Explorer 19

Explorer 19
Ilustracja
Inne nazwy

Air Density AD-A, Air Density Explorer ADE-A, S-56B, S00714

Indeks COSPAR

1963-053A

Państwo

 Stany Zjednoczone

Zaangażowani

NASA

Rakieta nośna

Scout X-4

Miejsce startu

Pacific Missile Range

Orbita (docelowa, początkowa)
Perygeum

590 km

Apogeum

2394 km

Okres obiegu

115,9 min[1]

Nachylenie

78,6°[1]

Mimośród

0,11454

Czas trwania
Początek misji

19 grudnia 1963[1] 18:49:25 UTC

Koniec misji

10 maja 1981

Wymiary
Masa całkowita

7,7 kg

Explorer 19amerykański satelita programu Explorer, drugi (po Explorerze 9) z serii ADE – nadmuchiwanych balonów do badania gęstości atmosfery.

Wyniesienie Explorera 19 jeszcze w czasie działania poprzedniego satelity, umożliwiło zbieranie danych o atmosferze jednocześnie z dwóch różnych obszarów.

Budowa i działanie[edytuj | edytuj kod]

Balon Explorer 19 wykorzystywał opór aerodynamiczny stawiany przez symetryczną powierzchnię statku do badania atmosfery. Statek składał się z dwóch półkul cienkiej folii aluminiowej połączonych mylarową taśmą. Złożony i pusty balon – umieszczony w rakiecie – miał kształt walca o wymiarach 21,6 na 48,3 cm. Po wystrzeleniu nadmuchany był azotem z butli i odrzucony od ostatniego członu rakiety mechaniczną sprężyną. W środku umieszczono również akumulator ładowany przez ogniwo słoneczne, znajdujące się na powierzchni balonu. Powierzchnię równomiernie pokrywały kropki białej farby (o średnicy 5,1 cm), które miały zapewniać stabilizację temperatury satelity. W balonie znajdował się również nadajnik radiowy na częstotliwości 136,62 MHz, o mocy 15 mW, umożliwiający śledzenie satelity. Antenę nadajnika stanowił sam balon. Niestety, jego moc była za mała do odbioru na Ziemi. NASA musiała użyć naziemnej sieci kamer Bakera-Nunna do optycznego śledzenia satelity.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Edmund Staniewski, Ryszard Pawlikowski: 15 lat podboju kosmosu 1957-1972. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1974, s. 295.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]