Granatnik SPG-9
 Żołnierze polscy z granatnikiem SPG-9M w hełmach dźwiękochłonnych HD-3 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj | ciężki granatnik przeciwpancerny |
| Obsługa | 4 żołnierzy |
| Dane techniczne | |
| Kaliber | 73 mm |
| Nabój | kumulacyjny PG-9 |
| Wymiary | |
| Długość | 2110 mm (niezaładowany) |
| Masa | |
| broni | 47,5 kg (niezaładowany) |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku | 435 m/s (dla pocisku PG-9W) |
| Szybkostrzelność praktyczna | 5–6 strz./min |
| Zasięg skuteczny | 500 m |
| Przebijalność pancerza | 400 mm |
SPG-9 (ros. СПГ-9) – radzieckie lekkie działo bezodrzutowe oficjalnie klasyfikowane jako ciężki granatnik przeciwpancerny przeznaczony do zwalczania opancerzonych wozów bojowych, niszczenia i obezwładniania siły żywej oraz środków ogniowych.
Działo przystosowane jest do strzelania pociskami odłamkowymi OG-9W oraz przeciwpancernymi kumulacyjnymi PG-9W, podobnie jak armata 2A28 Grom montowana w BWP-1 (odpowiednio OG-15W i PG-15W). Amunicja ta klasyfikowana jest jako armatnia, chociaż posiada silnik rakietowy, który włącza się w odległości około 20 metrów od wylotu lufy po wystrzeleniu pocisku za pomocą zwykłego ładunku miotającego i zwiększa prędkość pocisku do 700 m/s[1]. SPG-9 wyposażono w celownik mechaniczny i celownik optyczny PGO-1 oraz mechaniczny mechanizm odpalający[1].
Granatnik został wprowadzony do służby w 1962 jako następca 82 mm działa bezodrzutowego B-10. Od 1968 w Polsce na uzbrojeniu oddziałów powietrznodesantowych stosowany z hełmem dźwiękochłonnym HD-3.
Obecnie SPG-9 to konstrukcja przestarzała, przy znacznej masie i dużych wymiarach ma siłę ognia mniejszą niż większość współczesnych granatników.
Wersje[1][edytuj | edytuj kod]
- SPG-9 – wersja standardowa.
- SPG-9N – wersja z noktowizorem.
- SPG-9D – desantowy, wersja wyposażona w jarzmo z kołami.
- SPG-9DM – zmodyfikowana wersja desantowa, zmieniono jarzmo z kołami.
- SPG-9M – wersja zmodernizowana wyposażona w celownik PGOK-1. Posiada podstawę do montażu celownika noktowizyjnego typu 1PN52, teleskopową nogę przednią podstawy i składany chwyt transportowy.
Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]
| Wzór | SPG-9 |
|---|---|
| Kaliber | 73 mm |
| Masa broni niezaładowanej na podstawie/na podstawie z zamocowanymi kołami (kg) | 47,5/59,5 |
| Długość broni (mm) | 2110 |
| Długość lufy (mm) | 850 |
| Kąt ostrzału w płaszczyźnie pionowej (°) | –30 do +70 |
| Czas przejścia w położenie bojowe (s) | 25–35 |
| Obsługa | 4 osoby |
| Wzór | PG-9 | OG-9 |
|---|---|---|
| Rodzaj | przeciwpancerny-kumulacyjny | odłamkowy |
| Kaliber | 73 mm | 73 mm |
| Masa naboju | 4,39 | 5,5 |
| Masa pocisku (kg) | 2,53 | ? |
| Długość naboju (mm) | 670 | ? |
| Prędkość wylotowa/maksymalna (m/s) | 435/700 | ? |
| Przebijalność (mm) | ~ 400 | - |
| Zasięg efektywny/maksymalny (m) | 500/1300 | -/4500 |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Technika Wojska Polskiego 1998 ↓, s. 74.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Igor Witkowski: Broń przeciwpancerna. Warszawa: Lampart, 1996, s. 51. ISBN 83-86776-25-0.
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 211. ISBN 83-86028-01-7.
- Opracowanie zespołu pod kierunkiem Jerzego Paszkowskiego: Technika Wojska Polskiego. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona, 1998. ISBN 83-11-08889-6.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
| Armaty, armatohaubice i haubice | |
|---|---|
| Działa bezodrzutowe | |
| Armaty i zestawy przeciwlotnicze | |
| Moździerze |
