Feliks Ptaszyński
| Data i miejsce urodzenia | 18 maja 1930 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie | architekt, konserwator zabytków |
| Alma Mater | |
| Odznaczenia | |
          | |
Feliks Augustyn Ptaszyński (ur. 18 maja 1930 w Ptaszynie, obecnie gmina Bielawy, powiat łowicki, zm. 12 czerwca 2016 w Warszawie[1]) – mgr inż. architekt, konserwator zabytków Miasta Stołecznego Warszawy w latach 1979–1990.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w Ptaszynie w gminie Bielawy. Jego ojciec był nauczycielem, rolnikiem i wójtem gminy[2].
Studiował w latach 1949–1955 na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Uzyskał dyplom inżynierski w roku 1953, magisterski w roku 1955. W latach 1949–1956 był członkiem ZMP, od 1965 roku należał do PZPR[3]. W latach 1957–1978 pracował w Koszalinie: 1957–1972 na stanowisku wojewódzkiego konserwatora zabytków, a 1973–1978 na stanowisku kierownika Wojewódzkiej Pracowni Urbanistycznej i głównego specjalisty w Wojewódzkim Zarządzie Rozbudowy Miast i Osiedli Wiejskich. W latach 1978–1979 był głównym specjalistą w Państwowym Przedsiębiorstwie Pracownie Konserwacji Zabytków w Warszawie. W latach 1979–1990 sprawował urząd Konserwatora Zabytków m. st. Warszawy.
Obok pracy zawodowej pełnił wiele funkcji społecznych w dziedzinie kultury. W latach 1962–1978 był sekretarzem Wojewódzkiego Komitetu Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa w Koszalinie sekretarzem Zarządu Głównego (1995–1998) i skarbnikiem Towarzystwa Opieki nad Zabytkami (1998–2001), prezesem Zarządu Oddziału Koszalińskiego SARP (1976–1978) i sekretarzem Prezydium Zarządu Głównego SARP (1978–1981).
Był inicjatorem rekonstrukcji pomnika Edwarda Mandella House’a w Parku Skaryszewskim w Warszawie i budowy pomnika pomnika Jana Matejki przy ul. Puławskiej. Był współtwórcą muzeów w Kołobrzegu i Złotowie oraz skansenu Muzeum Wsi Słowińskiej w Klukach. Sprzeciwiał się planowanej przez władze rozbiórce kolegiaty w Kołobrzegu, zniszczonej podczas wojny – wpisał ją do rejestru zabytków jako trwałą ruinę i zdobywał fundusze na jej konserwację.
Został odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 30-lecia Polski Ludowej[3], Złotą Odznaką Honorową za Zasługi dla Warszawy, Odznaką Honorową za Zasługi w Rozwoju Województwa Koszalińskiego, Złotą Odznaką za Opiekę nad Zabytkami, Złotym Medalem Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej, Odznaką Honorową „Zasłużony Działacz Kultury”, Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2011)[4], Złotą Odznaką SARP. Był członkiem honorowym Towarzystwa Opieki nad Zabytkami i Stowarzyszenia Teatr Propozycji „Dialog” w Koszalinie.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Feliks Ptaszyński. nekrologi.wyborcza.pl. [dostęp 2016-06-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-15)]. (pol.).
- ↑ Julian Ptaszyński: Szkolne lata. [w:] Kwartalnik Historyczny [on-line]. Nowy Łowiczanin, 2015.12.22. [dostęp 2016-06-20].
- ↑ a b Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 785. ISBN 83-223-2073-6.
- ↑ Lista laureatów medalu Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. mkidn.gov.pl. [dostęp 2017-01-21].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Biografia - Miesięcznik – Pismo Społeczno-kulturalne, nr 10/11 2005. ulicki.pomorzezachodnie.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-28)]. ISSN 1640-2723
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Małgorzata Kandefer: Grób Nieznanego Żołnierza – symbol walki za Ojczyznę [O historii Grobu Nieznanego Żołnierza mówi konserwator zabytków Miasta St. Warszawy inż. Feliks Ptaszyński]. Polskieradio.pl, 02.10.1983. [dostęp 2016-06-20].
|
