Frei Otto

Frei Otto

Data i miejsce urodzenia	31 maja 1925 Siegmar
Data i miejsce śmierci	9 marca 2015 Leonberg
Narodowość	niemiecka
Alma Mater	Uniwersytet Techniczny w Berlinie
Dziedzina sztuki	architektura
Odznaczenia
Royal Gold Medal
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Frei Paul Otto (ur. 31 maja 1925, Siegmar (obecnie część Chemnitz), zm. 9 marca 2015 w Leonbergu^[1]) – niemiecki architekt, laureat: Royal Gold Medal w 2005, Praemium Imperiale w 2006, Nagrody Pritzkera w 2015.

Był znany z projektów lekkich konstrukcji przypominających namioty^[2]. Charakterystycznymi cechami jego architektury są prostata i lekkość oraz częste użycie materiałów pochodzenia organicznego^[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Dorastał w Berlinie. Jego ojciec i dziadek byli rzeźbiarzami^[3]. W nastoletnim wieku interesował się szybowcami, projektował je i nimi latał^[4].

We wrześniu 1943 roku został powołany do służby wojskowej i odbył szkolenie na pilota. Szkolenie przerwano pod koniec 1944 r. i Otto został przeniesiony do wojsk piechoty. W kwietniu 1945 został jeńcem wojennym, dwa lata przebywał w obozie jenieckim w pobliżu Chartres we Francji. W obozie został architektem obozowym, uczył się budowy różnych konstrukcji przy użyciu jak najmniejszej ilości surowców^[3].

W 1948 r. podjął ponownie rozpoczęte przed wojną studia na Uniwersytecie Technicznym w Berlinie. W 1950 przebywał na stypendium w USA^[3], gdzie spotkał się z dorobkiem słynnych architektów m.in. Franka Lloyda Wrighta, Eero Saarinena czy Ludwiga Miesa van der Rohe, co wywarło na niego duży wpływ^[5]. Pracę doktorską obronił w 1954^[4].

W 1952 założył własną pracownię^[5].

Otto przez wiele lat wykładał na uniwersytetach. W 1961 na berlińskim Uniwersytecie Technicznym założył grupę badawczą zajmującą się biologią i budownictwem. W 1964 został mianowany profesorem zwyczajnym na Uniwersytecie w Stuttgarcie, w 1991 przeszedł na emeryturę. Był założycielem także Instytut Konstrukcji Lekkich i Koncepcyjnych na tym samym uniwersytecie^[2][6].

W 1971 r. nowojorskie MoMA zorganizowało monograficzną wystawę, na której prezentowano prace Frei Otto^[3].

Najbardziej znane realizacje Otto to głównie zadaszenia obiektów sportowych i pawilonów - m.in. zadaszenia parku olimpijskiego na olimpiadę w Monachium w 1972 r., pawilonu niemieckiego na Expo 1967 czy pawilonu japońskiego na Expo 2000 (we współpracy z Shigeru Banem)^[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Biography, pritzkerprize.com.
• Media release, pritzkerprize.com.