Giorgi Kwinitadze
 | |
 generał major | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1884–1921 |
| Siły zbrojne |
|
| Główne wojny i bitwy | wojna rosyjsko-japońska, |
| Odznaczenia | |
     | |
Giorgi Kwinitadze, gruz. გიორგი კვინიტაძე, właściwie Giorgi Czikowani (ur. 9 sierpnia?/21 sierpnia 1874 w Dagestanie (Imperium Rosyjskie), zm. 7 sierpnia 1970 w Chatou) – gruziński wojskowy (generał major) i emigracyjny działacz narodowy, współzałożyciel Unii Gruzińskich Tradycjonalistów podczas II wojny światowej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Od 1884 r. uczył się w korpusie kadetów w Tyflisie, a następnie w Konstantynowskiej Szkole Piechoty w Petersburgu. Po jej ukończeniu służył we Władykaukazie i na ziemiach polskich. Uczestniczył w latach 1904–1905 w wojnie rosyjsko-japońskiej. W 1910 r. ukończył Akademię Sztabu Generalnego, po czym dostał przydział do sztabu kaukaskiego dystryktu wojskowego w stopniu kapitana. Podczas I wojny światowej służył na froncie kaukaskim. W 1916 r. awansował na pułkownika z przydziałem na szefa sztabu 4 Kaukaskiej Dywizji Strzeleckiej. W 1917 r. został w stopniu generała majora zastępcą ministra wojny Komisariatu Transkaukaskiego. W 1918 r. pozbawiono go tej funkcji z powodu konfliktu z przywódcami gruzińskiej partii mienszewików. Pod koniec roku – po wybuchu konfliktu granicznego z Armenią – objął funkcję szefa sztabu gruzińskiej armii. W 1919 r. pacyfikował rewolty ludności pochodzenia tureckiego w południowo-zachodniej części Gruzji. W tym samym roku założył w Tyflisie szkołę wojskową, pierwszą tego typu instytucję w niepodległej Demokratycznej Republice Gruzji. W kwietniu 1920 r. jako głównodowodzący wojskami gruzińskimi z powodzeniem bronił granicy przed sowiecką agresją. Podczas decydującego ataku bolszewików w lutym 1921 r. dowodził siłami gruzińskimi w obronie przed powtórną agresją radziecką. Poniósł klęskę wobec ogromnej dysproporcji walczących stron w liczbie żołnierzy i zaopatrzeniu[1].
Po upadku Gruzji pod koniec lutego, udał się na emigrację do Francji. Działał w gruzińskich organizacjach narodowych. Podczas II wojny światowej podjął kolaborację z Niemcami. W 1942 r. w Berlinie był jednym z założycieli Unii Gruzińskich Tradycjonalistów, która dążyła do wyzwolenia Gruzji spod władzy sowieckiej przy pomocy wojsk niemieckich. Po wojnie ponownie zamieszkał we Francji. Zmarł 7 sierpnia 1970 r. i został pochowany na gruzińskim cmentarzu w Leuville-sur-Orge.
Jest autorem wspomnień z lat 1917–1921, które zostały opublikowane po rosyjsku w Paryżu w 1985 r.
Imieniem Giorgi Kwinitadze nazwano jedną z ulic w Tbilisi.
W dniu 22 maja 2021 roku jego szczątki zostały przewiezione do Gruzji i spoczną na cmentarzu w Tbilisi.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W. Materski: Gruzja. Warszawa: TRIO, 2010, s. 113. ISBN 978-83-7436-219-1.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- S. W. Wołkow, Генералитет Российской империи. Энциклопедический словарь генералов и адмиралов от Петра I до Николая II, t. 1, 2009
- M. Gogitidze, Грузинский генералитет (1699—1921), Kijów 2001