Funkcja dobrobytu społecznego
 | Ten artykuł należy dopracować |
Celem funkcji dobrobytu społecznego jest ujęcie ogólnego położenia społeczeństwa, odzwierciedla preferencje jednostek dotyczącą różnych stanów świata.
Polegają na wyborze odpowiedniego operatora matematycznego (np. dodawania czy mnożenia), przekształcającego preferencje jednostek w preferencje społeczne.
Najczęściej stosowanymi funkcjami dobrobytu społecznego są:
- a) utylitarystyczna
- Społeczna funkcja użyteczności może być wyrażona jako ważona suma użyteczności indywidualnych.
- b) mulitplikatywna, tzw. Bernoulliego–Nasha (multiplikatywna) lub Cobba–Douglasa
- Poprzez mnożenie wykazuje się, że równiejszy podział dochodów przynosi większy dobrobyt społeczny
- c) Rawlsa
- Dobrobyt społeczny określony jest wyłącznie jako wartość funkcji użyteczności dla jednostki znajdującej się w bardzo złym położeniu
- Wartość funkcji użyteczności dla jakiejś osoby, przy założeniu o braku zmiany funkcji użyteczności dla jednostki w najgorszej sytuacji, nie powoduje przejścia na wyższy poziom dobrobytu społecznego, który wzrasta jedynie przy wzroście minimalnej wartości funkcji użyteczności. Występuje brak wymienności między funkcjami użyteczności dla 2 osób.
- d) Bergsona-Samuelsona[1]
- Funkcja dobrobytu społecznego, której argumentami są jedynie indywidualne funkcje użyteczności. Przy założeniu o pomiarze użyteczności na skali porządkowej umożliwia jedynie określenie warunków optymalności Pareto (Samuelson, 1947).
- Zakłada:
- uwzględnienie ekonomii dobrobytu (ze względu na wykorzystanie indywidualnych użyteczności)
- porównywalność użyteczności osiąganej przez poszczególne jednostki
- wypukłość preferencji społecznych
- Umożliwia takie samo traktowanie preferencji społecznych jak preferencji jednostek.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Funkcja dobrobytu społecznego Bergsona–Samuelsona, [w:] Stanisław Maciej Kot, Ku stochastycznemu paradygmatowi ekonomii dobrobytu, Kraków: Oficyna Wydawnicza "Impuls", 2012, ISBN 978-83-7850-005-6.