Henryk Burczyk
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 5 grudnia 1927 |
| Data śmierci | 10 lutego 2022 |
| Doktor habilitowany nauk rolniczych | |
| Specjalność: uprawa roli i roślin | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | 1959 |
| Habilitacja | |
| Praca zawodowa | |
| Jednostka | Instytut Uprawy, Nawożenia i Gleboznawstwa w Baborówku |
| Okres zatrudn. | 1953–1971 |
| Jednostka | Instytut Włókien Naturalnych w Poznaniu |
| Stanowisko | z-ca dyrektora ds. naukowych |
| Okres zatrudn. | od 1996 |
| Ambasador PRL/RP w Finlandii | |
| Okres spraw. | 2 lipca 1985–poł. 1990 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej | |
| Okres spraw. | 1971–1985 |
Henryk Józef Burczyk (ur. 5 grudnia 1927 w Kaniewie, zm. 10 lutego 2022[1]) – polski agronom, doktor habilitowany nauk rolniczych, ambasador w Finlandii (1985–1990).
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Henryk Burczyk wychował się w rodzinie rolniczej. Zdał maturę w Technikum Rolno-Spożywczym w Inowrocławiu. W 1948 rozpoczął studia na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego. W wyniku reorganizacji uczelni, tytuł magistra inżyniera rolnictwa uzyskał w Wyższej Szkole Rolniczej w Poznaniu.
Członek Stronnictwa Ludowego (od 1946), a następnie Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego (od 1949).
W 1951 został kierownikiem PGR w Henrykowie. 1 marca 1953 rozpoczął pracę naukową w Instytucie Uprawy, Nawożenia i Gleboznawstwa w Baborówku, gdzie przeszedł szczeble od młodszego asystenta do dyrektora naczelnego. W 1959 obronił doktorat Badania nad możliwością zapewnienia ciągłości w użytkowaniu zielonek z mieszanek roślin jednorocznych. W 1961 przejął obowiązki kierownika Pracowni Nawożenia IUNG. W 1969 habilitował się w Wyższej Szkole Rolniczej w Poznaniu. W latach 1971–1985 pełnił funkcję Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej. Z jego inicjatywy przygotowano tam program genetyczno-hodowlany nad pszenżytem. Od 1985 do połowy 1990 pełnił funkcję Ambasadora w Finlandii. W 1996 zaczął pracę w Instytucie Włókien Naturalnych w Poznaniu jako zastępca dyrektora ds. naukowych.
W 2008 został laureatem Złotego Hipolita.
Pochowany na Cmentarzu Jeżyckim w Poznaniu[1].
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Henryk Burczyk, Janusz Mościcki, Uprawa poplonów na paszę, Poznań: Komitet Wojewódzki Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Wydział Rolny, 1965.
- Juliusz Zarzycki, Henryk Burczyk, Nawożenie łąk azotem: w świetle wyników doświadczeń przeprowadzonych na zlecenie Agrochem przez Zakład Doświadczalnictwa Terenowego IUNG w l. 1966–1968, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolne i Leśne, 1972.
- Henryk Burczyk, Terminy nawożenia zbóż ozimych azotem, Puławy: IUNG, 1976.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Zmarł Pan dr hab. Henryk Burczyk, prof. IWNiRZ, IWNiRZ, 18 lutego 2022 [dostęp 2024-02-20] [zarchiwizowane 2023-03-20].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dr hab. Henryk Józef Burczyk, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2019-08-13].
- Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL, katalog.bip.ipn.gov.pl [dostęp 2019-08-10] [zarchiwizowane 2019-08-12].
- W roku 2008 laureatami Złotego Hipolita zostali [online], Towarzystwo im. Hipolita Cegielskiego [dostęp 2019-08-10].