Grand Prix Belgii 1998

Grand Prix Belgii 1998
LVI Foster's Grand Prix de Belgique
13. wyścig z 16 w sezonie
627. Grand Prix Formuły 1
Tor Circuit de Spa-Francorchamps
Belgia Circuit de Spa-Francorchamps
Data

28-30 sierpnia 1998

Trasa
Liczba okrążeń

44

Długość okrążenia

6,968 km

Dystans

306,577[1] km

Uczestnicy
Zgłoszenia

22 kierowców

Zakwalifikowało się

22 kierowców

Ukończyło wyścig

8 kierowców

Wyniki
Pole position

Mika Häkkinen
(1:48.682, McLaren)

Zwycięzca

Damon Hill
(1h:43.47.407, Jordan)

Najszybsze
okrążenie

Michael Schumacher
(2:03.766, Ferrari)

13. Grand Prix w sezonie 1998
Poprzednie

Grand Prix Węgier

Następne

Grand Prix Włoch

Grand Prix Belgii
1997 1998 1999

Grand Prix Belgii 1998 (oryg. LVI Foster's Grand Prix de Belgique) – wyścig, będący trzynastą rundą Mistrzostw Świata Formuły 1 w sezonie 1998. Odbył się w dniach 28-30 sierpnia 1998 na torze Circuit de Spa-Francorchamps w Stavelot. Eliminację, odbywającą się przy obfitych opadach deszczu, ukończyło ośmiu kierowców.

Eliminacja ta zakończyła się dubletem zespołu Jordan – zwyciężył Damon Hill przed Ralfem Schumacherem. Podium uzupełnił Jean Alesi z Saubera. Zdobywca pole position, Mika Häkkinen z McLarena, z powodu kolizji z Johnnym Herbertem (Sauber) zakończył wyścig na pierwszym okrążeniu.

Runda została zapamiętana poprzez wypadek po pierwszym starcie. Wówczas David Coulthard uderzył swoim McLarenem w bandę i przeleciał na drugą stronę toru. Kierowcom irlandzkiej stajni i Estebanowi Tuero z Minardi udało się uniknąć kolizji z Coulthardem, natomiast pozostali nie byli w stanie na czas zatrzymać swoich pojazdów, uderzając w poprzedzające. Łącznie w karambolu wzięło udział trzynaście samochodów i był to największy karambol w historii Formuły 1[2].

Opis weekendu wyścigowego[edytuj | edytuj kod]

Tło[edytuj | edytuj kod]

Mika Häkkinen, lider klasyfikacji generalnej

Po wyścigu o Grand Prix Węgier, w klasyfikacji kierowców prowadził Mika Häkkinen. Kierowca McLarena miał siedem punktów przewagi nad Michaelem Schumacherem z Ferrari i 29 punktów nad swoim kolegą zespołowym, Davidem Coulthardem[3]. W klasyfikacji konstruktorów, na czele znajdował się McLaren (125 punktów) przed Ferrari (102 punkty) i Benettonem (32 punkty)[3].

Przed rundą w Belgii, wszystkie zespoły, z wyjątkiem Tyrrella, przeprowadziły testy na wielu europejskich torach[4]. McLaren testował zarówno na torze Monza, jak i na Silverstone. Na brytyjskim obiekcie obecne były także ekipy Williams, Arrows i Stewart, a najlepszy czas wykręcił kierowca testowy Williamsa, Juan Pablo Montoya[4]. Ferrari testowało zarówno na torze Monza, jak i na swoim obiekcie w Maranello. Jordan wysłał kierowców do Monzy, gdzie najszybszy był David Coulthard[4]. Ekipy Minardi i Sauber, dołączyły do Ferrari na tor Fiorano, podczas gdy zespoły Benetton i Prost pojechały odpowiednio na tory Circuit de Nevers Magny-Cours i Circuit de Catalunya, aby przeprowadzić prywatne testy[4].

Sesje treningowe i kwalifikacje[edytuj | edytuj kod]

Przed wyścigiem odbyły się trzy sesje treningowe; dwie w piątek i jedna w sobotę rano. Wszystkie sesje trwały godzinę. W pierwszej sesji treningowej, na pierwszych dwóch pozycjach znajdowali się kierowcy McLarena – lepszy okazał się Coulthard przed Häkkinenem. W pierwszej szóstce znaleźli się kierowcy Ferrari i Williamsa. Michael Schumacher i Eddie Irvine znaleźli się odpowiednio na trzeciej i piątej pozycji, natomiast Jacques Villeneuve i Heinz-Harald Frentzen zostali sklasyfikowani odpowiednio na czwartym i szóstym miejscu. W drugiej sesji treningowej najlepszy był Michael Schumacher, wyprzedzając Mikę Häkkinena i Davida Coultharda. Tuż za McLarenami, na czwartej pozycji został sklasyfikowany Damon Hill. Podczas drugiej sesji treningowej doszło do wypadku Villeneuve'a. Przy prędkości prawie 290 km/h, Kanadyjczyk wypadł na zakręcie Eau Rouge i uderzył w bandy opon. Sam kierowca określił ten wypadek jako "największy wypadek jaki mu się zdarzył w Formule 1"[5]. Sesja została wstrzymana na 25 minut. Villeneuve trafił do ośrodka medycznego przy torze, jednak kanadyjski kierowca nie odniósł poważnych obrażeń[6].

W trzeciej sesji treningowej, która odbyła się w sobotę, McLaren ponownie okazał się najszybszy, a Häkkinen i Coulthard zakończyli sesję na dwóch pierwszych miejscach. Trzeci był Damon Hill, a na czwartej pozycji znalazł się Jacques Villeneuve, który po piątkowym wypadku, korzystał z samochodu zapasowego. Na kolejnych dwóch miejscach uplasowali się kierowcy Ferrari, Michael Schumacher i Eddie Irvine. W czasie sesji, na zakręcie Eau Rouge doszło do wypadku Miki Salo z Arrowsa i został zabrany do szpitala na badania, jednak został dopuszczony do udziału w sesji kwalifikacyjnej.

Sesja kwalifikacyjna, podobnie jak sesje treningowe, trwały godzinę, w których kierowca, w ciągu dwunastu okrążeń musiał wykonać swoje najszybsze okrążenie. Pole position zdobył Mika Häkkinen, czyniąc to po raz dziewiąty w sezonie. Fin osiągnął wynik 1:48.682 i był szybszy od swojego partnera zespołowego o 0,163 sek. Kolejne dwie pozycje zdobyli Damon Hill i Michael Schumacher. Kierowca włoskiej stajni osiągnął czas 1:49.797, jednak sędziowie skasowali mu wynik, ponieważ Niemiec, w trakcie wywieszenia żółtej flagi, nie zwolnił tempa. Pomimo tego, wynik 1:50.027, dawał Schumacherowi czwartą pozycję. W pierwszej szóstce znaleźli się także Eddie Irvine i Jacques Villeneuve.

Wyścig[edytuj | edytuj kod]

W dniu wyścigu padał deszcz. W sesji rozgrzewkowej przed rozpoczęciem wyścigu, najszybszy okazał się Michael Schumacher, który z wynikiem 2:07.839, był szybszy od Irvine'a o 0,769 sek. Przed startem, David Coulthard jako reprezentant stowarzyszenia GPDA, rozmawiał z Charlie Whitingiem i prosił, aby rozpocząć wyścig za samochodem bezpieczeństwa[7]. Dyrektor wyścigu odpowiedział, że podejmie decyzję w zależności od sytuacji[7]. Kierowca McLarena ostrzegł, żeby rozpocząć wyścig za samochodem bezpieczeństwa, inaczej kierowcy nie wyjadą na tor, a on sam będzie jednym z nich[7].

Na starcie prowadził Häkkinen, jednak tuż za nim znajdowali się Villeneuve, Schumacher i Giancarlo Fisichella. Po wyjeździe z zakrętu La Source, będący za nimi Coulthard wpadł w poślizg, uderzył w bandy i przeleciał przez całą szerokość toru. I to właśnie Brytyjczyk spowodował reakcję łańcuchową. Frentzen, Alesi i Irvine gwałtownie się zatrzymali, natomiast pozostali kierowcy, poprzez brak widoczności, nie mieli szansy zareagować. Pozostałymi kierowcami byli Alexander Wurz (Benetton), Rubens Barrichello (Stewart), Johnny Herbert (Sauber), Olivier Panis, Jarno Trulli (obaj Prost), Mika Salo, Pedro Diniz (obaj Arrows), Toranosuke Takagi, Ricardo Rosset (obaj Tyrrell) i Shinji Nakano (Minardi). Wyścig został zatrzymany przed końcem pierwszego okrążenia, aby umożliwić usunięcie uszkodzonych samochodów i wyczyszczenie toru.

Ówczesne przepisy stanowiły, że w przypadku przerwania wyścigu w ciągu pierwszych dwóch okrążeń, start zostaje unieważniony i wyścig rozpoczyna się od nowa, przy pełnym dystansie wyścigu[8]. W związku z tym, wszyscy kierowcy mogli wystartować ponownie, jednak nie wszyscy otrzymali drugą szansę[8]. Każdy zespół posiadał jeden zapasowy samochód, lecz zespoły Stewart, Prost, Arrows i Tyrrell straciły oba samochody. Wskutek tego, nie wystartowali ponownie Barrichello, Salo, Rosset i Panis[8].

Drugie rozpoczęcie wyścigu miało miejsce godzinę po rozpoczęciu pierwszego startu[9]. Po ponownym rozpoczęciu, Hill po raz pierwszy od Grand Prix Węgier 1997, objął prowadzenie w wyścigu. Tuż za nimi Mika Häkkinen i Michael Schumacher walczyli o drugą pozycję, jednak samochód fińskiego kierowcy obrócił się, a nadjeżdżający Johnny Herbert go zahaczył. Obaj kierowcy musieli zakończyć wyścig. Również podczas pierwszego okrążenia, doszło do zderzenia się Davida Coultharda i Alexandra Wurza. O ile Brytyjczyk mógł dalej kontynuować wyścig, dla kierowcy Benettona runda się skończyła. Na tor wyjechał samochód bezpieczeństwa, w celu zwolnienia tempa kierowców i usunięcia samochodu Häkkinena z toru. Na drugim okrążeniu, samochód bezpieczeństwa zjechał do alei serwisowej, a Hill w dalszym ciągu prowadził w wyścigu. Na ósmym okrążeniu, Schumacher wyprzedził Brytyjczyka na zakręcie Bus Stop i był liderem wyścigu. Swoją pozycję Niemiec zachował po pierwszych pit stopach kierowców i miał czterdzieści sekund przewagi nad Hillem. W tym czasie, na 16. okrążeniu, z wyścigu wycofał się Jacques Villeneuve.

Na 25. okrążeniu, na zakręcie Pouhon, Coulthard próbował przepuścić Schumachera, jednak przy słabej widoczności na torze, Schumacher uderzył prosto w tył McLarena i urwał przy tym prawe koło. Oba samochody znalazły się w alei serwisowej. Następnie Michael Schumacher udał się do stanowiska McLarena i krzyczał, że Coulthard "próbował go zabić"[10][11]. Po rozdzieleniu kierowców Ferrari i McLarena, Niemiec poszedł do sędziów, by zaprotestować. W trakcie wyścigu, stewardzi zastanawiali się nad jego protestem i uznali, że to incydent wyścigowy[8], natomiast zażądali wyjaśnień, dlaczego Schumacher wjechał w tył samochodu Coultharda, skoro Brytyjczyk zjechał na bok, aby go przepuścić. Kierowca McLarena powrócił do wyścigu, po tym jak założono mu nowe tylne skrzydło.

Mam zamiar wam coś przekazać i lepiej, abyście tego posłuchali. Jeżeli będziemy się ścigać ze sobą, możemy zakończyć ten wyścig z niczym, więc kieruję to do Eddiego (Jordana). Jeżeli nie będziemy rywalizować między sobą, pojawi się okazja do zdobycia pierwszego i drugiego miejsca, więc wybór należy do ciebie.

Informacja Damona Hilla dla Eddiego Jordana[2]

W wyniku wypadku Schumachera, Hill ponownie objął prowadzenie, mając za sobą swojego kolegę zespołowego, Ralfa Schumachera. Na tym samym okrążeniu swój wyścig zakończył Eddie Irvine i Ferrari nie miało już ani jednego kierowcy na torze. Na 26. okrążeniu, Giancarlo Fisichella wjechał w tył samochodu Shinji Nakano, urywając oba przednie koła i tylne skrzydło samochodu Japończyka. Samochód Fisichelli otarł się o krawędź alei serwisowej i zapalił się tuż po zatrzymaniu. Po raz kolejny doszło do wyjazdu samochodu bezpieczeństwa, a Hill wykorzystał przewagę i po raz drugi zjechał na pit-stop. Jednak tempo Brytyjczyka było wolniejsze od Ralfa Schumachera. Pod koniec wyścigu, Jordan zastosował team order i nakazał Schumacherowi, aby nie wyprzedzał Hilla. Pomimo tego, że Niemiec początkowo zignorował polecenia swojego inżyniera wyścigowego, ostatecznie potwierdził polecenie i skupił się na utrzymaniu drugiej pozycji.

Ostatecznie wyścig zakończył się dubletem zespołu Jordan – zwycięstwo odniósł Damon Hill przed Ralfem Schumacherem i Jeanem Alesi z Saubera. Dla Francuza było to ostatnie podium w karierze. Na punktowanych miejscach znaleźli się także Heinz-Harald Frentzen (Williams), Pedro Diniz (Arrows) i Jarno Trulli (Prost)[12]. Do mety także dojechali David Coulthard i Shinji Nakano, mający pięć okrążeń straty do Damona Hilla. Dla mistrza świata z 1996 było to 22. zwycięstwo w karierze i jednocześnie jego ostatnie. Dla ekipy Jordan Grand Prix, było to pierwsze z czterech zwycięstw w całej historii zespołu i był to pierwszy i jedyny dublet irlandzkiej stajni. Zespół odniósł zwycięstwo na torze, na którym Rubens Barrichello zdobył w 1994, pierwsze pole position dla Jordana[13] i na którym Giancarlo Fisichella osiągnął drugą pozycję, przegrywając zeszłoroczny wyścig z Michaelem Schumacherem[14]. Było to także drugie zwycięstwo dla Mugen-Hondy, która dostarczała swoje jednostki napędowe Jordanowi.

Po wyścigu[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu wyścigu, Michael Schumacher zarzucił Eddiemu Jordanowi, że przez polecenie zespołowe, obrabował jego brata z pierwszego zwycięstwa w Formule 1[2]. Ralf Schumacher swoją pierwszą wygraną zdobył podczas Grand Prix San Marino 2001, tym razem już w barwach Williamsa[15].

Po wyścigu, Mika Häkkinen utrzymał swoją siedmiopunktową przewagę nad Michaelem Schumacherem[16]. Zwycięzca wyścigu, Damon Hill awansował z dziewiątej na siódmą pozycję[16]. Awans zanotowali także Ralf Schumacher (z jedenastej na dziesiątą pozycję) i Jean Alesi (z trzynastego na jedenaste miejsce)[16]. W klasyfikacji konstruktorów, McLaren nadal znajdował się przed Ferrari, jednak na trzecie miejsce wskoczył Williams, dzięki czwartej lokacie Frentzena[16]. Zespoły Sauber i Stewart zamienili swoje pozycje odpowiednio na szóstą i ósmą[16]. Do grona punktujących zespołów dołączył Prost[16].

Tydzień po wyścigu, Schumacher i Coulthard odbyli prywatne, półgodzinne spotkanie, podczas którego kierowcy pogodzili się[17]. Schumacher stwierdził, że Coulthard "niczego złego nie zrobił na torze Spa"[17]. W czerwcu 2003, David Coulthard przyznał, że był winny kolizji z Michaelem Schumacherem[18].

Lista startowa[edytuj | edytuj kod]

Nr Kierowca Zespół Samochód Silnik Opony
1 Kanada Jacques Villeneuve Winfield Williams Williams FW20 Mecachrome 3,0 V10 G
2 Niemcy Heinz-Harald Frentzen Winfield Williams Williams FW20 Mecachrome 3,0 V10 G
3 Niemcy Michael Schumacher Scuderia Ferrari Marlboro Ferrari F300 Ferrari 3,0 V10 G
4 Wielka Brytania Eddie Irvine Scuderia Ferrari Marlboro Ferrari F300 Ferrari 3,0 V10 G
5 Włochy Giancarlo Fisichella Mild Seven Benetton Playlife Benetton B198 Playlife 3,0 V10 B
6 Austria Alexander Wurz Mild Seven Benetton Playlife Benetton B198 Playlife 3,0 V10 B
7 Wielka Brytania David Coulthard West McLaren Mercedes McLaren MP4/13 Mercedes 3,0 V10 B
8 Finlandia Mika Häkkinen West McLaren Mercedes McLaren MP4/13 Mercedes 3,0 V10 B
9 Wielka Brytania Damon Hill Benson & Hedges Jordan Jordan 198 Mugen-Honda 3,0 V10 G
10 Niemcy Ralf Schumacher Benson & Hedges Jordan Jordan 198 Mugen-Honda 3,0 V10 G
11 Francja Olivier Panis Gauloises Prost Peugeot Prost AP01 Peugeot 3,0 V10 B
12 Włochy Jarno Trulli Gauloises Prost Peugeot Prost AP01 Peugeot 3,0 V10 B
14 Francja Jean Alesi Red Bull Sauber Petronas Sauber C17 Petronas 3,0 V10 G
15 Wielka Brytania Johnny Herbert Red Bull Sauber Petronas Sauber C17 Petronas 3,0 V10 G
16 Brazylia Pedro Diniz Danka Zepter Arrows Arrows A19 Arrows 3,0 V10 B
17 Finlandia Mika Salo Danka Zepter Arrows Arrows A19 Arrows 3,0 V10 B
18 Brazylia Rubens Barrichello HSBC Stewart Ford Stewart SF2 Ford Zetec-R 3,0 V10 B
19 Holandia Jos Verstappen HSBC Stewart Ford Stewart SF2 Ford Zetec-R 3,0 V10 B
20 Brazylia Ricardo Rosset PIAA Tyrrell Tyrrell 026 Ford Zetec-R 3,0 V10 G
21 Japonia Toranosuke Takagi PIAA Tyrrell Tyrrell 026 Ford Zetec-R 3,0 V10 G
22 Japonia Shinji Nakano Fondmetal Minardi Team Minardi M198 Ford Zetec-R 3,0 V10 B
23 Argentyna Esteban Tuero Fondmetal Minardi Team Minardi M198 Ford Zetec-R 3,0 V10 B
Nr Kierowca Zespół Samochód Silnik Opony

Wyniki[edytuj | edytuj kod]

Kwalifikacje[edytuj | edytuj kod]

P Nr Kierowca Konstruktor(-silnik) Opony Czas Odstęp Strata
1 8 Finlandia Mika Häkkinen McLaren-Mercedes B 1:48.682 - -
2 7 Wielka Brytania David Coulthard McLaren-Mercedes B 1:48.845 0:00.163 0:00.163
3 9 Wielka Brytania Damon Hill Jordan-Mugen-Honda G 1:49.728 0:00.883 0:01.046
4 3 Niemcy Michael Schumacher Ferrari G 1:50.027 0:00.299 0:01.345
5 4 Wielka Brytania Eddie Irvine Ferrari G 1:50.189 0:00.162 0:01.507
6 1 Kanada Jacques Villeneuve Williams-Mecachrome G 1:50.204 0:00.015 0:01.522
7 5 Włochy Giancarlo Fisichella Benetton-Playlife B 1:50.462 0:00.258 0:01.780
8 10 Niemcy Ralf Schumacher Jordan-Mugen-Honda G 1:50.501 0:00.039 0:01.819
9 2 Niemcy Heinz-Harald Frentzen Williams-Mecachrome G 1:50.686 0:00.185 0:02.004
10 14 Francja Jean Alesi Sauber-Petronas G 1:51.189 0:00.503 0:02.507
11 6 Austria Alexander Wurz Benetton-Playlife B 1:51.648 0:00.459 0:02.966
12 15 Wielka Brytania Johnny Herbert Sauber-Petronas G 1:51.851 0:00.203 0:03.169
13 12 Włochy Jarno Trulli Prost-Peugeot B 1:52.572 0:00.721 0:03.890
14 18 Brazylia Rubens Barrichello Stewart-Ford B 1:52.670 0:00.098 0:03.988
15 11 Francja Olivier Panis Prost-Peugeot B 1:52.784 0:00.114 0:04.102
16 16 Brazylia Pedro Diniz Arrows B 1:53.037 0:00.253 0:04.355
17 19 Holandia Jos Verstappen Stewart-Ford B 1:53.149 0:00.112 0:04.467
18 17 Finlandia Mika Salo Arrows B 1:53.207 0:00.058 0:04.525
19 21 Japonia Toranosuke Takagi Tyrrell-Ford G 1:53.237 0:00.030 0:04.555
20 20 Brazylia Ricardo Rosset Tyrrell-Ford G 1:54.850 0:01.613 0:06.168
21 22 Japonia Shinji Nakano Minardi-Ford B 1:55.084 0:00.234 0:06.402
22 23 Argentyna Esteban Tuero Minardi-Ford B 1:55.520 0:00.436 0:06.838
P Nr Kierowca Konstruktor(-silnik) Opony Czas Odstęp Strata

Wyścig[edytuj | edytuj kod]

P Nr Kierowca Konstruktor Opony Okr. Czas / Strata Komentarz
1 9 Wielka Brytania Damon Hill Jordan-Mugen-Honda G 44 1h43:47.407
2 10 Niemcy Ralf Schumacher Jordan-Mugen-Honda G 44 +0.932
3 14 Francja Jean Alesi Sauber-Petronas G 44 +7.240
4 2 Niemcy Heinz-Harald Frentzen Williams-Mecachrome G 44 +32.243
5 16 Brazylia Pedro Diniz Arrows B 44 +51.682
6 12 Włochy Jarno Trulli Prost-Peugeot B 42 -2 okr. [a]
7 7 Wielka Brytania David Coulthard McLaren-Mercedes B 39 -5 okr.
8 22 Japonia Shinji Nakano Minardi-Ford B 39 -5 okr.
Niesklasyfikowani
5 Włochy Giancarlo Fisichella Benetton-Playlife B 26 kolizja z Shinji Nakano
3 Niemcy Michael Schumacher Ferrari G 25 kolizja z Davidem Coulthardem
4 Wielka Brytania Eddie Irvine Ferrari G 25 wypadł z toru
23 Argentyna Esteban Tuero Minardi-Ford B 17 skrzynia biegów
1 Kanada Jacques Villeneuve Williams-Mecachrome G 16 wypadł z toru
21 Japonia Toranosuke Takagi Tyrrell-Ford G 10 wypadł z toru
19 Holandia Jos Verstappen Stewart-Ford B 8 silnik
6 Austria Alexander Wurz Benetton-Playlife B 0 kolizja z Davidem Coulthardem, układ kierowniczy
8 Finlandia Mika Häkkinen McLaren-Mercedes B 0 kolizja z Johnnym Herbertem
15 Wielka Brytania Johnny Herbert Sauber-Petronas G 0 kolizja z Miką Häkkinenem
Nie wystartowali / niedopuszczeni do ponownego startu
18 Brazylia Rubens Barrichello Stewart-Ford B 0 wypadek podczas pierwszego startu[b]
11 Francja Olivier Panis Prost-Peugeot B 0 wypadek podczas pierwszego startu[a][b]
17 Finlandia Mika Salo Arrows B 0 wypadek podczas pierwszego startu
20 Brazylia Ricardo Rosset Tyrrell-Ford G 0 wypadek podczas pierwszego startu
P Nr Kierowca Konstruktor Opony Okr. Czas / Strata Komentarz

Najszybsze okrążenie[edytuj | edytuj kod]

Nr Kierowca Konstruktor Czas Okr.
3 Niemcy Michael Schumacher Ferrari 2:03,766 9

Prowadzenie w wyścigu[edytuj | edytuj kod]

Nr Kierowca Okrążenia Suma
9 Wielka Brytania Damon Hill 1-7, 25-44 28
3 Niemcy Michael Schumacher 8-25 16

Klasyfikacja po wyścigu[edytuj | edytuj kod]

Kierowcy[edytuj | edytuj kod]

P +/- Kierowca Starty Punkty P1 P2 P3 PP NO NS
1 0 Finlandia Mika Häkkinen 13 77 6 2 1 9 4 3
2 0 Niemcy Michael Schumacher 13 70 5 1 3 - 5 2
3 0 Wielka Brytania David Coulthard 13 48 1 6 - 3 3 3
4 0 Wielka Brytania Eddie Irvine 13 32 - 1 5 - - 3
5 0 Kanada Jacques Villeneuve 13 20 - - 2 - - 2
6 0 Austria Alexander Wurz 13 17 - - - - 1 3
7 +2 Wielka Brytania Damon Hill 13 16 1 - - - - 5
8 --1 Włochy Giancarlo Fisichella 13 15 - 2 - 1 - 5
9 --1 Niemcy Heinz-Harald Frentzen 13 13 - - 1 - - 4
10 +1 Niemcy Ralf Schumacher 13 10 - 1 - - - 5
11 +2 Francja Jean Alesi 13 7 - - 1 - - 4
12 --2 Brazylia Rubens Barrichello 13 4 - - - - - 9
13 --1 Finlandia Mika Salo 13 3 - - - - - 9
14 +1 Brazylia Pedro Diniz 13 3 - - - - - 8
15 --1 Wielka Brytania Johnny Herbert 13 1 - - - - - 6
16 +4 Włochy Jarno Trulli 13 1 - - - - - 8
17 --1 Dania Jan Magnussen 7 1 - - - - - 4
18 --1 Japonia Shinji Nakano 13 - - - - - - 4
19 --1 Brazylia Ricardo Rosset 9 - - - - - - 6
20 --1 Argentyna Esteban Tuero 13 - - - - - - 10
21 0 Japonia Toranosuke Takagi 13 - - - - - - 7
22 0 Francja Olivier Panis 13 - - - - - - 7
23 0 Holandia Jos Verstappen 6 - - - - - - 4
P +/- Kierowca Starty Punkty P1 P2 P3 PP NO NS

Konstruktorzy[edytuj | edytuj kod]

P +/- Konstruktor Starty Punkty P1 P2 P3 PP NO NS
1 0 Wielka Brytania McLaren-Mercedes 26 125 7 8 1 12 7 6
2 0 Włochy Ferrari 26 102 5 2 8 - 5 5
3 +1 Wielka Brytania Williams-Mecachrome 26 33 - - 3 - - 6
4 --1 Włochy Benetton-Playlife 26 32 - 2 - 1 1 8
5 0 Irlandia Jordan-Mugen-Honda 26 26 1 1 - - - 10
6 +2 Szwajcaria Sauber-Petronas 26 8 - - 1 - - 10
7 0 Wielka Brytania Arrows 26 6 - - - - - 17
8 --2 Wielka Brytania Stewart-Ford 26 5 - - - - - 17
9 +2 Francja Prost-Peugeot 26 1 - - - - - 15
10 --1 Włochy Minardi-Ford 26 - - - - - - 14
11 --1 Wielka Brytania Tyrrell-Ford 22 - - - - - - 13
P +/- Konstruktor Starty Punkty P1 P2 P3 PP NO NS

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Jarno Trulli i Olivier Panis wzięli udział w pierwszym starcie. Po wznowieniu wyścigu z zapasowego samochodu skorzystał Trulli, więc Panis nie wziął ponownie udziału w wyścigu
  2. ↑ a b Barrichello, Panis, Salo i Rosset zostali sklasyfikowani jako "nieuczestniczący" w oficjalnych wyścigach, pomimo że wzięli udział w pierwszym starcie. Przepisy ówczesne stanowiły, że jeśli wypadek miał miejsce podczas pierwszych dwóch okrążeń i została wywieszona czerwona flaga, start zostaje unieważniony, a wyścig zaczyna się od nowa, tak jakby pierwszy start nie miał miejsca. Ponieważ zespoły Stewart, Prost, Arrows i Tyrrell, straciły w karambolu oba samochody, kierowcy zostali sklasyfikowani jako DNS.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Highlights at 6:05 w serwisie YouTube
  2. ↑ a b c Mateusz Szymkiewicz: Niedoceniony mistrz świata - historia Damona Hilla (część 3). f1wm.pl, 2016-12-25. [dostęp 2018-08-04]. (pol.).
  3. ↑ a b Marlboro Magyar Nagydij 1998 – Punktacje po wyścigu. f1wm.pl. [dostęp 2018-08-04]. (pol.).
  4. ↑ a b c d Testing across Europe. grandprix.com, 1998-08-24. [dostęp 2018-08-04]. (ang.).
  5. ↑ Raf Casert. Schumacher has the most speed; Hakkinen, Villeneuve crash in practice. „AP Archive”, 1998-08-28. Associated Press. 
  6. ↑ Ray Matts. Jacques, the lucky daredevil. „Daily Mail”, s. 69, 1998-08-29. 
  7. ↑ a b c Brad Spurgeon: The Great Pileup of 1998. nytimes.com, 2015-08-21. [dostęp 2018-08-04]. (ang.).
  8. ↑ a b c d Himanshu Madnani: The controversial 1998 Belgian Grand Prix. essentiallysports.com, 2017-12-06. [dostęp 2018-08-04]. (ang.).
  9. ↑ Hill wins as Schumacher storms out. news.bbc.co.uk, 1998-08-30. [dostęp 2018-08-04]. (ang.).
  10. ↑ Jonathan Legard: Quick-fire round. theguardian.com, 2002-04-07. [dostęp 2018-08-04]. (ang.).
  11. ↑ Igor Szmidt: Schumacher był największym rywalem w karierze Coultharda. f1wm.pl, 2008-11-10. [dostęp 2018-08-04]. (pol.).
  12. ↑ Foster's Grand Prix de Belgique 1998 – Rezultat wyścigu. f1wm.pl. [dostęp 2018-08-04]. (pol.).
  13. ↑ Grand Prix de Belgique 1994 – Rezultat kwalifikacji. f1wm.pl. [dostęp 2018-08-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-04)]. (pol.).
  14. ↑ Grand Prix de Belgique 1997 – Rezultat wyścigu. f1wm.pl. [dostęp 2018-08-04]. (pol.).
  15. ↑ Gran Premio Warsteiner di San Marino 2001 – Podsumowanie wyścigu. f1wm.pl. [dostęp 2018-08-04]. (pol.).
  16. ↑ a b c d e f Foster's Grand Prix de Belgique 1998 – Punktacje po wyścigu. f1wm.pl. [dostęp 2018-08-04]. (pol.).
  17. ↑ a b Derick Allsop: Motor Racing: Coulthard 'cleared' by Schumacher. independent.co.uk, 1998-09-11. [dostęp 2018-08-04]. (ang.).
  18. ↑ Reuters: Crash was my fault, Coulthard admits. smh.com.au, 2003-06-07. [dostęp 2018-08-04]. (ang.).
←1997 Grand Prix Formuły 1 w sezonie 1998 1999→
Grand Prix Belgii zaliczane do Mistrzostw Świata Formuły 1
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grand_Prix_Belgii_1998&oldid=72381619”