Emil Morgiewicz
| Data i miejsce urodzenia | 25 lipca 1940 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 29 października 2017 |
| Zawód, zajęcie | działacz opozycyjny |
| Alma Mater | |
| Rodzice | Władysław, Weronika |
| Odznaczenia | |
   | |
Emil Morgiewicz (ur. 25 lipca 1940 w Świrze, zm. 29 października 2017 w Warszawie[1]) – polski działacz niepodległościowy w czasach PRL, jeden z twórców podziemnej organizacji Ruch. Jeden z redaktorów pierwszego pisma niezależnego „drugiego obiegu”, które zaczęło ukazywać się w PRL po upadku powojennej konspiracji.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Władysława i Weroniki[1]. Ukończył prawo i dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim. Wiosną 1970 został aresztowany w przeddzień planowanego podpalenia Muzeum Lenina w Poroninie, skazany na cztery lata więzienia w procesie działaczy Ruchu (po siedem lat – otrzymali Andrzej Czuma i Stefan Niesiołowski). Po wyjściu na wolność napisał krytyczny raport o sytuacji w polskim więziennictwie, wysłany do Amnesty International. Został ponownie aresztowany pod zarzutem przekazywania za granicę fałszywych informacji mogących zaszkodzić PRL. Tym razem siedział kilka tygodni. W 1975 wstąpił do AI.
Członek Komitetu Obrony Robotników (KOR). Jako członek KOR wziął udział w rozmowach na temat powołania komitetu reprezentującego wszystkie stronnictwa opozycyjne. Po przekształceniu KOR w Komitet Samoobrony Społecznej „KOR” był uczestnikiem ROPCiO.
Internowany po wprowadzeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 na pół roku w Białołęce. Od 1983 do 1990 na emigracji w RFN. W Monachium współpracował z Radiem Wolna Europa. Przez pewien czas związany m.in. z prowadzoną przez ks. Franciszka Blachnickiego Chrześcijańską Służbą Wyzwolenia Narodów. Po powrocie do Polski zatrudniony w Biurze Interwencji Kancelarii Senatu RP. Członek Stowarzyszenia Wolnego Słowa.
Spoczął na cmentarzu w Mrągowie[2].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski – 2006[3]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 1989 (zarządzeniem prezydenta RP na uchodźstwie)[4]
- Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” – 2017, pośmiertnie[5]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Rejestry notarialne [online], rejestry-notarialne.pl [dostęp 2021-02-13].
- ↑ Ostatnie pożegnanie śp. Emila Morgiewicza [online], Ministerstwo Obrony Narodowej, 4 listopada 2017 [dostęp 2021-02-13] [zarchiwizowane z adresu 2021-02-13].
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 21 września 2006 r. o nadaniu orderów – pkt 8 (M.P. z 2006 r. nr 84, poz. 848).
- ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 99, Nr 6 z 15 grudnia 1989.
- ↑ Ostatnie pożegnanie śp. Emila Morgiewicza. mon.gov.pl, 2017-11-04. [dostęp 2017-11-05]. (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Opozycja w PRL. Słownik biograficzny 1956–1989, Wyd. Ośrodek KARTA, t. 1–2, Warszawa 2000–2002, ISBN 83-88288-65-2, ISBN 83-88288-11-3
- Dariusz Cecuda, Leksykon Opozycji Politycznej 1976–1989, Toruń 1989, ISBN 83-85102-00-0
- Jan Józef Lipski, KOR
- Sylwetki 38 członków KOR. serwisy.gazeta.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-01-27)].
- KOR