Golgota wrocławska

Golgota wrocławska
Reżyseria

Jan Komasa

Scenariusz

Krzysztof Szwagrzyk
Piotr Kokociński

Główne role

Adam Ferency
Marcin Sztabiński
Piotr Głowacki
Katarzyna Maciąg

Muzyka

Michał Jacaszek

Dekoracje i kostiumy

Barbara Komosińska
Elżbieta Terlikowska

Typ spektaklu

dramat

Język

polski

Data premiery

3 listopada 2008
rok produkcji: 2008

Miejsce premiery

Scena Faktu Teatru Telewizji

Golgota wrocławskaspektakl telewizyjny Sceny Faktu Teatru Telewizji z 2008 roku w reżyserii Jana Komasy. Jego scenariusz napisany był przez historyka Krzysztofa Szwagrzyka i scenarzystę Piotra Kokocińskiego[1]. Spektakl opowiada historię Henryka Szwajcera, skazanego w 1949 roku na śmierć w pokazowym procesie o zdradę PRL oraz odkrywanie tejże przez młodego historyka w roku 1993.

Fabuła[edytuj | edytuj kod]

Golgota wrocławska to wielowątkowy spektakl w formie filmowej, oparty na faktach. Fabuła dotyczy brutalnego śledztwa i sfingowanego procesu w latach 1948-49, podczas największego terroru komunistycznego. 45 lat później – w 1994 roku – młody nauczyciel (postać inspirowana osobą Krzysztofa Szwagrzyka – znanego historyka) pisze doktorat. Podczas pracy przez przypadek natrafia w archiwum na nigdy niewysłane listy pożegnalne skazanych na śmierć. Postanawia je wysłać, a o ofiarach m.in. autorach tych listów, zrobić wystawę, co spotyka się z ogromnymi kontrowersjami. Jednocześnie w filmie ukazane jest śledztwo toczące się w latach 1948-1949, podczas którego oficer śledczy Feliks Rosenbaum próbuje wymusić przyznanie się do fikcyjnej winy trzech podejrzanych – Henryka Szwejcera, Heinza Gerlicha i Władysława Czarneckiego. Jak się okazuje, śledztwo jest dla Rosenbauma trudniejsze niż przypuszczał. Aktorzy pracowali na autentycznych dokumentach – listach skazanych na karę śmierci. Autentyczny jest również list z pogróżkami, który dostał Krzysztof Szwagrzyk po napisaniu doktoratu. Prawdziwa jest też scena z telefonem od żony prokuratora, który zmarł wskutek wrażeń, jakie wywołała wystawa Krzysztofa.

Obsada[edytuj | edytuj kod]

Nagrody i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

W 2009 roku, spektakl nominowany został do trzech nagród Złotej Nimfy (za film, reżyserię i główną rolę – dla P. Głowackiego) na festiwalu filmów telewizyjnych w Monte Carlo[2]. Spektakl dostał również Wyróżnienie na Festiwalu Telewizyjnym w Chicago (Hugo Awards) 2009[3].

Na IX Festiwalu Dwa Teatry w Sopocie spektakl otrzymał Grand Prix, nagrodę aktorską dla A. Woronowicza, nagrodę za zdjęcia, oryginalny polski tekst dramatyczny i montaż, jak i Nagrodę Honorową im. Krzysztofa Zaleskiego dla twórców przedstawienia[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Wywiad z Krzysztofem Szwagrzykiem, e-teatr.pl.
  2. Stopklatka.pl. [dostęp 2009-05-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-13)].
  3. offpluscamera.com
  4. ww6.tvp.pl. [dostęp 2009-06-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-06-07)].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]