Handré Pollard

Handré Pollard

Data i miejsce urodzenia	11 marca 1994 Somerset West
Wzrost	189 cm[1]
Masa ciała	98 kg[1]
Rugby union
Pozycja	łącznik ataku
Kariera juniorska
Lata Zespół 2007–2011 Western Province 2011–2012 Paarl Gimnasium 2013 UP Tuks 8 (52) 2013 Blue Bulls
Kariera seniorska[a]
Lata Zespół Wyst. (Pkt.) 2013–2017 Blue Bulls[a][2] 9 (93) 2014–2019 Bulls (Super Rugby)[2] 59 (636) 2015–2016 NTT DoCoMo Red Hurricanes[2] 7 (29) 2019– Montpellier 0 (0)
Reprezentacja narodowa[b]
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.) 2012  Południowa Afryka U-18 3 (37) 2012–2014  Południowa Afryka U-20 14 (141) 2014–  Południowa Afryka[3] 43 (396)
↑ Mecze i punkty w lidze akt. w dniu 22 czerwca 2019 r. ↑ Mecze i punkty w reprez. akt. w dniu 21 września 2019 r.
Dorobek medalowy Mistrzostwa świata U-20 złoto Południowa Afryka 2012 brąz Francja 2013 srebro Nowa Zelandia 2014 Puchar świata brąz Anglia 2015 złoto Japonia 2019
Multimedia w Wikimedia Commons

Handré Pollard (wym. [ˈɦan.drə ˈpɔ.lart], ur. 11 marca 1994 w Somerset West^[1][3]) – południowoafrykański rugbysta występujący na pozycji łącznika ataku. Reprezentant kraju, zdobywca i dwukrotny uczestnik pucharu świata oraz trzykrotny medalista, w tym zwycięzca mistrzostw świata juniorów.

Młodość[edytuj | edytuj kod]

Pollard urodził się w Somerset West na obrzeżach Kapsztadu. Uczęszczał do Somerset-Wes Primêr Skool, a następnie był stypendystą prestiżowego Paarl Gimnasium^[4][5][6][7] – szkoły, w której kształcili się m.in. Jean de Villiers czy Schalk Burger^[8]. W barwach kolejnych zespołów Western Province brał udział w juniorskich rozgrywkach Craven Week oraz Grant Khomo Week – U-13 w 2007, U-16 w 2010 i U-18 w 2011 roku^[4][9][10]. Podczas turnieju w 2010 roku swoimi występami przykuł uwagę przedstawicieli zespołu Blue Bulls^[7]. Rok później pełnił funkcję kapitana zespołu, a pod okiem Allistera Coetzee brał udział w treningach pierwszej drużyny Stormers, ekipy występującej na co dzień w lidze Super Rugby^[9].

W wieku 18 lat Pollard był już znanym w kraju zawodnikiem, którego postrzegano jako wielki talent i jedną z nadziei południowoafrykańskiego rugby^{[5][6][7][11][12]}. Otrzymał wówczas oferty kontraktów seniorskich nie tylko ze swojego rodzimego ośrodka, ale także od Blue Bulls z Pretorii oraz Sharks z Durbanu^[9]. Po długotrwałych spekulacjach i pomimo wytężonych starań działaczy Western Province w połowie 2012 roku zawodnik zdecydował się ostatecznie na budzące kontrowersje przenosiny do Pretorii^[7][13] – głównym inicjatorem sprowadzenia młodego zawodnika, a następnie jego mentorem był Heyneke Meyer^{[5][7][12][14]}. W 2013 roku Pollard wraz z drużyną Uniwersytetu w Pretorii – UP Tuks – uczestniczył w zmaganiach Varsity Cup^[4][10]. Rozgrywki zakończył z 52 punktami (drugi wynik)^[15] w ośmiu spotkaniach^[16]. W wygranym 44:5 finale z drużyną ze Stellenbosch zdobył 17 punktów i został okrzyknięty najlepszym zawodnikiem meczu^[17].

Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]

W roku 2013, wciąż reprezentując zespół Blue Bulls w zmaganiach Currie Cup do lat 21, Pollard został włączony do drużyny seniorów na rozgrywki niższego poziomu, Vodacom Cup, gdzie rozegrał dwa spotkania^[2][4]. W czerwcu przedłużył swój kontrakt z Blue Bulls do 2017 roku^[18]. Dwa miesiące później zadebiutował w dorosłych zawodach Currie Cup^[19], a w lutym 2014 w barwach Bulls w lidze Super Rugby^[20]. Po sezonie Pollard przedłużył do 2017 roku także kontrakt z ekipą Bulls^[21].

W 2015 roku 21-latek był już podstawowym zawodnikiem Bulls w rozgrywkach Super Rugby^[2]. Latem przedłużył kontrakt z zespołem z Pretorii o kolejne dwa lata, do połowy 2019 roku^[22]. Zgodnie z zapisami nowej umowy uzyskał zgodę swojej drużyny na podpisanie krótkoterminowego kontraktu z jednym z klubów japońskiej Top League^[10][23][24]. W trakcie trzymiesięcznego pobytu w drużynie Red Hurricanes w okresie od listopada 2015 do stycznia 2016 roku rozegrał siedem spotkań, w tym zaledwie trzy w podstawowym składzie^[2].

Z Japonii Pollard powrócił z niezaleczonym urazem ramienia, przez który miał opuścić rozpoczęcie nowego sezonu Super Rugby^[25]. W trakcie powolnego powrotu do treningów zawodnik zerwał jednak więzadła krzyżowe w kolanie^[10][26]. Biorąc pod uwagę przymusową przerwę w grze wynoszącą co najmniej dziewięć miesięcy, zdecydował się poddać także operacji kontuzjowanego ramienia, które doskwierało mu od czasu Pucharu Świata 2015^[10][25]. Zakażenie, jakie wdało się w rany pozostałe po szwach chirurgicznych doprowadziło do posocznicy. W rezultacie Pollard spędził pięć tygodni na oddziale intensywnej terapii. W pewnym momencie diagnoza lekarska nie wykluczała konieczności amputacji zakażonej kończyny^[27].

Ostatecznie przerwa w grze trwała ponad rok^[10] – pierwsze spotkanie po powrocie do zdrowia zawodnik rozegrał w lutym 2017 roku ze Stormers w ramach Super Rugby^[28]. W rozgrywkach tych Pollard pełnił funkcję kapitana zespołu^[29], jednak zdołał rozegrać zaledwie sześć spotkań, nim w kwietniu doznał kolejnego urazu, tym razem kostki. Niezbędna była dalsza rekonwalescencja trwająca tym razem około dwóch miesięcy^[30]. Po kontuzji pierwsze spotkanie rozegrał w barwach Blue Bulls przeciw Falcons w ramach turnieju Rugby Challenge^[31]. W efekcie pierwszy pełny okres w Super Rugby Pollard rozegrał dopiero w 2018 roku^[2].

W nowym sezonie ekipa Bulls po kilku latach słabszych występów po raz pierwszy od 2013 roku awansowała do fazy pucharowej; tam jednak odpadła już na etapie ćwierćfinałów, po porażce z Hurricanes^[32]. Przed startem rozgrywek Pollard został wybrany zastępcą nowego kapitana Looda de Jagera, który jednak doznał urazu tuż po starcie ligi^[12][33].

W połowie roku w mediach ukazała się informacja, że po zakończeniu pucharu świata Pollard dołączy do klubu ligi Top 14 – Montpellier Hérault Rugby^[34]. Informację tę sam zespół potwierdził oficjalnie w przededniu turnieju. Ujawniono, że reprezentant RPA podpisał we Francji kontrakt obowiązujący do 2022 roku^[35]. W jego miejsce zespół z Pretorii pozyskał doświadczonego Morné Steyna^[34]. W ocenie niektórych komentatorów ruch ten miał pozwolić Pollardowi na dalszy rozwój i spełnienie drzemiącego w nim potencjału, czego nie potrafił zrobić w barwach Bulls^[11].

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

W drużynie narodowej Pollard debiutował w grupie do lat 20, do której trafił wobec kontuzji Johana Goosena^[4][7]. Jako 18-latek był integralnym członkiem zespołu podczas rozgrywanych w RPA mistrzostw świata^[4]. Opuściwszy przegrany mecz otwarcia z Irlandią, w pozostałych spotkaniach wychodził już w pierwszym składzie^[7][36]. Podczas turnieju zdobył 42 punkty, w tym 12 w wygranym 22:16 finale z Nową Zelandią^[13][36][37]. W dalszej części tego samego roku rozegrał trzy mecze w barwach reprezentacji do lat 18^[4][38]. W roku 2013 ponownie uczestniczył w mistrzostwach świata U-20 we Francji^[4], gdzie po półfinałowej porażce z Walią w meczu o trzecie miejsce „Junior Boks” pokonali Nowozelandczyków 41:34^[39]. Rok później Pollard wystąpił na trzeciej imprezie tej rangi, pełniąc przy tym funkcję kapitana zespołu^[40]. Reprezentanci RPA dotarli do wielkiego finału, w którym jednym punktem ulegli rówieśnikom z Anglii. Sam Pollard w końcówce meczu miał szansę na przechylenie szali zwycięstwa na stronę Południowej Afryki jednak nie trafił kopu po koźle^[41]. Łącznie, na przestrzeni trzech turniejów rozegrał 14 spotkań, zdobywając w nich 141 punktów^[42].

Wobec plagi kontuzji w pierwszej drużynie RPA (urazy Johana Goosena, Pata Lambiego, powrót do klubu Morné Steyna)^[7][43] Pollard bezpośrednio po zakończeniu turnieju młodzieżowego otrzymał powołanie do dorosłej reprezentacji prowadzonej przez byłego już trenera Bulls, Heyneke Meyera^[3][4][5]. Zadebiutował w Port Elizabeth zaledwie osiem dni po finale mistrzostw świata juniorów, 28 czerwca 2014 r. Dzięki celnym kopom w spotkaniu ze Szkotami zdobył wówczas 13 punktów^{[8][36][44][45]}. Niemal od razu zyskał miejsce w pierwszym składzie „Springboks” – w rozgrywanych na przełomie lipca i sierpnia zmaganiach w ramach The Rugby Championship w pięciu spośród sześciu meczów wystąpił w podstawowym składzie, zdobywając dla swojej drużyny dwa przyłożenia i 33 punkty z kopów^[36][45][46]. Podobną rolę pełnił także podczas kolejnej edycji rozgrywek^[12][46]. Pod koniec sierpnia 2015 roku 21-latek znalazł się w liczącej 31 osób kadrze kadrze na Puchar Świata^[10][47]. Podczas rozgrywanego w Anglii turnieju wystąpił we wszystkich siedmiu spotkaniach swojego zespołu^[46], w tym w przegranym 18:20 półfinale z „All Blacks”^[48] a także w decydującym o brązowym medalu spotkaniu z Argentyną^[49]. W całym turnieju Pollard zdobył 93 punkty, plasując się pod tym względem na drugim miejscu, jedynie za Nicolásem Sánchezem^[50].

Ze względu na nękające go kontuzje opuścił cały okres reprezentacyjny w 2016 i pierwszej części 2017 roku^[51]. Po raz pierwszy po dłuższej przerwie w koszulce „Springboks” pojawił się jako zmiennik podczas spotkania w ramach The Rugby Championship we wrześniu 2017 roku, kiedy reprezentanci RPA zostali rozgromieni przez Nową Zelandię 57:0^[52]. Miejsce w pierwszym składzie odzyskał w listopadowym starciu z Francją^[53]. Po tym, jak na początku 2018 roku na stanowisku szkoleniowca reprezentacji RPA Allistera Coetzee zastąpił Rassie Erasmus^[54], Pollard bezapelacyjnie w hierarchii zespołu awansował na pozycję podstawowego łącznika ataku^[12][55]. W czerwcu uczestniczył w wygranej serii trzech spotkań z reprezentacją Anglii (Południowa Afryka wygrała dwa mecze, w których Pollard grał w wyjściowym składzie)^[46][55]. W drugim ze spotkań młody gracz popisał się celnym kopem z rzutu karnego wykonywanego w odległości 58 metrów od bramki^[56]. Jesienią, podczas The Rugby Championship 2018 reprezentanci RPA z Pollardem w składzie pokonali w wyjazdowym meczu „All Blacks” 36:34, co udało im się po raz pierwszy od 2009 roku^[57]. Pomimo godnego uwagi zwycięstwa, „Springboks” rozgrywki te zakończyli na miejscu drugim, ze sporą stratą do Nowej Zelandii^[58]. W grudniu Pollard wystąpił w barwach elitarnego klubu Barbarian F.C. w starciu z reprezentacją Argentyny^[59].

Rok później w skróconych z uwagi na puchar świata rozgrywkach zawodnicy RPA wygrali dwa spotkania (z Australią i Argentyną), remisując mecz z Nową Zelandią, dzięki czemu sięgnęli po końcowe trofeum po raz pierwszy od edycji w 2009 roku^[60]. Sam Pollard, który nie zagrał w pierwszym starciu z „Wallabies”^[55] zdobył 42 punkty^[61], co dało mu tytuł najlepiej punktującego zawodnika rozgrywek. W samym meczu z Argentyną uzyskał 31 punktów, co stanowiło wówczas jego osobisty rekord^[60]. Wkrótce po zakończeniu rozgrywek został uwzględniony w składzie na rozpoczynający się we wrześniu 2019 roku puchar świata w Japonii^[62].

Styl gry[edytuj | edytuj kod]

Pollard dysponuje dobrym przeglądem pola gry oraz umiejętnościami pozwalającymi na precyzyjne przenoszenie piłki nogą^[5][36]. Słynie też z celności kopów po stałych fragmentów gry (rzutów karnych i podwyższeń)^[63]. Z uwagi na ponadprzeciętne warunki fizyczne (blisko 190 cm wzrostu i około 100 kg masy ciała) jednym z częściej przytaczanych aspektów jego gry jest nietypowa dla zawodników występujących na pozycji łącznika ataku skłonność do bezpośredniego atakowania linii obrony rywali w nadziei na jej przerwanie^[5][8][12]. Z tego samego względu reprezentant RPA jawi się jako silny punkt w akcjach obronnych, skłonny do wykonania szarż w defensywie^[36]. Z biegiem czasu częściej pojawiały się głosy chwalące jego dojrzałość taktyczną i zróżnicowanie zagrywek^[12]. Sam zawodnik podkreślał, że dorastając wzorował się na Angliku Jonnym Wilkinsonie^[12].

Jednocześnie część komentatorów krytykowała wychowanka Paarl Gimnasium za zbyt mały wpływ wywierany na przebieg akcji jego drużyny, zwłaszcza w porównaniu do najlepszych na świecie zawodników występujących na jego pozycji^[63].

Wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

• IRB/World Rugby Awards
  • Młody Zawodnik Roku (2014)^[40]
• nagrody South African Rugby Union
  • Zawodnik Roku (nominacja 2014^[64], 2018^[65])
  • Młody Zawodnik Roku (2014^[64]; nominacja 2015^[66])
  • Zawodnik U-20 Roku (2014)^[64]

Życie osobiste[edytuj | edytuj kod]

Jego ojciec, Andre, także grał w rugby, był kapitanem zespołu Western Province U-18 podczas Craven Week^[9], a w 1978 roku kapitanem pierwszej drużyny Paarl Gimnasium^[14].

Handré jest żonaty z Marise Malherbe, para pobrała się w 2017 roku^[67]. Poznali się w Paarl, gdzie oboje uczęszczali do szkół (odpowiednio: do koedukacyjnego Paarl Gimnasium i szkoły dla dziewcząt Hoër Meisieskool Paarl)^[67][68]. Następnie Marise studiowała na Uniwersytecie w Pretorii, uprawiając lekkoatletykę (biegi średniodystansowe)^[68][69][70].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]