Fernando Redondo
 | |||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wzrost | 186 cm | ||||||||||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
Fernando Carlos Redondo Neri (ur. 6 czerwca 1969 w Buenos Aires) – argentyński piłkarz występujący na pozycji defensywnego pomocnika.
Uważany za jednego z najlepszych i najbardziej eleganckich pomocników w historii futbolu[1].
Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]
Treningi piłkarskie zaczynał w klubie Taleres Remedios, skąd przeszedł do Argentinos Juniors. W barwach Argentinos zaliczył swój ligowy debiut w wieku zaledwie 16 lat, w pierwszym składzie zaczął grać dwa lata później, zajmując stałe miejsce na środku pomocy.
W 1990 został piłkarzem CD Tenerife, dokąd ściągnął go jego rodak, a późniejszy teść Jorge Solari. W 1994 został zawodnikiem Realu Madryt, lecz zanim transfer do skutku, Królewscy dwa razy z rzędu stracili tytuł Mistrza Hiszpanii na rzecz FC Barcelony, przegrywając w ostatniej kolejce sezonu swoje mecze z Teneryfą, w barwach której grał Redondo.[2]. Do Madrytu przeniósł się wraz ze swoim trenerem - Jorge Valdano. Mimo niesnasków z przeszłości, Argentyńczyk z miejsca stał się ulubieńcem kibiców, a Real już w pierwszym sezonie jego gry odzyskał tytuł mistrzostwo kraju. W 1997 roku pod wodzą Fabio Capello zdobył swój drugi tytuł Mistrza Hiszpanii, a rok później sięgnął po swój pierwszy puchar Ligi Mistrzów. Dowodzony przez Redondo, Real, pokonał w finałowym spotkaniu faworyzowany Juventus Turyn (1-0), a on sam zaliczył świetne spotkanie neutralizując francuza Zinedine Zidanea. W 2000 roku Królewscy dołożyli do gablocie swój ósmy Puchar Mistrzów, a Redondo wraz ze Stevenem McManamanem stworzył żelazny duet w środku pola.[2]. Ówczesny trener zespołu Vincente del Bosque przestawił zespół na ustawienie 1-5-3-2, co dało Argentyńczykowi ogromną swobodę w środku pola.
Potwierdzeniem talentu Redondo była akcja, którą przeprowadził w ćwierćfinałowym spotkaniu przeciwko Manchesterowi United (3-2); ograł Henniga Berga, przepuszczając piłkę piętą między jego nogami, po czym wyłożył ją znajdującemu się przed pustą bramką Raulowi[3]. Podczas pobytu w Madrycie otrzymał przydomek El Principe (pol. Książę), a w 2017 roku został wybrany do najlepszej jedenastki w historii klubu w plebiscycie gazety „Marca”[4].
Latem 2000 roku po zwycięstwie Florentino Péreza w wyborach na prezesa Realu Madryt został sprzedany do AC Milanu za kwotę 17,5 mln euro[2]. Na debiut w nowych barwach czekał dwa lata, co było spowodowane kontuzją (zerwaniem więzadła w kolanie), którego doznał na jednym z pierwszych treningów w klubie. W czasie rekonwalescencji nie pobierał od klubu wynagrodzenia, zrezygnował też z klubowego samochodu i mieszkania[2]. W 2003 jako piłkarz Milanu powrócił na Estadio Santiago Bernabeu, zwieńczony owacją na stojąco od madryckich kibiców.
W 2004 roku zakończył karierę piłkarską.
Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]
W 1992 zadebiutował w reprezentacji Argentyny w spotkaniu przeciwko Australii, choć mogło stać się to dużo wcześniej. Selekcjoner, Carlos Bilardo zaproponował Redondo miejsce w składzie na Mistrzostwa Świata 1990, lecz on sam odmówił, tłumacząc się koniecznością zdania egzaminów na uczelni. W 1992 zdobył z reprezentacją Puchar Konfederacji, a rok później zwyciężył w Copa America 1993. W 1994 wystąpił we wszystkich spotkania Argentyny na Mistrzostwach Świata w USA, docierając do 1/8 finału, w których silniejsza okazała się Rumunia (2-3). Jego kariera reprezentacyjna wygasła wraz z przejęciem kadry przez Daniela Passarellę, który nie powoływał do reprezentacji piłkarzy z długimi włosami.[2]. Redondo nie zdecydował się na obcięcie swoich, przez co ominęły go Mistrzostwa Świata 1998 we Francji. W 1999 zaliczył powrót do reprezentacji, powołany przez Marcelo Bielse, na towarzyskie mecze z Holandią i Brazylią. Po tych spotkania zrezygnował z dalszego reprezentowania Argentyny.
Łącznie w reprezentacji narodowej rozegrał 29 spotkań i zdobył jednego gola.
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Żonaty z Natalią, kuzynką argentyńskiego piłkarza Santiago Solariego. Jego teściem jest Jorge Solari, jego trener z CD Teneryfe. Ma dwóch synów i córkę.
Statystyki[edytuj | edytuj kod]
Klubowe[edytuj | edytuj kod]
| Klub | Sezon | Liga | Puchar | Międzynarodowe | Inne | Łącznie | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Mecze | Gole | Mecze | Gole | Mecze | Gole | Mecze | Gole | Mecze | Gole | ||
| Argentinos Juniors | 1985/86 | 1 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | — | 1 | 0 | |
| 1986/87 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | |
| 1987/88 | 14 | 0 | 0 | 0 | — | — | 14 | 0 | |||
| 1988/89 | 36 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 36 | 0 | |
| 1989/90 | 14 | 1 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 14 | 1 | |
| Łącznie | 65 | 1 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 65 | 1 | |
| CD Tenerife | 1990/91 | 23 | 1 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 23 | 1 |
| 1991/92 | 32 | 2 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 32 | 2 | |
| 1992/93 | 20 | 4 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 20 | 4 | |
| 1993/94 | 28 | 1 | 0 | 0 | 4 | 0 | 0 | 0 | 32 | 1 | |
| Łącznie | 103 | 8 | 0 | 0 | 4 | 0 | 0 | 0 | 107 | 8 | |
| Real Madryt | 1994/95 | 23 | 1 | 0 | 0 | 3 | 1 | 0 | 0 | 26 | 2 |
| 1995/96 | 23 | 2 | 2 | 0 | 4 | 0 | 1 | 0 | 30 | 2 | |
| 1996/97 | 33 | 1 | 6 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 39 | 1 | |
| 1997/98 | 33 | 0 | 2 | 0 | 11 | 0 | 0 | 0 | 46 | 0 | |
| 1998/99 | 23 | 0 | 2 | 0 | 7 | 0 | 2 | 0 | 34 | 0 | |
| 1999/2000 | 30 | 0 | 5 | 0 | 15 | 0 | 3 | 0 | 53 | 0 | |
| Łącznie | 165 | 4 | 17 | 0 | 37 | 1 | 6 | 0 | 225 | 5 | |
| A.C. Milan | 2000/01 | — | |||||||||
| 2001/02 | — | ||||||||||
| 2002/03 | 8 | 0 | 6 | 0 | 5 | 0 | 0 | 0 | 19 | 0 | |
| 2003/04 | 8 | 0 | 5 | 0 | 1 | 0 | 0 | 0 | 14 | 0 | |
| Łącznie | 16 | 0 | 11 | 0 | 6 | 0 | 0 | 0 | 33 | 0 | |
| Łącznie | 349 | 13 | 28 | 0 | 47 | 1 | 6 | 0 | 430 | 14 | |
Sukcesy[edytuj | edytuj kod]
Klubowe[edytuj | edytuj kod]
Real Madryt[edytuj | edytuj kod]
- Mistrzostwo Hiszpanii: 1994/95, 1996/97
- Superpuchar Hiszpanii: 1997
- Liga Mistrzów UEFA: 1997/98, 1999/2000
- Puchar Interkontynentalny: 1998
AC Milan[edytuj | edytuj kod]
- Mistrzostwo Włoch: 2003/04
- Puchar Włoch: 2002/03
- Liga Mistrzów UEFA: 2002/03
- Superpuchar Europy UEFA: 2003
Reprezentacyjne[edytuj | edytuj kod]
Argentyna[edytuj | edytuj kod]
Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]
- Puchar Konfederacji: Złota Piłka dla najlepszego gracza 1992
- Real Madryt piłkarz sezonu: 1996–1997, 1999–2000
- ESM Drużyna roku: 1997–98
- Piłkarz roku UEFA: 1999–2000
- W latach 1999–2000 uznany za najbardziej wartościowego gracza na świecie przez UEFA.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Fernando Redondo: The Pure Essence of Elegance - Managing Madrid [online], managingmadrid.com [dostęp 2018-07-25].
- ↑ a b c d e „Książę” na królewskim dworze [online], weszlo.com, 19 kwietnia 2020 [dostęp 2021-03-20] (pol.).
- ↑ Outrageous skill from Madrid's Redondo (2000). [dostęp 2021-03-20].
- ↑ Real Madrid: Readers pick their all-time Real Madrid XI [online], MARCA in English, 22 grudnia 2017 [dostęp 2021-03-20] (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Fernando Redondo w bazie National Football Teams (ang.)
- Profil na footballdatabase.eu
