Gustaw Zieliński (poseł)
.jpg) Gustaw Zieliński (1933) | |
| Pełne imię i nazwisko | Gustaw Czesław Zieliński |
|---|---|
| Data urodzenia | 18 listopada 1890 |
| Data i miejsce śmierci | 17 listopada 1945 |
| Poseł na Sejm II kadencji (II Rzeczypospolitej) | |
| Okres | |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
 | |
Gustaw Zieliński (ur. 18 listopada 1890, zm. 17 listopada 1945 w Paryżu) – polski działacz niepodległościowy, społeczny, polityczny i związkowy, poseł na Sejm II kadencji w II Rzeczypospolitej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie Kazimierza (1859–1940) i Julii z Gąssowskich (1859–1917). Ukończył Gimnazjum Konopczyńskiego w Warszawie. W czasach szkolnych należał do Organizacji Młodzieży Narodowej i został przyjęty do Związku Młodzieży Polskiej „Zet”. Studiował na Wyższych Kursach Handlowych im. Augusta Zielińskiego, w czasie studiów został przyjęty do Koła Braterskiego „Zet”-u. W czasie I wojny światowej był Starszym warszawskiego Koła Braterskiego. W 1914 roku był jednym z inicjatorów i kierowników Wolnej Szkoły Wojskowej[1].
Po studiach rozpoczął karierę urzędniczą, początkowo w MSW, później w związkach zawodowych i w Towarzystwie Straży Kresowej (i w powołanym przez nie Związku Rad Ludowych[2]. Był sekretarzem generalnym i członkiem Komitetu Wykonawczego Towarzystwa Straży Kresowej[3].
Pracując zawodowo, czynnie pracował społecznie. W 1918 roku był członkiem założycielem Związku Patriotycznego, do którego należał przez cały okres międzywojenny, był członkiem jego Komitetu Centralnego w latach 1919–1921, 1924, 1927, 1931–1932[4][5]. Na parę lat przed II wojną światową wziął z niego „urlop bezterminowy”[6]. Należał do Rady Naczelnej Senioratu OMN[7], która w 1927 roku weszła w skład ZPMD[8]. W 1926 roku wszedł do Związku Naprawy Rzeczypospolitej[9], następnie w Zjednoczeniu Pracy Wsi i Miast i w od listopada 1928 roku – we władzach powołanej przez nie Generalnej Federacji Pracy[10] (był prezesem tej federacji[11]).
W 1928 roku został wybrany na posła z listy BBWR[12][13]. W latach 30. zajmował kierownicze stanowiska (naczelnik wydziału, dyrektor Gabinetu Ministra, dyrektor Departamentu Ogólnego) w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej[2].
W 1936 roku stał na czele komitetu organizacyjnego obchodów 50-lecia „Zet-u”[2][14].
Po wybuchu II wojny światowej ewakuował się wraz z rządem do Rumunii, następnie do Francji. Pracował tam w Polskim Czerwonym Krzyżu i Polsko-Amerykańskim Komitecie Pomocy Uchodźcom. Brał też tam udział w ruchu oporu. W 1940 roku został wraz z synem aresztowany przez Gestapo i wywieziony do obozu koncentracyjnego w Dachau, gdzie przebywał do końca wojny. Wkrótce po uwolnieniu przez aliantów zmarł w Paryżu w wyniku pobytu w obozie. Został pochowany na cmentarzu Les Champeaux w Montmorency (kwatera H, grób 1560)[15][2].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1927)[16]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Nowicki 1996 ↓, s. 313.
- ↑ a b c d Nowicki 1996 ↓, s. 566.
- ↑ Nowicki 1996 ↓, s. 137.
- ↑ Ludwik Hass. Związek Patriotyczny 1918–1926: z dziejów infrastruktury życia politycznego Drugiej Rzeczypospolitej. „Kwartalnik Historyczny”. 85 (4), s. 913–942, 1978. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki (zeszyt 328, 1932), Warszawa: Archiwum Akt Nowych.
- ↑ Nowicki 1996 ↓, s. 146, 566.
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki (zeszyt 387, 1938), Warszawa: Archiwum Akt Nowych.
- ↑ Nowicki 1996 ↓, s. 384.
- ↑ Nowicki 1996 ↓, s. 364.
- ↑ Nowicki 1996 ↓, s. 239, 566.
- ↑ Grzegorz Zackiewicz, Syndykaliści w obozie „rewolucji majowej” (1926–1935), „Studia Podlaskie”, 16, Białystok 2006, s. 63–83.
- ↑ Nowicki 1996 ↓, s. 208, 566.
- ↑ Profil Gustawa Zielińskiego na stronie „Parlamentarzyści” Biblioteki Sejmowej [online] [dostęp 2016-12-04].
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki (zeszyt 364, 1936), Warszawa: Archiwum Akt Nowych.
- ↑ ZIELIŃSKI Gustaw (1890–1945) | Polskie groby historyczne we Francji [online], www.tombeauxpolonais.eu [dostęp 2023-02-01].
- ↑ M.P. z 1927 r. nr 258, poz. 708 „za zorganizowanie pomocy dla bezrobotnych na terenie m. st. Warszawy”.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tadeusz Wacław Nowacki (red.): ZET w walce o niepodległość i budowę państwa – szkice i wspomnienia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996. ISBN 83-01-12142-4.