieskich Dzieł Misyjnych w latach 2005–2008, biskup diecezjalny warszawsko-praski w latach 2008–2017, od 2017 arcybiskup senior diecezji warszawsko-praskiej, wizytator apostolski w Medziugoriu w latach 2018–2021.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Młodość i wykształcenie[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 27 listopada 1942 w Warszawie w rodzinie Hoserów, warszawskich ogrodników^[2]. Matka Halina zd. Zabłońska pochodziła z Chojnic^[3], ojciec Janusz^[4] i dziadek Henryk^[5] zginęli w powstaniu warszawskim rozstrzelani przez Niemców w czasie rzezi Woli^[2][6]. Miał starszą siostrę Julię^[2], doktor habilitowaną, specjalistkę w zakresie genetyki i hodowli roślin^[7].

Ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Tomasza Zana w Pruszkowie^[8]. W latach 1960–1966 odbył studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Warszawie. W ich trakcie pełnił funkcję przewodniczącego Uczelnianego Sądu Koleżeńskiego Zrzeszenia Studentów Polskich. Od 1966 do 1968 pracował w Akademii w Zakładzie Anatomii Prawidłowej na stanowisku asystenta, zaś w następnym roku jako lekarz prowadzący oddziału internistycznego w szpitalu rejonowym w Ziębicach^[9].

W 1969 wstąpił do stowarzyszenia apostolskiego pallotynów. 8 września 1970 złożył pierwszą profesję zakonną^[9]. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w latach 1969–1974 w Wyższym Seminarium Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego w Ołtarzewie^[8]. W seminarium współtworzył Koło Misyjne, mające na celu codzienną modlitwę za misje i misjonarzy, a także przewodniczył Radzie Alumnów. W wolnym czasie, aby nie stracić praktyki lekarskiej, za zgodą przełożonych pracował w szpitalu jako lekarz^[2]. Święceń prezbiteratu udzielił mu 16 czerwca 1974 biskup pomocniczy warszawski Władysław Miziołek^[10].

Następnie udał się do Paryża, gdzie ukończył kurs języka francuskiego w Alliance Française oraz kurs medycyny tropikalnej w CHU Pitié-Salpêtrière i w szpitalu Claude Bernard^[9].

Prezbiter[edytuj | edytuj kod]

W 1975 wyjechał na misję do Rwandy. Pełnił tam funkcje duszpasterza, proboszcza, animatora duszpasterstwa rodzinnego, organizatora sesji formacji apostolstwa świeckich, promotora apostolstwa słowa drukowanego^[8]. W 1978 założył w Kigali Centrum Zdrowia Gikondo, a także Rwandyjską Akcję Rodzinną mającą na celu upowszechnianie naturalnych metod planowania rodziny^[9]. Był przewodniczącym Związku Stowarzyszonych Ośrodków Medycznych w Kigali, a także kierownikiem Centrum Monitoringu Epidemii AIDS, programu opieki psychomedycznej i socjalnej chorych na AIDS^[8]. Przez kilka lat pełnił funkcję sekretarza komisji ds. zdrowia oraz komisji ds. rodziny rwandyjskiego episkopatu^[9]. Zarzuca się mu, że w tym czasie był „częścią establishmentu” reżimu Rwandy^[11], aczkolwiek na jego obronę przytaczany jest argument, że w tym czasie nie piastował żadnego ważnego stanowiska w strukturach kościelnych w Rwandzie i nie miał realnego wpływu na sytuację w tym kraju^[12]. W czasie ludobójstwa (kwiecień–lipiec 1994) nie był obecny w Rwandzie. We wrześniu 1993 wyjechał z niej w celu odbycia roku formacyjnego. Przebywał w Jerozolimie, następnie na stażu ultrasonografii w Szpitalu Bródnowskim w Warszawie, w końcu na intensywnym kursie języka włoskiego w Rzymie^[13]. W 1994 był uczestnikiem Synodu Specjalnego dla Afryki w charakterze eksperta w dziedzinie rozwoju i problemów rodziny^[9]. 13 lipca 1994^[14] na czas nieobecności nuncjusza apostolskiego^[8] został mianowany wizytatorem apostolskim w Rwandzie^[14]. Funkcję w afrykańskim państwie pełnił po zakończeniu wojny domowej^[8] od sierpnia 1994 do marca 1996^[13]. Od 1981 zajmował stanowisko przełożonego Delegatury Misyjnej Księży Pallotynów w Rwandzie. W latach 1988–1991 był przełożonym nowo utworzonej regii, w skład której wchodziły Rwanda, Zair i Belgia. Objął również urząd przewodniczącego Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonnych w Rwandzie^[9].

Po powrocie z Afryki był w latach 1996–2003 przełożonym Regii Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego we Francji oraz członkiem Rady Misyjnej Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonnych we Francji^[15]. W 2004 objął funkcję rektora Pallotyńskiej Prokury Misyjnej w Brukseli^[8].

W 2001 współzakładał Federację Afrykańskiej Akcji Rodzinnej, w której pełnił funkcję sekretarza^[8].

Biskup[edytuj | edytuj kod]

22 stycznia 2005 papież Jan Paweł II mianował go arcybiskupem tytularnym Tepelty i jednocześnie sekretarzem pomocniczym Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów oraz przewodniczącym Papieskich Dzieł Misyjnych^[16]. Święcenia biskupie otrzymał 19 marca 2005 w kaplicy Papieskiego Kolegium Urbanianum w Rzymie. Udzielił mu ich kardynał Crescenzio Sepe, prefekt Kongregacji Ewangelizacji Narodów, któremu asystowali arcybiskup Stanisław Dziwisz, sekretarz Jana Pawła II, i arcybiskup metropolita Kigali Thaddée Ntihinyurwa^[15]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Maior est Deus” (Bóg jest większy)^[17].

24 maja 2008 papież Benedykt XVI mianował go biskupem diecezjalnym diecezji warszawsko-praskiej, pozostawiając mu tytuł arcybiskupa^[18][19]. Ingres do bazyliki katedralnej św. Michała i św. Floriana w Warszawie, w trakcie którego kanonicznie objął diecezję, odbył 28 czerwca 2008^[17]. We wrześniu 2013 media podały, że nie odwołał ani nie ograniczył w posłudze duszpasterskiej podległego mu proboszcza parafii na Tarchominie pomimo ciążących na nim zarzutów prokuratorskich o molestowanie seksualne ministrantów, a także skazującego wyroku sądu pierwszej instancji. Kapłan został odwołany z urzędu dopiero po ujawnieniu sprawy przez media^[20]. Decyzję o niezawieszeniu duchownego w czynnościach tłumaczono odległością czasową od zarzucanych mu czynów i brakiem bezpośredniego zagrożenia w związku z niepodejmowaniem przez niego pracy z małoletnimi^[21]. 8 grudnia 2017 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z urzędu biskupa diecezjalnego warszawsko-praskiego^[22][23].

W strukturach Konferencji Episkopatu Polski został przewodniczącym Zespołu Ekspertów ds. Bioetycznych, wszedł w skład Komisji Duszpasterstwa, Komisji ds. Misji i Rady ds. Rodziny^[24], a w 2014 został wybrany do Rady Stałej jako biskup diecezjalny^[25]. Objął ponadto funkcję członka Rady Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia”^[24].

4 lipca 2009 Benedykt XVI mianował go konsultorem Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów^[26]. W tym samym roku decyzją papieża został mianowany uczestnikiem zgromadzenia specjalnego II Synodu dla Afryki^[8]. W 2015 wziął udział w synodzie biskupów na temat rodziny^[27]. W 2017 papież Franciszek zlecił mu udanie się do Medziugoria w charakterze specjalnego wysłannika Stolicy Apostolskiej w celu rozpoznania sytuacji duszpasterskiej i potrzeb pielgrzymów, a także wskazania ewentualnych inicjatyw duszpasterskich do podjęcia w przyszłości^[28][29]. 31 maja 2018 został mianowany przez papieża Franciszka wizytatorem apostolskim o charakterze specjalnym dla parafii w Medziugoriu^[30][31]. 22 lipca 2018 uroczystą Eucharystią zainaugurował posługę w Medziugoriu^[32].

Konsekrował biskupów pomocniczych warszawsko-praskich: Marka Solarczyka (2011) i Jacka Grzybowskiego (2020). Ponadto był współkonsekratorem podczas sakr nuncjuszy apostolskich w krajach afrykańskich: George′a Antonysamy′ego (2005) i Michaela Blume′a (2005), a także arcybiskupa metropolity białostockiego Tadeusza Wojdy (2017)^[10].

W 2021 był kilkukrotnie hospitalizowany^[33][34][35]. Zmarł 13 sierpnia 2021 w Centralnym Szpitalu Klinicznym MSWiA w Warszawie^[36]. 20 sierpnia 2021 po mszy pogrzebowej w bazylice katedralnej św. Michała Archanioła i św. Floriana Męczennika w Warszawie został pochowany w znajdującej się w jej podziemiach krypcie^[37].

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

6 listopada 2015 prezydent RP Andrzej Duda odznaczył go Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski^[38][39]. Prezydent RP Aleksander Kwaśniewski postanowieniem z 22 maja 2002 nadał mu Krzyż Oficerski Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej^[40]. Postanowieniem prezydenta Portugalii Aníbala Cavaco Silvy z 1 września 2008 został odznaczony Orderem Zasługi II klasy^[41].

W 2011 otrzymał tytuł honorowego obywatela Warszawy^[42].

Został laureatem Nagrody im. ks. bp. Romana Andrzejewskiego za rok 2019^[43].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Nota biograficzna Henryka Hosera na stronie diecezji warszawsko-praskiej. [dostęp 2015-11-14].
• Henryk Hoser na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2016-11-11].
• Henryk Hoser [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-11-14]  (ang.).