Engelbert z Falkenburga
 Płyta nagrobna Engelberta w katedrze w Bonn | |
| Data urodzenia | ok. 1220 |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Miejsce pochówku | |
| Arcybiskup Kolonii | |
| Okres sprawowania | 1261–1274 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
Engelbert z Falkenburga (ur. ok. 1220, zm. 20 października 1274) – arcybiskup Kolonii i książę-elektor Rzeszy od 1261.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Engelbert pochodził z bocznej linii dynastii hrabiów Kleve. Był synem Dytryka z Heinsbergu i Falkenburga oraz wnukiem Arnolda z Kleve[1]. Stopniowo rozwijał swoją karierę w hierarchii kościelnej: był papieskim kapelanem, kanonikiem w Maastricht, od 1253 archidiakonem w Liège, a w 1257 został prepozytem kapituły katedralnej w Kolonii[1]. 2 października 1261 został jednogłośnie wybrany na arcybiskupa Kolonii[1][2]. Papieskie zatwierdzenie na tym stanowisku uzyskał na przełomie 1262 i 1263[2].
Okres jego rządów w arcybiskupstwie Kolonii zdominowany jest przez konflikt z mieszczanami Kolonii[1][2] – mimo że Engelbert i jego brat Dytryk stali po stronie miasta w jego sporach z poprzednikiem Engelberta na arcybiskupim stanowisku, Konradem z Hochstaden. Już w 1262 zjednoczyły się przeciwko niemu wszystkie stronnictwa miejskie[1] i zmusiły go do zawarcia niekorzystnego układu[2]. Próba zbrojnego złamania mieszczan podjęta przez Engelberta w 1263 zakończyła się jego porażką i wzięciem go do niewoli. W kolejnych latach spór trwał nadal, popierany przez papieża Engelbert porozumiał się m.in. z cechami kolońskimi, jednak osiągnął tylko krótkotrwałe sukcesy[1][2]. Sprzymierzywszy się ze szlachtą poniósł w 1267 kolejną klęskę w starciu ze sprzymierzonym z mieszczanami hrabią Jülich Wilhelmem IV. Ponownie dostał się do niewoli i pozostał w zamknięciu na zamku Nideggen aż do 1271[1][2]. Do jego uwolnienia nie doprowadziły nawet klątwa kościelna nałożona na Wilhelma i Kolonię, opuścił niewolę dopiero dzięki pośrednictwu Alberta Wielkiego. Odtąd, chociaż nie udało mu się zmusić miasta do uległości, podtrzymywał z nim pokojowe stosunki[2].
Podczas wielkiego bezkrólewia popierał Ryszarda z Kornwalii, który poślubił jedną z jego bratanic, Beatrycze[1]. W 1273 brał udział w wyborze na króla Niemiec Rudolfa I Habsburga[2], którego następnie koronował w Akwizgranie[1][2].
Ufundował klasztor franciszkanów w Bonn. W tamtejszej katedrze został pochowany[1]. Zmarł wkrótce po powrocie z soboru w Lyonie[2].