Giuliano Razzoli

Giuliano Razzoli
Data i miejsce urodzenia	18 grudnia 1984 ; Castelnovo ne’ Monti
Klub	C.S. Esercito
Wzrost	181 cm
Debiut w PŚ	18.12 2006, Alta Badia ; (DNF1 – slalom)
Pierwsze punkty w PŚ	27.01 2007, Kitzbühel ; (24. miejsce – slalom)
Pierwsze podium w PŚ	6.01 2009, Zagrzeb ; (3. miejsce – slalom)
Dorobek medalowy
	Reprezentacja Włochy
	Igrzyska olimpijskie
	Strona internetowa

Giuliano Razzoli (ur. 18 grudnia 1984 w Castelnovo ne’ Monti) – włoski narciarz alpejski, mistrz olimpijski.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Giuliano Razzoli pojawił się 29 listopada 1999 roku w San Vigilio di Marebbe, gdzie w zawodach FIS Race w slalomie został zdyskwalifikowany w pierwszym przejeździe. Nigdy nie wystąpił na mistrzostwach świata juniorów.

W zawodach Pucharu Świata zadebiutował 18 grudnia 2006 roku w Alta Badia, gdzie nie ukończył pierwszego przejazdu w slalomie. Pierwsze pucharowe punkty wywalczył 27 stycznia 2007 roku w Kitzbühel, gdzie w tej samej konkurencji zajął 24. miejsce. Blisko dwa lata później, 6 stycznia 2009 roku w Zagrzebiu, po raz pierwszy stanął na podium zawodów tego cyklu, zajmując trzecie miejsce w slalomie. W zawodach tych wyprzedzili go jedynie Francuz Jean-Baptiste Grange i Chorwat Ivica Kostelić. Łącznie na podium stawał siedem razy, za każdym razem w slalomie, odnosząc jednocześnie dwa zwycięstwa: 6 stycznia 2010 roku w Zagrzebiu oraz 19 marca 2011 roku w Lenzerheide. Najlepsze wyniki osiągnął w sezonie 2010/2011, kiedy był dziewiąty w klasyfikacji slalomu.

Największy sukces osiągnął w 2010 roku, kiedy podczas igrzysk olimpijskich w Vancouver wywalczył złoty medal w slalomie. Prowadził już po pierwszym przejeździe, jako jedyny zawodnik uzyskując czas poniżej 48 sekund. W drugim przejeździe osiągnął siódmy wynik, co jednak wystarczyło do utrzymania prowadzenia. Ostatecznie wyprzedził Ivicę Kostelicia o 0,16 sekundy i André Myhrera ze Szwecji o 0,44 sekundy. Został tym samym trzecim włoskim mistrzem olimpijskim w tej konkurencji, po Piero Grosie, który zwyciężył na ZIO w Innsbrucku (1976) i Alberto Tombie, który był najlepszy na ZIO w Calgary (1988). Na rozgrywanych cztery lata później igrzyskach w Soczi był szesnasty po pierwszym przejeździe. Nie ukończył jednak drugiego przejazdu i nie był klasyfikowany. W tej samej konkurencji startował także na mistrzostwach świata w Val d’Isère (2009), mistrzostwach świata w Garmisch-Partenkirchen (2011) i mistrzostwach świata w Schladming (2013), jednak we wszystkich przypadkach nie kończył rywalizacji.

Dwukrotnie zdobywał mistrzostwo Włoch, w latach 2006 i 2011 zwyciężając w slalomie. W 2010 roku otrzymał tytuł Komandora Orderu Zasługi Republiki Włoskiej^[1].

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Igrzyska olimpijskie [edytuj | edytuj kod]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
1.	27 lutego	2010	Vancouver	Slalom	1:39,32	-	-
DNF	22 lutego	2014	Soczi	Slalom	1:41,84	-	Mario Matt
8.	16 lutego	2022	Pekin	Slalom	1:44,09	+0,96	Clément Noël

Mistrzostwa świata[edytuj | edytuj kod]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
DNF	15 lutego	2009	Val d’Isère	Slalom	1:44,17	-	Manfred Pranger
DNF2	20 lutego	2011	Ga-Pa	Slalom	1:41,72	-	Jean-Baptiste Grange
DNF1	17 lutego	2013	Schladming	Slalom	1:51,03	-	Marcel Hirscher
DNF1	15 lutego	2015	Vail/Beaver Creek	Slalom	1:57,47	-	Jean-Baptiste Grange
22.	19 lutego	2017	Sankt Moritz	Slalom	1:37,26	+2,51	Marcel Hirscher
22.	17 lutego	2019	Åre	Slalom	2:08,45	+2,59	Marcel Hirscher
DSQ1	21 lutego	2021	Cortina d’Ampezzo	Slalom	1:46,48	-	Sebastian Foss Solevåg