Felice Rospigliosi
| Kardynał diakon | |
.jpg) | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 19 lutego 1639 |
| Data i miejsce śmierci | 9 maja 1688 |
| Archiprezbiter bazyliki Matki Bożej Większej | |
| Okres sprawowania | 1684–9 maja 1688 |
| Wyznanie | Rzymskokatolickie |
| Kreacja kardynalska | 16 stycznia 1673 |
| Kościół tytularny | S. Maria in Portico (27 lutego 1673) |
Felice Rospigliosi (ur. 19 lutego 1639 w Pistoi, zm. 9 maja 1688 w Rzymie)[3] – włoski kardynał. Był bratankiem papieża Klemensa IX (1667–1669) oraz młodszym bratem mianowanego w grudniu 1667 kardynała Giacomo Rospigliosiego (1628–1684)[2][3].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Felice uzyskał nominację dopiero od następcy swego wuja na tronie papieskim, Klemensa X (1670–1676) na konsystorzu 16 stycznia 1673. Nominacja ta miała charakter gestu rendere il cappello; ponieważ Klemens X (Emilio Altieri) otrzymał kapelusz kardynalski od Klemensa IX, w dowód wdzięczności powołał do Świętego Kolegium jednego z jego krewnych. Jednocześnie Felice uzyskał dyspensę od przeszkód kanonicznych, tj. nieposiadania jakichkolwiek święceń oraz przynależności jego starszego brata do grona kardynałów[1][2][3].
Jako kardynał Felice Rospigliosi był członkiem siedmiu kongregacji kardynalskich[4]:
- Kongregacji ds. Soboru Trydenckiego (od 1674),
- Kongregacji Konsystorialnej (od 1676),
- Kongregacji ds. Kościelnych Immunitetów (od 1676),
- Kongregacji ds. Odpustów i Świętych Relikwii (od 1676),
- Kongregacji ds. Egzaminowania Biskupów (od 1679),
- Kongregacji ds. Stanu Zakonnego (od 1682),
- Kongregacji ds. Wizytacji Apostolskich (od 1682).
Uczestniczył w konklawe 1676[5][2]. Po śmierci brata w 1684 został jego następcą na stanowisku archiprezbitera bazyliki Matki Bożej Większej (S. Maria Maggiore)[3][1][2]. Był także protektorem chóru Kaplicy Sykstyńskiej (od 17 czerwca 1678)[1] oraz zakonu kapucynów (od 1684)[3].
Zmarł w wieku 49 lat w Palazzo Mazzarini w Rzymie. Jego pogrzeb odbył się 11 maja 1688 w bazylice Matki Bożej Większej[3][1][2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Remigius Ritzler: Hierarchia Catholica. T. V. Münster: 1952, s. 8. (łac.).
- ↑ a b c d e f Salvador Miranda: The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-06-09]. (ang.).
- ↑ a b c d e f Mario Guarnacci: Vitae et res gestae Pontificum Romanorum et S.R.E. Cardinalium. Rzym: 1751, s. kol. 45-48.
- ↑ Christoph Weber: Die ältesten päpstlichen Staatshandbücher: Elenchus congregationum, tribunalium et Collegiorum urbis 1629-1714. Rzym - Fryburg Bryzgowijski - Wiedeń: Herder, 1991, s. 147. ISBN 978-3451216534.
- ↑ Remigius Ritzler: Hierarchia Catholica. T. V. Münster: 1952, s. 10. (łac.).