Głomacz
Głomacz (łac. Glomuzi) – zgodnie z relacją przytoczoną przez Thietmara w jego kronice (I,3) otoczone wielką czcią święte źródło słowiańskiego plemienia Głomaczów, położone w odległości około dwóch mil od Łaby[1]. Eponim plemienia oraz całej krainy[2].
Zgodnie z relacją Thietmara wody Głomacza rozlewały się w wielkie trzęsawisko, które w czasie pokoju „pokrywa się pszenicą, owsem i żołędziami”, co wskazuje na jego gospodarcze wykorzystanie[1]. Samemu źródłu przypisywano cechy nadprzyrodzone i otaczano je wielką czcią[1], miały się w nim bowiem manifestować sakralne moce opiekuńcze plemienia oraz siły wieszcze[2]. Kult źródła utrzymywał się wśród miejscowej ludności jeszcze po formalnej chrystianizacji południowego Połabia[3]. Miano Głomacz, wywodzące się z prasłowiańskiego rdzenia *golm-, przetrwało we współczesnej nazwie miejscowej Lommatzsch[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Słownik starożytności słowiańskich. T. 2. Cz. 1. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1964, s. 111.
- ↑ a b Aleksander Gieysztor: Mitologia Słowian. Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego, 2006, s. 216.
- ↑ Jerzy Strzelczyk: Mity, podania i wierzenia dawnych Słowian. Poznań: Rebis, 2007, s. 74-75.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Głomacz, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 607.
