Feliks Jaroński (pianista)

Feliks Jaroński

Imię i nazwisko	Placyd Franciszek Feliks Jaroński
Data i miejsce urodzenia	5 października 1823 Kielce
Pochodzenie	polskie
Data i miejsce śmierci	11 maja 1895 Kielce
Instrumenty	fortepian
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	pianista, kompozytor, pedagog
Multimedia w Wikimedia Commons

Feliks Jaroński właśc. Placyd Franciszek Feliks Jaroński (ur. 5 października 1823 w Kielcach, zm. 11 maja 1895 w Kielcach^[1]) – polski pianista, kompozytor i pedagog.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Józefa, sędziego Trybunału Cywilnego w Kielcach, i Wiktorii z domu Juszyńskiej; bratanek filozofa ks. Feliksa Jarońskiego. Ojciec skrzypka Mieczysława (1861–1922), wiolonczelisty i śpiewaka Stanisława (1863–1916), oraz prawnika i polityka Wiktora (1870–1931)^[1][2].

Ogólne wykształcenie uzyskał w Kielcach, następnie studiował prawo w Warszawie. Gry fortepianowej uczył się pod kierunkiem Józefa Elsnera i Karola Kurpińskiego, a później w Wiedniu i Paryżu u Edwarda Wolffa i Jacques’a Halévy`ego^[1]. W stolicy Francji występował z powodzeniem w 1850 roku^[2], natomiast jeszcze przed wyjazdem za granicę koncertował w Krakowie, w którym jego talent i umiejętności zostały dobrze przyjęte przez krytykę^[1]. Po powrocie osiadł w Trojance k. Humania, gdzie spędził dwa lata i stworzył serię popularnych Dumek fortepianowych^[2].

W 1856 roku przeniósł się do Warszawy, podejmując pracę jako nauczyciel. Karierę muzyczną zarzucił, bowiem stawiał sobie wysokie cele, a ich wyrazem stały się odmowy występów, które uzasadniał stwierdzeniem, że „jeszcze nie nadeszła pora”^[2]. Zapewne w 1862 roku zamieszkał na stałe w Kielcach^[a], pracując dalej jako pedagog. W mieście tym animował życie muzyczne, a jego wychowankowie koncertowali na lokalnych estradach. Prawdopodobnie inicjował występy znanych artystów, korzystając ze swoich warszawskich powiązań. W 1875 podjął, wraz z Janem Antoniewiczem, nieudaną próbę założenia Kieleckiego Towarzystwa Muzycznego^[1].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Feliks Jaroński stworzył:

• serię Dumek fortepianowych, opartych na ludowych melodiach ukraińskich (wydanych dwukrotnie nakładem Gebethnera i Wolffa);
• dwa Mazurki fortepianowe opus 4;
• Szumkę (Nuż do harfy) na fortepian (wydaną nakładem Gebethnera i Wolffa);
• pieśń religijną;
• wariację na temat: „Pomoc dajcie mi, rodacy”^[2].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Literatura dodatkowa[edytuj | edytuj kod]

• A. Oborny, Życie muzyczne Kielc w latach 1815–1914, Kielce 2006, passim.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Utwory Feliksa Jarońskiego w bibliotece Polona