Heinz Kühn
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 18 lutego 1912 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 12 marca 1992 |
| Zawód, zajęcie | polityk, samorządowiec, dziennikarz |
| Stanowisko | deputowany Bundestagu (1953–1957, 1961–1965), premier Nadrenii-Północnej Westfalii (1966–1978), poseł do Parlamentu Europejskiego I kadencji (1979–1984) |
| Partia | |
| Odznaczenia | |
   | |
Heinz Hubert Franz Kühn (ur. 18 lutego 1912 w Kolonii, zm. 12 marca 1992 tamże) – niemiecki polityk, samorządowiec i dziennikarz, deputowany krajowy, poseł do Parlamentu Europejskiego I kadencji, w latach 1966–1978 premier Nadrenii Północnej-Westfalii.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Jego ojciec był działaczem socjaldemokratycznym i związkowym, a matka praktykującą katoliczką. Jako nastolatek Heinz Kühn działał w młodzieżówce Die Falken. Od 1931 r. studiował ekonomię i politologię na Uniwersytecie Kolońskim. Podczas nauki działał w organizacji studenckiej SPD i Reichsbanner, wstąpił także do Socjaldemokratycznej Partii Niemiec. W maju 1933 na krótko aresztowany przez Sturmabteilung, następnie zmuszony wraz z przyszłą żoną do emigracji ze względu na zaangażowanie polityczne (w 1934 pozbawiono go obywatelstwa). Mieszkał kolejno w Terytorium Saary, Královcu i Brukseli, a po wybuchu wojny ukrywał się przez trzy lata przed Gestapo w Gandawie. W trakcie II wojny światowej kontynuował działalność podziemną i pisał do opozycyjnych gazet[1][2].
Po powrocie do Niemiec w 1945 r. został dziennikarzem, a od 1949 jednym z redaktorów naczelnych „Rheinische Zeitung”. Pod koniec lat 50. był również dyrektorem Nord- und Westdeutscher Rundfunkverband (wspólnego kanału telewizyjnego Norddeutscher Rundfunk i Westdeutscher Rundfunk). W latach 1948–1954 i 1962–1980 pozostawał członkiem landtagu Nadrenii-Północnej Westfalii, był szefem SPD w landzie oraz liderem frakcji[2]. Był także członkiem Bundestagu kadencji (1953–1957, 1961–1965) i przewodniczącym Bundesratu (1971–1972), zaś od 1958 do 1963 r. był delegatem do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy[3]. Od 1966 do 1978 r. zajmował stanowisko premiera landu w koalicji z Wolną Partią Demokratyczną, zrezygnował przed końcem trzeciej kadencji wobec narastającej krytyki proponowanych przez niego reform. Od 1978 do 1980 r. był rządowym komisarzem ds. integracji imigrantów. W 1979 r. wybrany posłem do Parlamentu Europejskiego, przystąpił do frakcji socjalistycznej[4]. W latach 1970–1983 wiceprezes, następnie do 1987 prezes Fundacji im. Friedricha Eberta. W latach 80. opublikował też kilka książek[2].
Od 1939 r. był żonaty z Marianne Schley, która pod koniec życia zajęła się sztuką naiwną. Miał z nią jednego syna[2].
Odznaczenia i upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]
Odznaczony Wielkim Krzyżem Zasługi z Gwiazdą i Wstęgą (1967) i Krzyżem Wielkim (1970) Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec, Orderem Zasługi Nadrenii Północnej-Westfalii (1986)[5] oraz Legią Honorową. Jego imieniem nazwano medal i fundację powiązane z socjaldemokratami, promujące odpowiednio współpracę Niemiec z zagranicą oraz utalentowanych dziennikarzy[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Heinz Kühn. munzinger.de. [dostęp 2022-12-19]. (niem.).
- ↑ a b c d e Heinz Kühn (1912–1992). landtag.nrw.de. [dostęp 2022-12-19]. (niem.).
- ↑ Mr Heinz Kühn. coe.int. [dostęp 2022-12-19]. (ang.).
- ↑ Heinz Kühn. europarl.europa.eu. [dostęp 2022-12-19].
- ↑ Verdienstordenträgerinnen und -träger seit 1986. land.nrw. [dostęp 2022-12-19]. (niem.).
|
