GSM 400

GSM 400 – standard GSM w którym transmisja mowy i danych może odbywać się w paśmie częstotliwości 450,4 – 467,6 MHz lub 478,8 – 496 MHz. Jest on dobrym rozwiązaniem dla operatorów posiadających sieci analogowe NMT 450, ponieważ są już posiadaczami prawa do używania wykorzystywanych przez ten system częstotliwości, a podczas migracji pomiędzy systemami oba rodzaje sieci mogą działać razem. Jest też technologią, którą można zastosować do pokrycia dużych niezamieszkanych obszarów. Pierwsze działające rozwiązanie zaprezentowały firmy Nokia i Ericsson w roku 1999 w Budapeszcie na konferencji poświęconej temu standardowi. Obecnie jedną z nielicznych sieci GSM pracujących w tym standardzie jest sieć Celtel należąca do tanzańskiego operatora Celtel Tanzania.

Aspekty techniczne[edytuj | edytuj kod]

Sieć szkieletowa (ang. Core Network) i usługi oferowane w GSM są niezależne od standardu na którym oparto budowę sieci (aby zapoznać się z architekturą i możliwościami sieci GSM, przeczytaj artykuł GSM). To co wyróżnia poszczególne standardy, to rozwiązania stosowane w sieci radiowej (ang. Radio Access Network).

Używane częstotliwości[edytuj | edytuj kod]

W standardzie GSM 400 używa się 35 częstotliwości, które rozłożone są co 200 kHz. Specyfikacja 3GPP^[1] przewiduje dwa zakresy częstotliwości, które mogą być wybrane do budowy tego systemu:

GSM 450 Band

450,4 MHz do 457,6 MHz jako uplink, czyli częstotliwości na których telefony komórkowe nadają sygnał odbierany przez stacje bazowe.
460,4 MHz to 467,6 MHz jako downlink, czyli częstotliwości na których stacje bazowe nadają sygnał odbierany przez telefony komórkowe.

GSM 480 Band

478,8 MHz do 486 MHz jako uplink, czyli częstotliwości na których telefony komórkowe nadają sygnał odbierany przez stacje bazowe.
488,8 MHz to 496 MHz jako downlink, czyli częstotliwości na których stacje bazowe nadają sygnał odbierany przez telefony komórkowe.

Rozmiar komórek[edytuj | edytuj kod]

Zgodnie ze specyfikacją 3GPP rozmiar komórki nie może przekroczyć ok. 36 km. Oferowane są także rozwiązania tzw. extended range oferujące maksymalny rozmiar o promieniu ok. 120 km, wiąże się to jednak ze znacznym pogorszeniem pojemności sieci. Sieci w standardzie GSM 400 najlepiej nadają się do budowy tak dużych komórek, ponieważ ze względu na niskie używane częstotliwości (w porównaniu z innymi standardami GSM) energia potrzebna do emisji sygnału na takie odległości jest najmniejsza, co obniża koszty utrzymania sieci.

Współdziałanie z innymi standardami GSM[edytuj | edytuj kod]

Sieć w standardzie GSM 400 może być rozbudowana wspólnie z innymi rodzajami sieci GSM. W takim przypadku istnieje wspólna sieć szkieletowa (ang. Core Network), a niezależnie rozwijane są systemy stacji bazowych dla różnych rodzajów standardów GSM. Oferowane obecnie telefony umożliwiają transmisję w różnych standardach, możliwe jest też przemieszczanie się podczas rozmowy pomiędzy stacjami bazowymi pracującymi w różnych standardach bez utraty połączenia (handover).

Tanzańska sieć Celtel zbudowana jest na bazie trzech standardów: GSM 400/GSM 900/GSM 1800.