Feliks Baranowski
| Data i miejsce urodzenia | 28 maja 1915 |
|---|---|
| Data śmierci | 21 czerwca 1992 |
| Minister oświaty | |
| Okres | od 11 września 1956 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister gospodarki komunalnej | |
| Okres | od 21 listopada 1952 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
   | |
Feliks Baranowski (ur. 28 maja 1915 w Zarzeczewie, zm. 21 czerwca 1992) – polski nauczyciel, związkowiec i polityk. Poseł do Krajowej Rady Narodowej oraz na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I i II kadencji oraz minister gospodarki komunalnej (1952–1956) i minister oświaty (1956).
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
_01.jpg)
Syn Jana i Stanisławy, brat Bronisława, uzyskał wykształcenie średnie, z zawodu nauczyciel. W latach 30. należał do Organizacji Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego. Od 1936 członek Polskiej Partii Socjalistycznej, w okresie 1941–1943 Polskich Socjalistów, następnie do 1945 Robotniczej Partia Polskich Socjalistów, od 1945 „lubelskiej” PPS, a następnie od 1948 Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.
Pracował w strukturach partyjnych, w 1945 kierownik wydziału ogólnoorganizacyjnego Centralnego Komitetu Wykonawczego PPS, a w 1948 wydziału samorządowo-organizacyjnego. W okresie 1945–1948 członek Rady Naczelnej i CKW. W latach 1946–1947 I sekretarz wojewódzkiego komitetu PPS Warszawa-województwo, od czerwca do października 1948 pełnił funkcję przewodniczącego WK PPS Warszawa-województwo, a następnie do grudnia sekretarz stołeczny PPS. W PZPR członek Komitetu Centralnego (1948–1964), członek biura organizacyjnego KC (1948–1954) i kierownik wydziału oświaty KC w 1956. Ponadto był I sekretarzem komitetu wojewódzkiego w Poznaniu (1950–1951) i w Bydgoszczy (1951–1952, 1956–1958). Członek Centralnej Komisji Rewizyjnej w latach 1964–1968.
Pełnił mandat poselski do Krajowej Rady Narodowej oraz na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I i II kadencji, w latach 1958–1961 sekretarz Klubu Poselskiego PZPR. W latach 1949–1950 podsekretarz stanu w Ministerstwie Administracji Publicznej, od 1952 do 1956 minister gospodarki komunalnej, a następnie w 1956 minister oświaty.
Od 1961 do 1969 był ambasadorem PRL w Niemczech Wschodnich. Na emeryturze był działaczem ZBoWiD, w maju 1985 na kongresie tej organizacji został wybrany w skład Prezydium Rady Naczelnej ZBoWiD[1].
Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera D35-7-7)[2].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Złoty Krzyż Zasługi (11 maja 1946)[3]
- Medal za Warszawę 1939–1945 (17 stycznia 1946)[4]
- Medal im. Ludwika Waryńskiego (1987)[5]
- Pamiątkowy Medal z okazji 40 rocznicy powstania Krajowej Rady Narodowej (1983)[6]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wierni tradycjom walki o wolność i demokrację - wierni Polsce Ludowej /w/ "Trybuna Robotnicza", nr 104, 6 maja 1985, s. 1-2
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 71, poz. 475 „za zasługi położone w walce z okupantem i za udział w pracach konspiracyjnych w okresie okupacji”.
- ↑ M.P. z 1946 r. nr 26, poz. 43 „w pierwszą rocznicę wyzwolenia Warszawy zasłużonym w walce o wyzwolenie i odbudowę Stolicy (...)”.
- ↑ W uznaniu zasług /w/ Życie Partii, nr 6, 23 marca 1988, s. 21
- ↑ Uhonorowani pamiątkowymi medalami /w/ "Trybuna Robotnicza", nr 307, 30 grudnia 1983, s. 3
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Profil na stronie Biblioteki Sejmowej
- Informacje w BIP IPN
- Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, Warszawa: PWN, 1991, s. 332, ISBN 83-01-10386-8, OCLC 69290887.
.jpg)
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu