Eugeniusz Iwańczyk-Wiślicz
 | |
 generał brygady | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Stanowiska | Szef sztabu Obwodu III AL |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
             | |
Eugeniusz Artur Iwańczyk-Wiślicz, właśc. Eugeniusz Artur Iwańczyk, ps. Stary Jakub, Wiślicz[1] (ur. 31 października 1911 w Jasieńcu Iłżeckim Górnym, zm. 23 października 1995 tamże) – polski wojskowy i polityk. Szef sztabu dowództwa i zastępca szefa Obwodu III AL. Wojewoda kielecki (1945–1949), poseł na Sejm Ustawodawczy[2], generał brygady Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Michała. Przed wojną pracował na roli. Od 1930 był również działaczem Stronnictwa Ludowego[1]. W 1939 ukończył gimnazjum matematyczno-przyrodnicze w Warszawie[2]. Odbył służbę wojskową, kończąc szkołę podoficerską w Jarosławiu ze stopniem plutonowego. Wziął udział w kampanii wrześniowej. Od jesieni 1939 członek Związku Walki Zbrojnej, a następnie Armii Krajowej. Był organizatorem lewicowej, polityczno-wojskowej Rewolucyjnej Grupy Inteligencji Socjalistycznej „Świt”. Jesienią 1943 weszła ona w skład Polskiej Partii Robotniczej i Gwardii Ludowej. W maju 1944 został mianowany szefem sztabu dowództwa III Obwodu AL w stopniu porucznika. W nocy z 16 na 17 maja 1944 z jego inicjatywy AL opanowała Iłżę. 10 sierpnia 1944 został ciężko ranny w kierowanym przez Mieczysława Moczara ataku na niemiecki garnizon w Gustawowie, podczas którego zabito kilkunastu saperów Wehrmachtu[2].
W 1945 został mianowany wojewodą kieleckim, którym był do 1949. W wyborach parlamentarnych w 1947 został wybrany posłem z ramienia PPR. W 1954 został dyrektorem Zjednoczenia PGR Lublin-Południe. Był także dyrektorem PGR Ramty[1]. Wieloletni członek Rady Naczelnej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, a także członek władz krajowych Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, w 1983 oraz 1989 wybrany w skład Krajowej Rady TPPR.
W październiku 1988, jako oficer w stanie spoczynku, został mianowany przez Radę Państwa na stopień generała brygady.
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
Echa puszczy jodłowej. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1969.
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Jego syn, Lucjan, był pułkownikiem MSW i zastępcą dyrektora Biura Ochrony Rządu (1981–1988 i 1989) oraz p.o. szefa Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych w Suwałkach (1988–1989).
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1946)[3]
- Order Krzyża Grunwaldu III klasy
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
- Krzyż Walecznych
- Krzyż Partyzancki
- Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974)
- Medal 40-lecia Polski Ludowej (1984)
- Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
- Medal 10-lecia Polski Ludowej
- Medal im. Ludwika Waryńskiego (1986)[4]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2019-04-03].
- ↑ a b c Profil na stronie Biblioteki Sejmowej. [dostęp 2019-04-03].
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 74, poz. 490
- ↑ Życie Partii, styczeń - marzec 1987, str. 55
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Józef Bolesław Garas, Oddziały Gwardii Ludowej i Armii Ludowej 1942-1945, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1971.
- Janusz Królikowski, Generałowie i Admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 tom II I-M, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń, 2010.
- V Kongres ZBoWiD Warszawa 8–9 maja 1974, Książka i Wiedza, Warszawa 1976.
- VI Kongres ZBoWiD Warszawa 7-8 maja 1979, Wydawnictwo ZG ZBoWiD, Warszawa 1979.
- VII Kongres ZBoWiD, Wydawnictwo ZG ZBoWiD, Warszawa 1985.