George Vaillant

George Eman Vaillant
Ilustracja
George Vaillant w czasie wykładu nt. From emotionally crippled to loving personality[1] (TEDx Amsterdam 2014)
Data urodzenia

16 czerwca 1934

Zawód, zajęcie

psycholog, psychoanalityk, pisarz

Tytuł naukowy

dr med., profesor

Alma Mater

Uniwersytet Harvarda

Uczelnia

Uniwersytet Harvarda

Multimedia w Wikimedia Commons

George Eman Vaillant (ur. 16 czerwca 1934) – amerykański psychiatra i psychoanalityk, profesor w Harvard Medical School i głównym szpitalu klinicznym tej uczelni w Bostonie (Brigham and Women’s Hospital), przez 35 lat dyrektor Study of Adult Development na Wydziale Psychologii Uniwersytetu Harvarda (kierujący m.in. „Grant Study”).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Dzieciństwo[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w roku 1934, gdy Stany Zjednoczone przeżywały skutki wielkiego kryzysu. Rodzice, George Clapp Vaillant i Suzannah Beck Vaillant, poznali się w Meksyku, gdzie ojciec matki był bankierem. Po przyjeździe do Nowego Jorku ojciec został kuratorem w American Museum of Natural History, a następnie dyrektorem Museum of Archaeology and Anthropology w University of Pennsylvania (Filadelfia). Mieli córkę Joannę (zamężna Settle) i dwóch synów (George i młodszy – Henryk). Pewnego popołudnia w 1945 roku ojciec, wówczas 44-letni, wyszedł po drzemce na dziedziniec. Żona znalazła go wkrótce ze śmiertelną raną postrzałową przez usta (rewolwer leżał obok). Starszy syn (imiennik) miał wówczas 10 lat – twierdził później, że wcześniej nie widział u ojca znamion depresji lub przygnębienia[2]. Po śmierci męża Suzannah Vaillant wyjechała z dziećmi do Arizony[a][2].

Kilka lat później rodzina odebrała przesyłkę – księgę spotkania absolwentów Harvard College, dawnych kolegów ojca. George oglądał zdjęcia i czytał pamiątkowe wpisy z głębokim przejęciem – prawdopodobnie zaważyło to na wyborze przyszłej własnej drogi życiowej, uczelni i kierunku studiów – wzbudziło głębokie zainteresowanie psychiatrią, a w tym zmianami psychiki dorosłych mężczyzn[2].

Studia i praca zawodowa[edytuj | edytuj kod]

Ukończył studia medyczne w Harvard Medical School, a następnie odbył rezydenturę w dziedzinie psychiatrii w Massachusetts Mental Health Center i kurs psychoanalizy w Boston Psychoanalytic Institute[3].

Pracował w Bostonie, w Harvard Medical School i w Brigham and Women’s Hospital (główny szpital kliniczny tej uczelni[4][5]), gdzie uzyskał stopień doktora medycyny i otrzymał stanowisko profesora[5].

W roku 1966 rozpoczął działalność w Study of Adult Development na Wydziale Psychologii Uniwersytetu Harvarda. Przez 35 lat był dyrektorem tej jednostki[6]. Do 2003 roku kierował realizacją programu, znanego jako „Grant Study”[7][b].

Swojej działalności nie przerwał po odejściu na emeryturę. Przeniósł się do Orange (Kalifornia), jednak część czasu spędza w Bostonie i Vermont (Wiktoria)[9]. W Study of Adult Development zajmuje stanowisko Director Emeritus[7][8][10]. Utrzymuje telefoniczny kontakt z najbardziej długowiecznymi uczestnikami Grant Study oraz z biurem. Zajmuje się pisaniem książek na temat wyników swoich wieloletnich obserwacji psychologicznych oraz przemyśleń filozoficznych[3][5][9].

Tematyka pracy zawodowej[edytuj | edytuj kod]

Grant Study[edytuj | edytuj kod]

W roku 1966 Georg Vaillant (wówczas 32-letni) oddał się całkowicie badaniom, które w drugim dziesięcioleciu XXI w. nadal prowadzi[11], a które rozpoczął w 1938 roku Arlie Bock (Uniwersytet Harvarda), dzięki funduszom uzyskanym z W.T. Grant Foundation[c].

W sierpniu 1938 roku A. Bock złożył wniosek o sfinansowanie prób identyfikacji psychospołecznych czynników predykcyjnych zdrowia fizycznego i subiektywnego dobrego samopoczucia w okresie starzenia się i starości („The Study of Adult Development”; zob. teoria rozwoju psychospołecznego, ryzyko samobójstw, uzależnień itp.). Wnioskodawca podkreślał, że rozwój medycyny prowadzi do sytuacji, w której koncentruje się ona na poszczególnych objawach i chorobach[d] – badania są wykonywane przez licznych specjalistów, nie zwracających uwagi na samopoczucie pacjenta (również człowieka zdrowego), nie prowadzą do odpowiedzi na pytanie „jak dobrze żyć?”[7][12][13][14][15].

Bock, uznawany za prekursora psychologii pozytywnej[e], uzyskał od W.T. Granta dotację – pierwszy grant – w wysokości 60 tys. dolarów i rozpoczął realizację „Grant Study” – wieloletnich podłużnych badań zmian osobowości grupy 268 absolwentów Harvardu (roczniki 1939–1944, młodzież końca wielkiego kryzysu i czasów II wojny światowej[f][7][12][13][15]. Grupa porównawcza („Glueck Study”) składała się z 456 mężczyzn ze śródmiejskich dzielnic Bostonu)[2][7][13][14][15].

Badania są prowadzone nadal (30% mężczyzn dożyło wieku 90 lat[16][g]). Wielki zbiór zgromadzonych danych pozwala prognozować pomyślne lub niepomyślne starzenie się na podstawie zbioru takich czynników, jak przeżycia w dzieciństwie lub innych wcześniejszych okresach życia, satysfakcjonujące lub niesatysfakcjonujące związki małżeńskie, utrata sprawności fizycznej, choroby, sposób przeżywania zakończenia aktywności zawodowej i różne inne – pomyślne lub niepomyślne – zdarzenia losowe[7] (zob. też psychologia rozwoju człowieka, psychologia humanistyczna, psychologia osobowości, psychologia ewolucyjna).

W pierwszym okresie realizacji programu Grant Study wyniki były gromadzone w formie rękopisów. Rozwój informatyki umożliwił przeniesienie danych do baz komputerowych, co obecnie umożliwia zastosowanie nowoczesnych technik ich analizowania i udostępnianie pracownikom innych ośrodków naukowych (np. kooperację psychosocjologów z genetykami, neurobiologami i in.)[7].

Walka z uzależnieniami[edytuj | edytuj kod]

Do szczególnie ważnych efektów badań G.E. Vaillant zalicza wykazanie, że najczęściej występującą przyczyną rozpadu małżeństw jest alkoholizm jednego z małżonków (w próbie z Harvardu był przyczyną 57% rozwodów). Nadużywanie alkoholu jest też przyczyną innych niepomyślnych zdarzeń, np. urazów i niepełnosprawności w wyniku wypadków. W badanej próbie uzależnienie było prawie zawsze poprzedzone kłopotami w życiu uczestników badań. Stwierdzono dodatkowo, że alkoholizm jest prawie zawsze przyczyną, a nie skutkiem depresji (w 2–3 przypadkach na 100 bywa odwrotnie)[16].

Walka z alkoholizmem nabrała dla G. Vaillanta wielkiego znaczenia. Działa we wspólnocie AA (jest naukowym doradcą w General Service Board)[17])[h]. Poszukuje możliwości zwiększenia skuteczności działań wspólnot. Możliwości te dostrzega w przełamaniu niechęci wielu lekarzy do alkoholików i ruchu AA[i], doprowadzeniu do likwidacji ograniczania się wspólnot do kręgu jednej kultury (przez część alkoholików bywają one traktowane jak religie, zob. 12 kroków), pokonaniu bariery wstydu osób uzależnionych[j][17]. Alkoholizm oraz narkomania i lekomania są przedmiotem książek i innych publikacji G. Vaillanta[18][19][20].

Spiritual Evolution[edytuj | edytuj kod]

Wydana w 2009 roku książka pt. Spiritual Evolution: How We Are Wired for Faith, Hope, and Love zwieńcza 50 lat badań, wykonanych w Study of Adult Development. Bardzo zróżnicowane historie życia uczestników badań przeanalizował i opisał naukowiec, poeta i wizjoner, jak określił G. Vaillanta Martin Seligman (twórca pojęcia psychologia pozytywna). Seligman stwierdził, że zgromadzone dane zrewolucjonizowały poglądy psychologów na temat rozwoju ludzi dorosłych, a filozoficzna interpretacja tych danych może zrewolucjonizować nasze poglądy na temat religii i duchowości.

G.E. Vaillant rozumie przez „duchowość” zdolność do pozytywnych emocji, tj. miłość, zaufanie, współczucie, wdzięczność, radość, nadzieja. Jest ona zależna od kilku czynników: biologicznej ewolucji, wychowania w określonej kulturze, różnorodnych zdarzeń w życiu każdego człowieka, zmieniających osobowość. Tak zdefiniowana duchowość ma charakter naukowy – jest oparta m.in. na współczesnej wiedzy o neurobiologicznych mechanizmach powstawania emocji oraz o ich roli w tworzeniu więzi w grupach społecznych (zob. etologia, inteligencja emocjonalna, inteligencja kognitywna), w których ludzie zaspokajają wzajemnie swoje potrzeby, umożliwiając równoczesne osiąganie dobrostanu osobistego i szczęścia innych. Jest rodzajem duchowości ateistycznej, której istnienie jest ignorowane w psychiatrii – lekarze zbyt często koncentrują się na emocjach negatywnych, co nie sprzyja skuteczności terapii (niektóre kościoły odgrywają rolę pozytywną, stwarzając warunki do pojawiania się miłości, wdzięczności, współczucia, nadziei)[9][21][22][23].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Artykuły naukowe[edytuj | edytuj kod]

G.E. Vaillant jest autorem lub współautorem nie mniej niż 136 artykułów naukowych[24][25], m.in. w latach 2007–2011:

  • Ana DiRago, George E. Vaillant, Resilience in Inner City Youth: Childhood Predictors of Occupational Status Across the Lifespan, Journal of Youth and Adolescence 36(1):61-70 · January 2007, DOI: 10.1007/s10964-006-9132-8
  • Robert J. Waldinger, George E. Vaillant, E. John Orav,Childhood Sibling Relationships as a Predictor of Major Depression in Adulthood: A 30-Year Prospective Study, American Journal of Psychiatry 164(6):949-54, July 2007, DOI: 10.1176/appi.ajp.164.6.949
  • George E. Vaillant, Positive Emotions, Spirituality and the Practice of Psychiatry, Mens Sana Monographs 6(1):48-62, March 2008, DOI: 10.4103/0973-1229.36504
  • George E. Vaillant, Involuntary coping mechanisms: A psychodynamic perspective, Dialogues in clinical neuroscience 13(3):366-70, September 2011
  • George E. Vaillant, The Neuroendocrine System and Stress, Emotions, Thoughts and Feelings, Mens Sana Monogr. 2011 Jan;9(1):113-28. doi: 10.4103/0973-1229.77430

Książki[edytuj | edytuj kod]

G.E. Vaillant jest autorem kilkunastu książek, m.in.[5][6][26]:

  • 1977 – Adaptation to Life[27]
  • 1983, 1995 – Natural History of Alcoholism[19]
  • 1992 – The Ego and the Mechanisms of Defense[28]
  • 1993 – Wisdom of the Ego[29]
  • 2009 – Spiritual Evolution: How We Are Wired for Faith, Hope, and Love[9]
  • 2012 – Triumphs of Experience[13][14]
  • 2013 – How Fathers Care for the Next Generation: A Four-Decade Study[30] (współautorstwo)

Wyróżnienia i nagrody[edytuj | edytuj kod]

Otrzymał m.in.[3]:

  • nagrodę za badania w dziedzinie psychiatrii od American Psychiatric Association[3]
  • Strecker Award (1979)[31] od Pennsylvania Hospital
  • Burlingame Award (1991)[32] od Institute for Living (część Hartford Hospital)
  • Jellinek Award (1991)[33] za wybitny wkład w zrozumienie dynamiki rozwoju alkoholizmu i jego naturalnej historii
  • nagrodę naukową od International Psychogeriatric Society (1995)

Został wyróżniony członkostwem:

Był wielokrotnie zapraszany na seminaria i warsztaty w różnych krajach świata, jako wykładowca i konsultant.

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Młodszy syn powiedział później: We never saw our house again. We never attended the memorial service. It was just kind of a complete cutoff (zob. wyparcie, trauma)
  2. ↑ W 2003 roku dyrektorem Study of Adult Development został Robert Waldinger, który m.in. kieruje badaniami Second Generation, G2 – dzieci uczestników Grant Study)[7][8].
  3. ↑ Fundację utworzył w roku 1936 Wiliam T. Grant, w celu wspierania badań, które mogłyby przyczynić się do „doskonalenia człowieka i postępu społecznego”[12]. Współcześnie pojęcie „grant” oznacza wsparcie udzielane przez różne organizacje, instytucje, agencje państwowe i in.
  4. ↑ W latach 30. XX w. nie obowiązywała współczesna definicja zdrowia, wprowadzona do Konstytucji WHO w roku 1946.
  5. ↑ Określenia „psychologia pozytywna” po raz pierwszy użył Martin Seligman.
  6. ↑ George Vaillant opisał historię badań podłużnych m.in. w książce Triumphs of Experience: The Men of the Harvard Grant Study (2012; rozdz. A Short History of the Grant Study, s. 54–107)[13].
  7. ↑ Jest to odsetek ok. dziesięciokrotnie wyższy od cechującego całą populację Amerykanów), co bywało wskazywane jako błąd metodyki. G. Vaillant wyjaśniał, że badania miały charakter bardziej biologiczny niż statystyczny – planując obserwację procesu starzenia się ludzi – każdej z osób, a nie populacji Amerykanów – należało zgromadzić taką grupę uczestników, która umożliwi prowadzenie obserwacji jak najdłużej[16].
  8. ↑ Ze wspólnotami AA nawiązał kontakt jako młody lekarz, pracując w poradni alkoholowej (poznanie środowiska AA było obowiązkowe).
  9. ↑ Zob. Program 12 kroków, Program 12 kroków (grupy), Al-Anon, Grupa oksfordzka, Model Minnesota, Ruch trzeźwościowy.
  10. ↑ Lekarze często odczuwają całkowitą bezsilność wobec nałogów, podczas gdy jest ona niezupełnie uzasadniona.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ George Vaillant: From emotionally crippled to loving personality. [w:] Wykład TEDx Amsterdam [on-line]. youtube.com, 2014.11.28. [dostęp 2016-12-03]. (ang.).
  2. ↑ a b c d Joshua Wolf Shenk: What Makes Us Happy?. [w:] The Atlantic [on-line]. czerwiec 2009. [dostęp 2016-12-03].
  3. ↑ a b c d George E. Vaillant, M.D.. [w:] MentorCoach Positive Psychology Coaching pages [on-line]. MentorCoach LLC. [dostęp 2016-12-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-20)]. (ang.).
  4. ↑ The History of Brigham and Women’s Hospital. www.brighamandwomens.org. [dostęp 2016-12-04].
  5. ↑ a b c d George E. Vaillant. [w:] Wyszukiwarka Amazon [on-line]. Amazon.com, Inc.. [dostęp 2016-12-05].
  6. ↑ a b George E. Vaillant, Cui Xing-jia, Stephen Soldz: The Study of Adult Development. Division of Psychiatry, Brigham and Women’s Hospital. Department Of Psychiatry Harvard Medical School. [dostęp 2016-12-04].
  7. ↑ a b c d e f g h History of the Study ; W.T. Grant Foundation Archiving Project ; Meet our Staff .... [w:] Study of Adult Development [on-line]. Massachusetts General Hospital, Harvard Medical School. [dostęp 2016-12-05]. (ang.).
  8. ↑ a b Alvin Powell, Harvard Staff Writer: Decoding keys to a healthy life. 74 years young, Harvard study continues to yield a treasure trove of data. [w:] Harvard Gazette [on-line]. The President and Fellows of Harvard College, 2012-02-02. [dostęp 2016-12-04]. (ang.).
  9. ↑ a b c d George Vaillant: Spiritual Evolution: How We Are Wired for Faith, Hope, and Love (informacje bibliograficzne, recenzje, opinie). 2009-06-09. ISBN 978-0-7679-2658-4.
  10. ↑ Meet our Staff. [w:] Strona internetowa 'Harvard Study of Adult Development' (Second Generation Study) [on-line]. [dostęp 2016-12-05]. (ang.).
  11. ↑ Adele Horin: Dr George Vaillant on the formula for a long and happy life. [w:] The Sydney Morning Herald ISSN 0312-6315 [on-line]. November 2, 2014. [dostęp 2016-12-08]. (ang.).
  12. ↑ a b c Early Years. [w:] Strona internetowa 'William T. Grant Foundation' [on-line]. wtgrantfoundation.org. [dostęp 2016-12-05]. (ang.).
  13. ↑ a b c d e George E. Vaillant: Triumphs of Experience: The Men of the Harvard Grant Study (informacje bibliograficzne, recenzje). Belknap Press (Harvard University Press), 2015-05-04. ISBN 978-0-674-05982-5.
  14. ↑ a b c George E. Vaillant, What are the Secrets to a Happy Life?, Greater Good, August 6, 2013, wyd. Good Science Center, Uniwersytet Kalifornijski w Berkeley (esej na podstawie książki Triumphs of Experience: The Men of the Harvard Grant Study)
  15. ↑ a b c Alice Ghent. „Bulletin of the World Health Organization”. 89 (4), s. 246–247, kwiecień 2011. WHO. DOI: 10.2471/BLT.11.020411. (ang.). 
  16. ↑ a b c Charlie Gillis (conversation with George Vaillant): Psychiatrist George Vaillant on secrets to a long life and a bigger salary. [w:] Maclean’s [on-line]. Rogers Media, 2012-10-04. [dostęp 2016-12-06]. (ang.).
  17. ↑ a b Interview: A Doctor Speaks. [w:] Przedruk z AA Grapevine Magazine (May, 2001, Vol. 57, No. 12) [on-line]. [dostęp 2016-12-06]. (ang.).
  18. ↑ George E. Vaillant. Alcoholics Anonymous: cult or cure?. „Australian and New Zealand Journal of Psychiatry”, s. 431–436, 2005. SAGE Publications. ISSN 0004-8674 ISSN 1440-1614. (ang.). 
  19. ↑ a b George E. Vaillant: The Natural History of Alcoholism: Causes, Patterns, and Paths to Recovery (ed. I – 1983). 1995. ISBN 978-0674603752 ISBN 0-674-60375-3.
  20. ↑ Philip B. Heymann (Ed.) ; Author(s): Philip B. Heymann, William N. Brownsberger, David Boyum, Jonathan Caulkins: Drug Addiction and Drug Policy: The Struggle to Control Dependence (Mind/Brain/Behavior Initiative). Harvard University Press, 2001-07-15 (2009). ISBN 978-0-674-00327-9. ISBN 0-674-00327-6.
  21. ↑ Vaillant G.E.. Positive emotions, spirituality and the practice of psychiatry. „Mens Sana Monogr.”, s. 48–62, 2008 Jan. DOI: 10.4103/0973-1229.36504. PMID: 22013350. ISSN 0973-1229 ISSN 1998-4014. (ang.). 
  22. ↑ Vaillant G.E.. The neuroendocrine system and stress, emotions, thoughts and feelings. „Mens Sana Monogr.”, s. 113-128, 2011 Jan. DOI: 10.4103/0973-1229.77430. PMID: 21694965. (ang.). 
  23. ↑ Vaillant G.E.. Psychiatry, religion, positive emotions and spirituality. „Asian J Psychiatr.”, s. 590–591, 2013 Dec. DOI: 10.1016/j.ajp.2013.08.073. PMID: 24309879. (ang.). 
  24. ↑ Selected items ; Vaillan GE Author -. [w:] Wyszukiwarka U.S. National Library of Medicine [on-line]. NCBI. [dostęp 2016-12-08]. (ang.).
  25. ↑ George E Vaillant. [w:] Research Gate ; 48 publications by George E Vaillant [on-line]. researchgate.net. [dostęp 2016-12-08]. (ang.).
  26. ↑ Books by George E. Vaillant. [w:] Goodreads [on-line]. Goodreads Inc. [dostęp 2016-12-04].
  27. ↑ George E. Vaillant: Adaptation to Life, August 1998. [w:] Informacje bibliograficzne na www Harvard University Press [on-line]. [dostęp 2016-12-08]. (ang.). ISBN 978-0-674-00414-6
  28. ↑ George E. Vaillant, M.D.: Ego Mechanisms of Defense. A Guide for Clinicians and Researchers (not since Anna Freud’s 1937 book). American Psychiatric Association Publishing, 1992. ISBN 978-0-88048-404-6.
  29. ↑ George E. Vaillant: The Wisdom of the Ego (informacje bibliograficzne). Harvard University Press, 1998. ISBN 978-0-674-95373-4.
  30. ↑ John Snarey, George E. Vaillant: How Fathers Care for the Next Generation: A Four-Decade Study. Harvard University Press, 2013. ISBN 0-674-36598-4, ISBN 978-0-674-36598-8.
  31. ↑ Previous Strecker Award Recipients. [w:] Strecker Award [on-line]. Perelman School of Medicine at the University of Pennsylvania. [dostęp 2016-12-05].
  32. ↑ Recipients of the C. Charles Burlingame, M.D. Award. [w:] Strona internetowa [on-line]. The Institute of Living. [dostęp 2016-12-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-20)]. (ang.).
  33. ↑ Past Award Winners. [w:] Strona internetowa Jellinek Awards [on-line]. [dostęp 2016-12-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-04)]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=George_Vaillant&oldid=73606848”