Fiodor Burłacki

Fiodor Burłacki
Państwo działania	ZSRR
Data i miejsce urodzenia	4 stycznia 1927 ; Kijów, Ukraina
Data i miejsce śmierci	26 lutego 2014 ; Moskwa
	doktor nauk filozoficznych
	Specjalność: politologia
Alma Mater	Taszkencki Instytut Prawny
Doktorat	1951
Habilitacja	1964
	Zatrudnienie
	kierownik katedry
Instytut badawczy	Nauk Społecznych przy KC KPZR
Okres spraw.	1971–1989
	Multimedia w Wikimedia Commons

Fiodor Michajłowicz Burłacki (ros. Фёдор Миха́йлович Бурла́цкий; ur. 4 stycznia 1927 w Kijowie, zm. 26 lutego 2014 w Moskwie) – radziecki politolog, dziennikarz i publicysta.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się na Ukrainie. Matka dała mu imię Fiodora na cześć Friedricha Engelsa^[1]. W 1951 roku pod kierunkiem Stiepana Kieczekjana(inne języki) obronił pracę kandydacką na temat „Poglądy polityczne Nikołaja Dobrolubowa” (ros. Политические взгляды Н. А. Добролюбова). W 1958 roku napisał rozdział o państwie do podręcznika Podstawy marksizmu-leninizmu pod redakcją Otto Kuusinena^[1], a w 1961 roku został współautorem Kodeksu moralnego budowniczego komunizmu^[2]. W 1964 uzyskał stopień doktora nauk filozoficznych na podstawie rozprawy „Państwo a komunizm” (ros. Государство и коммунизм)^[3]. W latach 1971–1989 kierował katedrą filozofii marksistowsko-leninowskiej w Instytucie Nauk Społecznych przy KC KPZR. Podczas pieriestrojki brał udział w opracowywaniu doktryny tzw. nowego myślenia^[4]. Burłacki był autorem koncepcji strukturalno-instytucjonalnej], starającej się skonfrontować dorobek radzieckiej i zachodniej politologii w zakresie opisu systemu politycznego.

Aleksiej Bielakow, Fiodor Burłacki, Jurij Melwil, Abram Milejkowski, Sołomon Wygodzki, i in.: Podstawy marksizmu-leninizmu : podręcznik (Tyt. oryg.: Osnovy marksizma-leninizma). Pod redakcją Otto Kuusinena, tłumacz Regina Hekker i in.. Warszawa: Książka i Wiedza, 1960.
Wiktor Afanasjew, Karen Brutenc, Fiodor Burłackij, Grigorij Glezerman, Jurij Krasin, i in.: Naukowy komunizm. Pod redakcją Piotra Fiedosiejewa, tł. Mirosław Skwiecińskii. Wyd. II. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1978.

↑ ^a ^b Травин ↓.
↑ Фёдор Бурлацкий: «Судьба дала мне шанс». Беседа главного редактора журнала «Российский адвокат» Р. А. Звягельского с известным политологом, учёным и писателем Ф. М. Бурлацким // Общественно-правовой журнал «Российский адвокат». — 2007. — № 5.(заархивированная копия)
↑ Бурлацкий, Федор Михайлович. Государство и коммунизм: Автореферат дис. на соискание учён. степени доктора философ. наук / Акад. обществ. наук при ЦК КПСС. — М.: Мысль, 1964. — 47 с.
↑ Соболев 2018 ↓.

В.А. Соболев. F.M. BURLATSKY AND PERESTROIKA IN THE USSR. „Bulletin of the Moscow State Regional University”. 2, 2018. DOI: 10.18384/2224-0209-2018-2-875. ISSN 2224-0209. (ros.).
Дмитрий Травин: Шестидесятники. Фёдор Бурлацкий. Устроитель коммунизма.. [w:] Взгляд [on-line]. Дело (tygodnik), 2007-02-12. [dostęp 2020-10-18]. (ros.).