Grzegorz Lato

Grzegorz Lato
Ilustracja
Grzegorz Lato (1979)
Pełne imię i nazwisko

Grzegorz Bolesław Lato

Data i miejsce urodzenia

8 kwietnia 1950
Malbork

Wzrost

175 cm

Pozycja

napastnik, pomocnik

Kariera juniorska
Lata Klub
1962–1969 Stal Mielec
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1969–1980 Stal Mielec 295 (112)
1980–1982 KSC Lokeren 64 (12)
1982–1984 Atlante FC 45 (16)
W sumie: 404 (140)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1971–1984  Polska 100 (45)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1988–1990 North York Rockets
1991–1993 Stal Mielec
1993–1995 Olimpia Poznań
1995–1996 Amica Wronki
1996–1997 Stal Mielec
1997 AO Kawala
1999 Widzew Łódź
  1. ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska
Igrzyska olimpijskie
złoto Monachium 1972 piłka nożna
srebro Montreal 1976 piłka nożna
Mistrzostwa świata
III miejsce RFN 1974 piłka nożna
III miejsce Hiszpania 1982 piłka nożna
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Grzegorz Lato
Ilustracja
Grzegorz Lato (2001)
Prezes Polskiego Związku Piłki Nożnej
Okres urzędowania

od 30 października 2008
do 26 października 2012

Poprzednik

Michał Listkiewicz

Następca

Zbigniew Boniek

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi
Grzegorz Lato
Kopia medalu i autograf w Alei Gwiazd Sportu w Dziwnowie
Gwiazda w Alei Gwiazd Sportu we Władysławowie

Grzegorz Bolesław Lato (ur. 8 kwietnia 1950 w Malborku) – polski piłkarz, olimpijczyk, trener, działacz piłkarski i polityk.

W latach 1971–1984 reprezentant Polski w piłce nożnej, wystąpił w 100 oficjalnych spotkaniach. Członek Klubu Wybitnego Reprezentanta, jako prawy napastnik wybrany do jedenastki stulecia Polskiego Związku Piłki Nożnej. Z reprezentacją Polski trzykrotnie uczestniczył w mistrzostwach świata (1974 – 3. miejsce, król strzelców z 7 golami, 1978, 1982 – 3. miejsce), podczas których zdobył 10 bramek, co jest rekordem w historii występów reprezentacji Polski na mistrzostwach świata. Dwukrotnie wystąpił na igrzyskach olimpijskich (1972 – złoty medal, 1976 – srebrny medal).

Dwukrotny mistrz Polski ze Stalą Mielec, dla której zdobył ponad 100 goli, dwa razy sięgając po koronę króla strzelców I ligi. W 1982 trafił do belgijskiego KSC Lokeren, skąd w 1982 przeniósł się do meksykańskiego Atlante FC. W 1983 zdobył z tym klubem Puchar Mistrzów CONCACAF.

Senator V kadencji (2001–2005). W latach 2008–2012 prezes Polskiego Związku Piłki Nożnej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Młodość[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 8 kwietnia 1950. W dzieciństwie stracił ojca, a w wieku młodzieńczym matkę[1]. Ukończył szkołę średnią[1].

Kariera piłkarska[edytuj | edytuj kod]

Grzegorz Lato karierę piłkarską rozpoczął w 1962 w juniorach Stali Mielec. W wieku 17 lat odniósł ciężką kontuzję, po której – jak sam wspominał – powrócił do zdrowia za sprawą lekarza z Bielska o nazwisku Kazimierowicz[1]. W 1969 podpisał profesjonalny kontrakt ze Stalą Mielec. W sezonie II ligi 1969/1970 zadebiutował jesienią 1969 w barwach seniorskiego zespołu. W sumie rozegrał 23 mecze ligowe w II lidze, w których strzelił 6 goli i awansował z zespołem do ekstraklasy (ówczesnej I ligi).

Debiut w najwyższym poziomie ligowym zaliczył 9 sierpnia 1970 w wygranym 5:2 meczu u siebie z Wisłą Kraków, w którym także strzelił swoje dwie pierwsze bramki w ekstraklasie – w 56. minucie na 3:2 oraz w 87. minucie na 5:2[2]. W tym sezonie Stal Mielec stała się jedną z najlepszych drużyn w Polsce. W 1971 klub wygrał swoją grupę B w Pucharze Intertoto, a w sezonie 1972/1973 pod wodzą węgierskiego trenera Károly’ego Konthy po raz pierwszy w historii zdobyła mistrzostwo Polski. Grzegorz Lato z 13 golami został wówczas królem strzelców. Dzięki temu klub zadebiutował w europejskich pucharach w Pucharze Europy.

W sezonie 1973/1974 Stal Mielec rozgrywki ligowe zakończyła na 3. miejscu, a Grzegorz Lato w 1974 został wybrany „Piłkarzem Roku” w plebiscycie katowickiego „Sportu”, a także zajął 6. miejsce w plebiscycie „France Football” na najlepszego piłkarza Europy. W sezonie 1974/1975 klub zajął 2. miejsce, a Grzegorz Lato z 19 golami ponownie został królem strzelców. Po objęciu w 1975 stanowiska trenera przez Edmunda Zientarę klub w sezonie 1975/1976 zdobył mistrzostwo Polski, dotarł do finału Pucharu Polski oraz do ćwierćfinału Pucharu UEFA.

W I rundzie Pucharu Europy 1976/1977 rywalem Stali Mielec był hiszpański Real Madryt, z którym polska drużyna przegrała dwumecz 1:3 (1:2, 0:1). Grzegorz Lato w tym samym sezonie wygrał plebiscyt na najlepszego sportowca w południowo-wschodniej Polsce[3]. W sezonie 1977/1978 jego zespół zdobył Trofeo Colombino, a w rozgrywkach ligowych zajął 8. miejsce. W kolejnym sezonie klub zakończył rozgrywki ligowe na 3. miejscu. Ostatni mecz w ekstraklasie Grzegorz Lato rozegrał 7 czerwca 1980 w bezbramkowo zremisowanym meczu u siebie z Górnikiem Zabrze[4]. Łącznie w najwyższym polskim poziomie ligowym rozegrał 272 mecze, w których strzelił 111 goli.

W 1981 został zawodnikiem belgijskiego klubu Eerste klasse – KSC Lokeren, w którym występował do 1982 (wraz z nim grał tam Włodzimierz Lubański)[1]. Wystąpił w nim w 64 meczach ligowych, w których strzelił 12 goli. Potem wyjechał do Meksyku, gdzie podpisał kontrakt z klubem Primera División – Atlante FC, z którym w sezonie 1983 wygrał Puchar Mistrzów CONCACAF. Po sezonie 1983/1984 oraz rozegraniu 45 meczów i strzeleniu 16 goli ligowych zakończył profesjonalną piłkarską karierę. W latach 1984–1991 grał w polonijnym klubie Polonia Hamilton, występującym w amatorskich rozgrywkach prowincji Ontario.

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

Podczas meczu ligowego z Zagłębiem Sosnowiec w 1970 zdobył dwa gole, po czym został powołany przez obserwującego to spotkanie selekcjonera Kazimierza Górskiego do młodzieżowej kadry Polski, z którą wyjechał do Danii[1].

W reprezentacji Polski w latach 1971–1984 rozegrał 100 meczów oficjalnych oraz 4 mecze nieoficjalne, w których strzelił 45 goli. Oficjalny debiut zaliczył za kadencji selekcjonera Kazimierza Górskiego 17 listopada 1971 w Hamburgu w zremisowanym 0:0 meczu eliminacji mistrzostw Europy 1972 z reprezentacją RFN. W spotkaniu tym w 83. minucie został zmieniony przez Bronisława Bulę[5]. Ostatni mecz w reprezentacji rozegrał 17 kwietnia 1984 na Stadionie Wojska Polskiego w Warszawie w przegranym 0:1 spotkaniu towarzyskim z Belgią. W meczu tym w 85. minucie został zmieniony przez Waldemara Matysika[6]. Tym samym Grzegorz Lato rozegrał swój setny mecz w reprezentacji jako pierwszy polski piłkarz.

W 1972 znalazł się w składzie reprezentacji prowadzonej przez Kazimierza Górskiego na turniej olimpijski w Monachium, na którym Polacy wygrali w finale 2:1 z reprezentacją Węgier, zdobywając złoty medal. Grzegorz a Lato na tym turnieju rozegrał tylko 1 mecz – w pierwszym meczu drugiej grupy drugiej rundy z Danią zmienił w 46. minucie Joachima Marxa[7].

W 1974 został powołany na mistrzostwa świata w RFN. Polska reprezentacja pod wodzą Kazimierza Górskiego zajęła 3. miejsce po zwycięskiej w 76. minucie bramce Grzegorza Laty w meczu z Brazylią (1:0). Grzegorz Lato był podstawowym zawodnikiem zespołu, z 7 golami został królem strzelców turnieju.

W 1976 wziął udział w turniej olimpijskim w Montrealu. Na zawodach tych również był podstawowym zawodnikiem, zdobył 3 gole, w tym jednego w przegranym 3:1 finale z NRD. Wraz z polską drużyną zdobył srebrny medal. Rezultat ten uznano w kraju za porażkę, w konsekwencji trener Kazimierz Górski podał się następnie do dymisji.

W 1978 został powołany przez Jacka Gmocha na mistrzostwa świata w Argentynie, na których reprezentacja Polski zakończyła zmagania w drugiej rundzie. Grzegorz Lato na tym turnieju wystąpił we wszystkich 6 spotkaniach, strzelając 2 gole: w meczu z Tunezją (1:0) i z Brazylią (1:3).

W 1982 wraz z reprezentacją prowadzoną przez Antoniego Piechniczka pojechał na swoje trzecie mistrzostwa świata, które odbywały się w Hiszpanii. Polska zajęła na tym turnieju 3. miejsce, Grzegorz Lato był podstawowym zawodnikiem drużyny. Zagrał we wszystkich 7 meczach i strzelił 1 bramkę – w ostatnim meczu pierwszej grupy pierwszej rundy z Peru[8].

Kariera trenerska[edytuj | edytuj kod]

Na przełomie lat 80. i 90. mieszkał z żoną, synem i córką w Toronto[1]. Podczas pobytu w Kanadzie pod koniec lat 80. wspólnie z byłym zawodnikiem Wisły Kraków, Tadeuszem Polakiem, trenował zespół Rackett Toronto[1].

W 1996 ukończył Szkołę Trenerów Polskiego Związku Piłki Nożnej. Po zakończeniu kariery piłkarskiej rozpoczął działalność trenerską, w której trenował kluby: North York Rockets z Kanady (1988–1990), Stal Mielec (1991–1993), Olimpię Poznań (1993–1995), Amicę Wronki (1995–1996), Stal Mielec (1996–1997), AO Kawala z Grecji (1997)[9] oraz Widzew Łódź (1999).

Pozostała działalność[edytuj | edytuj kod]

Z wykształcenia technik mechanik obróbki skrawaniem, technikum mechaniczne ukończył w 1969[10].

17 września 1999 uchwałą Polskiego Związku Piłki Nożnej powołano Klub Wybitnego Reprezentanta, którego Grzegorz Lato w związku z największą wówczas liczbą występów w reprezentacji Polski został przewodniczącym. Funkcję tę pełnił do 7 stycznia 2009, zastąpił go wówczas Władysław Żmuda.

W latach 2001–2005 zasiadał w Senacie Rzeczypospolitej Polskiej z ramienia Sojuszu Lewicy Demokratycznej z okręgu rzeszowskiego. Wchodził w skład Komisji Emigracji i Polaków za Granicą oraz w Komisji Nauki, Edukacji i Sportu[10]. W 2005 był członkiem komitetu wyborczego Włodzimierza Cimoszewicza w wyborach prezydenckich. W 2004 bez powodzenia kandydował w wyborach do Parlamentu Europejskiego, a w 2005 i 2007 w wyborach parlamentarnych.

Od 2006 do 2008 był członkiem zarządu klubu piłkarskiego Stal Mielec[11][12]. 30 października 2008 został wybrany na prezesa PZPN. W tajnym głosowaniu otrzymał 57 głosów, a jego kontrkandydaci Zdzisław Kręcina i Zbigniew Boniek odpowiednio 36 i 19 głosów, 1 głos był nieważny[13]. Kadencję zakończył 26 października 2012, nie ubiegał się o reelekcję na to stanowisko[14].

Występy w reprezentacji[edytuj | edytuj kod]

Statystyki[edytuj | edytuj kod]

Reprezentacja narodowa Rok Występy Gole
 Polska
1971 2 0
1972 1 0
1973 6 3
1974 14 11
1975 10 8
1976 10 5
1977 12 5
1978 13 5
1979 10 3
1980 11 4
1981 3 0
1982 7 1
1984 1 0
Łącznie 100 45

Mecze w reprezentacji[edytuj | edytuj kod]

Legenda

T – mecz towarzyski; eIO – eliminacje Igrzysk Olimpijskich; IO – Igrzyska Olimpijskie; eME – eliminacje Mistrzostw Europy; eMŚ – eliminacje Mistrzostw Świata; MŚ – Mistrzostwa Świata; U-21 – mecz przeciwko reprezentacji młodzieżowej

Mecz Data Miejsce Gospodarz Gość Wynik Klucz Gole
(nieof.) 10 listopada 1971 Gijón Hiszpania Polska 0:2 eIO –
1 17 listopada 1971 Hamburg RFN Polska 0:0 eME –
2 5 grudnia 1971 Izmir Turcja Polska 1:0 eME –
(nieof.) 26 kwietnia 1972 Szczecin Polska Hiszpania 2:0 eIO –
3 3 września 1972 Ratyzbona Dania Polska 1:1 IO –
4 20 marca 1973 Łódź Polska USA 4:0 T –
5 19 sierpnia 1973 Warna Bułgaria Polska 0:2 T 2
6 12 września 1973 Chorzów Polska Walia 3:0 eMŚ 1
7 10 października 1973 Rotterdam Holandia Polska 1:1 T –
8 17 października 1973 Londyn Anglia Polska 1:1 eMŚ –
9 21 października 1973 Dublin Irlandia Polska 1:0 T –
10 17 kwietnia 1974 Liège Belgia Polska 1:1 T –
11 15 maja 1974 Warszawa Polska Grecja 2:0 T 1
12 15 czerwca 1974 Stuttgart Polska Argentyna 3:2 MŚ 2
13 19 czerwca 1974 Monachium Polska Haiti 7:0 MŚ 2
14 23 czerwca 1974 Stuttgart Polska Włochy 2:1 MŚ –
15 26 czerwca 1974 Stuttgart Polska Szwecja 1:0 MŚ 1
16 30 czerwca 1974 Frankfurt nad Menem Polska Jugosławia 2:1 MŚ 1
17 3 lipca 1974 Frankfurt nad Menem RFN Polska 1:0 MŚ –
18 6 lipca 1974 Monachium Polska Brazylia 1:0 MŚ 1
19 1 września 1974 Helsinki Finlandia Polska 1:2 eME 1
20 4 września 1974 Warszawa Polska NRD 1:3 T 1
21 7 września 1974 Wrocław Polska Francja 0:2 T –
22 9 października 1974 Poznań Polska Finlandia 3:0 eME 1
23 13 listopada 1974 Praga Czechosłowacja Polska 2:2 T –
24 26 marca 1975 Poznań Polska USA 7:0 T 2
25 19 kwietnia 1975 Rzym Włochy Polska 0:0 eME –
26 28 maja 1975 Halle NRD Polska 1:2 T 1
27 24 czerwca 1975 Seattle USA Polska 0:4 T 1
28 6 lipca 1975 Montreal Kanada Polska 1:8 T 3
29 9 lipca 1975 Toronto Kanada Polska 1:4 T –
30 10 września 1975 Chorzów Polska Holandia 4:1 eME 1
31 8 października 1975 Łódź Polska Węgry 4:2 T –
32 15 października 1975 Amsterdam Holandia Polska 3:0 eME –
33 26 października 1975 Warszawa Polska Włochy 0:0 eME –
34 24 marca 1976 Chorzów Polska Argentyna 1:2 T –
35 24 kwietnia 1976 Lens Francja Polska 2:0 T –
36 6 maja 1976 Ateny Grecja Polska 1:0 T –
37 11 maja 1976 Bazylea Szwajcaria Polska 2:1 T –
38 26 maja 1976 Poznań Polska Irlandia 0:2 T –
(nieof.) 30 czerwca 1976 Chorzów Polska Brazylia 3:0 U-21 –
39 18 lipca 1976 Montreal Polska Kuba 0:0 IO –
40 22 lipca 1976 Montreal Polska Iran 3:2 IO –
41 25 lipca 1976 Montreal Polska Korea Płn. 5:0 IO 2
(nieof.) 27 lipca 1976 Montreal Polska Brazylia 2:0 IO –
42 31 lipca 1976 Montreal Polska NRD 1:3 IO 1
43 16 października 1976 Porto Portugalia Polska 0:2 eMŚ 2
44 13 kwietnia 1977 Budapeszt Węgry Polska 2:1 T –
45 24 kwietnia 1977 Dublin Irlandia Polska 0:0 T –
46 1 maja 1977 Kopenhaga Dania Polska 1:2 eMŚ –
47 15 maja 1977 Limassol Cypr Polska 1:3 eMŚ 1
48 29 maja 1977 Buenos Aires Argentyna Polska 3:1 T 1
49 10 czerwca 1977 Lima Peru Polska 1:3 T –
50 12 czerwca 1977 La Paz Boliwia Polska 1:2 T 1
51 19 czerwca 1977 São Paulo Brazylia Polska 3:1 T –
52 24 sierpnia 1977 Wiedeń Austria Polska 2:1 T –
53 7 września 1977 Wołgograd ZSRR Polska 4:1 T 1
54 21 września 1977 Chorzów Polska Dania 4:1 eMŚ 1
55 29 października 1977 Chorzów Polska Portugalia 1:1 eMŚ –
56 22 marca 1978 Luksemburg Luksemburg Polska 1:3 T –
57 5 kwietnia 1978 Poznań Polska Grecja 5:2 T 1
58 12 kwietnia 1978 Łódź Polska Irlandia 3:0 T –
59 26 kwietnia 1978 Warszawa Polska Bułgaria 1:0 T 1
60 1 czerwca 1978 Buenos Aires Polska RFN 0:0 MŚ –
61 6 czerwca 1978 Rosario Polska Tunezja 1:0 MŚ 1
62 10 czerwca 1978 Rosario Polska Meksyk 3:1 MŚ –
63 14 czerwca 1978 Rosario Argentyna Polska 2:0 MŚ –
64 18 czerwca 1978 Mendoza Polska Peru 1:0 MŚ –
65 21 czerwca 1978 Mendoza Polska Brazylia 1:3 MŚ 1
66 6 września 1978 Reykjavík Islandia Polska 0:2 eME 1
67 11 października 1978 Bukareszt Rumunia Polska 1:0 T –
68 15 sierpnia 1978 Wrocław Polska Szwajcaria 2:0 eME –
69 18 lutego 1979 Tunis Tunezja Polska 0:2 T –
70 21 marca 1979 Algier Algieria Polska 0:1 T 1
71 4 kwietnia 1979 Chorzów Polska Węgry 1:1 T 1
72 18 kwietnia 1979 Lipsk NRD Polska 2:1 eME –
73 2 maja 1979 Chorzów Polska Holandia 2:0 eME –
74 29 sierpnia 1979 Warszawa Polska Rumunia 3:0 T 1
75 12 września 1979 Lozanna Szwajcaria Polska 0:2 eME –
76 26 września 1979 Chorzów Polska NRD 1:1 eME –
77 10 października 1979 Kraków Polska Islandia 2:0 eME –
78 17 października 1979 Amsterdam Holandia Polska 1:1 eME –
79 26 marca 1980 Budapeszt Węgry Polska 2:1 T 1
80 2 kwietnia 1980 Bruksela Belgia Polska 2:1 T 1
81 19 kwietnia 1980 Turyn Włochy Polska 2:2 T –
82 26 kwietnia 1980 Borovo Jugosławia Polska 2:1 T –
83 13 maja 1980 Frankfurt nad Menem RFN Polska 3:1 T –
84 28 maja 1980 Poznań Polska Szkocja 1:0 T –
85 22 czerwca 1980 Warszawa Polska Irak 3:0 T 1
86 29 czerwca 1980 São Paulo Brazylia Polska 1:1 T 1
87 3 lipca 1980 Santa Cruz Boliwia Polska 0:1 T –
88 10 lipca 1980 Bogotá Kolumbia Polska 1:4 T –
89 24 września 1980 Chorzów Polska Czechosłowacja 1:1 T –
90 2 maja 1981 Chorzów Polska NRD 1:0 eMŚ –
91 10 października 1981 Lipsk NRD Polska 2:3 eMŚ –
92 18 listopada 1981 Łódź Polska Hiszpania 2:3 T –
93 14 czerwca 1982 Vigo Polska Włochy 0:0 MŚ –
94 19 czerwca 1982 A Coruña Polska Kamerun 0:0 MŚ –
95 22 czerwca 1982 A Coruña Polska Peru 5:1 MŚ 1
96 28 czerwca 1982 Barcelona Polska Belgia 3:0 MŚ –
97 4 lipca 1982 Barcelona Polska ZSRR 0:0 MŚ –
98 8 lipca 1982 Barcelona Polska Włochy 0:2 MŚ –
99 10 lipca 1982 Alicante Polska Francja 3:2 MŚ –
100 17 kwietnia 1984 Warszawa Polska Belgia 0:1 T –

Sukcesy[edytuj | edytuj kod]

Stal Mielec
Atlante FC
Reprezentacyjne
Indywidualne
Rekordy

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Rekord ten dwukrotnie wyrównywał Robert Lewandowski (w 2015 i 2021).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i Jan Filipowicz. Człowiek z naszej Stali. Wywiad z Grzegorzem Lato – piłkarzem. „Nowiny”. Nr 175, s. 1, 6, 29–30 lipca 1989. [dostęp 2019-10-19]. 
  2. ↑ 1970-08-09 Stal Mielec – Wisła Kraków 5–2. wikiliga.pl. [dostęp 2018-06-14].
  3. ↑ Piłkarz roku – Grzegorz Lato najlepszym sportowcem Polski południowo-wschodniej w sezonie 1977. „Nowiny-Stadion”. Nr 1, s. 1, 2 stycznia 1978. [dostęp 2018-06-14]. 
  4. ↑ 1980-06-07 Stal Mielec – Górnik Zabrze 0–0.
  5. ↑ Football MATCH: 17.11.1971 West Germany vs. Poland Euro. eu-football.info. [dostęp 2020-12-14]. (ang.).
  6. ↑ Football MATCH: 17.04.1984 Poland vs. Belgium. eu-football.info. [dostęp 2018-06-14]. (ang.).
  7. ↑ Football MATCH: 03.09.1972 Denmark vs. Poland. eu-football.info. [dostęp 2018-06-14]. (ang.).
  8. ↑ Football MATCH: 22.06.1982 Poland vs. Peru. eu-football.info. [dostęp 2018-06-14]. (ang.).
  9. ↑ Henryk Kasperczak blisko greckiej Kavali. sportowetempo.pl, 16 listopada 2010. [dostęp 2018-06-14].
  10. ↑ a b Biogram na stronie Senatu (V kadencja). [dostęp 2018-06-14].
  11. ↑ Stal Mielec nadal bez prezesa. nowiny24.pl, 24 czerwca 2008. [dostęp 2018-07-17].
  12. ↑ Arkadiusz Kielar, Piotr Szpak: Stal bez zarządu. echodnia.eu, 24 czerwca 2008. [dostęp 2018-07-17].
  13. ↑ Lato wybrany na prezesa PZPN. rp.pl, 30 października 2008. [dostęp 2018-06-14].
  14. ↑ Lato nie będzie szefem PZPN. rp.pl, 25 września 2012. [dostęp 2018-06-14].
  15. ↑ Maciej Kmita: Znów to zrobił! Lewandowski wyrównał 47-letni rekord!. wp.pl, 12 listopada 2021. [dostęp 2021-11-14].
  16. ↑ Odznaczenia dla olimpijczyków. „Nowiny”. Nr 264, s. 2, 23 września 1972. [dostęp 2019-03-26]. 
  17. ↑ Wpisani do „Księgi zasłużonych dla województwa rzeszowskiego”. „Nowiny”. Nr 98, s. 3, 30 kwietnia 1976. [dostęp 2020-06-07]. 
  18. ↑ Sport. 10 września – Dniem Polskiego Piłkarza. „Nowiny”. Nr 263, s. 2, 21 września 1972. [dostęp 2019-03-26]. 
  19. ↑ Rada Miasta przyznała honorowe obywatelstwo słynnym działaczom sportowym. korso.pl, 3 grudnia 2019. [dostęp 2019-12-04].
  20. ↑ Poznaliśmy Reprezentację 100-lecia! Zobacz najlepszy zespół w historii Polski!. laczynaspilka.pl, 6 grudnia 2019. [dostęp 2019-12-06].
  21. ↑ Grzegorz Lato w bazie filmpolski.pl. [dostęp 2018-06-14].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Składy reprezentacji Polski
Skład reprezentacji Polski na Igrzyskach Olimpijskich 1972

Skład reprezentacji Polski na Mundialu 1974

Skład reprezentacji Polski na Igrzyskach Olimpijskich 1976

Skład reprezentacji Polski na Mundialu 1978

Skład reprezentacji Polski na Mundialu 1982

Kariera trenerska
Trenerzy Stali Mielec
  1. ↑ trener tymczasowy
  2. ↑ trener zastępczy
Trenerzy Amiki Wronki
Trenerzy Olimpii Poznań
  1. ↑ tymczasowo
Trenerzy Widzewa Łódź
  1. ↑ a b c trener zastępczy
  2. ↑ trener tymczasowy
Osiągnięcia i nagrody
Polscy medaliści na Letnich Igrzyskach Olimpijskich Monachium 1972
Złoto
Indywidualnie
Drużynowo
Srebro
Indywidualnie
Drużynowo
Brąz
Indywidualnie
Drużynowo

Flaga olimpijska

Polscy medaliści na Letnich Igrzyskach Olimpijskich Montreal 1976
Złoto
Indywidualnie
Drużynowo
Srebro
Indywidualnie
Drużynowo
Brąz
Indywidualnie
Drużynowo

Flaga olimpijska

Królowie strzelców MŚ
1930–1998
od 2002
Królowie strzelców Mistrzostw Polskich w piłce nożnej
Finały
Liga
Finały
Liga
Piłkarz Roku w Polsce (Piłka Nożna)
1973–1980
1981–1990
1991–2000
2001–2010
2011–2020
od 2021
Złote Buty („Sport”)
1957–1960
1961–1970
1971–1980
1981–1990
1991–2000
2001–2010
2011–2020
od 2021
Piłkarz Roku w Polsce (Sport)
1966–1970
1971–1980
1981–1990
1991–2000
2001–2010
2011–2020
od 2021
Jedenastka gwiazd Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 1974
Prezesi Polskiego Związku Piłki Nożnej
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grzegorz_Lato&oldid=73509855”