Ernst Köstring
 Ernst August Köstring (z prawej) i Hans Krebs | |
 generał kawalerii | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 20 listopada 1953 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1895–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
        | |
.svg){kind=small}
Ernst August Köstring (ur. 8 czerwca?/20 czerwca 1876 w Moskwie, zm. 20 listopada 1953 w Bichlhof, Unterwössen) – niemiecki żołnierz (generał), attaché wojskowy Niemiec w ZSRR i na Litwie, Generał Formacji Wschodnich podczas II wojny światowej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Szkołę podstawową ukończył w Moskwie. Od 1895 r. służył w 4 Pułku Ułanów armii pruskiej, stacjonującym w Toruniu. W listopadzie 1898 r. awansował do stopnia porucznika rezerwy. W lipcu 1901 r. przeniósł się do 5 Zachodniopruskiego Pułku Kirasjerów. W grudniu 1913 r. został rotmistrzem. Brał udział w I wojnie światowej. Przez większy okres działań wojennych pełnił różne funkcje sztabowe. Jesienią 1916 r. został ciężko ranny. Po wyleczeniu od grudnia 1917 r. był członkiem niemieckiej misji wojskowej w Imperium osmańskim. W styczniu 1918 r. objął funkcję 1 adiutanta szefa sztabu generalnego armii tureckiej gen. Hansa von Seeckta.
Po kapitulacji wojsk niemieckich 11 listopada 1918 r., służył w Reichswehrze. W 1922 r. awansował na majora. Służył w sztabie 16 Pułku Kawalerii w Erfurcie. Od marca 1927 r. dowodził 10 Pruskim Pułkiem Kawalerii. W kwietniu 1930 r. został mianowany pułkownikiem. W 1931 r. objął funkcję attaché wojskowego Niemiec w Moskwie. W marcu 1933 r. odesłano go do rezerwy w stopniu generała majora.
W sierpniu 1935 r. powrócił do służby wojskowej. Ponownie został attaché wojskowym w Moskwie. Jednocześnie do 1940 r. pełnił tę samą funkcję na Litwie. W międzyczasie w sierpniu 1937 r. awansował na generała porucznika, zaś w październiku 1940 r. na generała kawalerii.
Po ataku III Rzeszy na ZSRR 22 czerwca 1941 r., pozostawał w rezerwie. W tym czasie opowiadał się za zorganizowaniem z rosyjskich ochotników armii wyzwoleńczej, która wespół z Niemcami obaliłaby reżim stalinowski. Występował jako ekspert od spraw sowieckich. We wrześniu 1942 r. powrócił do czynnej służby wojskowej. Pełnił funkcję doradcy ds. Kaukazu przy sztabie Grupy Armii „A”. Współorganizował kolaboracyjne oddziały wojskowe złożone z przedstawicieli narodów ZSRR w służbie niemieckiej. Od czerwca 1943 r. był inspektorem Legionów Wschodnich i jednocześnie Generałem Oddziałów Wschodnich w Oberkommando des Heeres (OKH). Na początku stycznia 1944 r. objął funkcję Generała Formacji Wschodnich przy OKH.
4 maja 1945 r. dostał się do niewoli amerykańskiej. W 1947 r. wypuszczono go na wolność. Miał wystąpić w roli świadka na procesach norymberskich, ale strona sowiecka nie zgodziła się na to.
W 1965 r. zostały opublikowane jego wspomnienia pt. „Der militärische Mittler zwischen dem Deutschen Reich und der Sowjetunion, 1921-1941”.
Odznaczenia wojskowe[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Żelazny I i II klasy (1914)
- Order Fryderyka II klasy
- Order Lwa Zeryngeńskiego II klasy z liśćmi dębu i mieczami
- Krzyż Zasługi Wojskowej III Klasy (Austria)
- Order Medżydów (Imperium Osmańskie)
- Czarna Odznaka za Rany (1918)
- Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej z mieczami (1944)
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Hans von Herwarth, Między Hitlerem a Stalinem, Warszawa 1992, ISBN 83-85249-11-7, ISBN 83-11-07990-0.
- Dermot Bradley, Karl-Friedrich Hildebrand, Markus Rövekamp, Die Generale des Heeres 1921–1945. Band 7: Knabe–Luz, Bissendorf 2004