Emil Dunikowski
 | |
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk geologicznych | |
| Habilitacja | |
| Profesura | |
| Uczelnia | |
 | |
Emil Habdank Dunikowski (ur. 13 grudnia 1855 w Brzeżanach, zm. 24 czerwca 1924 we Lwowie[1]) – polski geolog, podróżnik, profesor Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Odbył studia we Lwowie, Wiedniu i Monachium. Był wybitnym znawcą geologii nafty, prowadził poszukiwania złóż ropy naftowej w Bieszczadach. Od 1888 był profesorem Uniwersytetu lwowskiego, habilitował się w 1884. Na ropie naftowej zarobił wielkie pieniądze zostając prawdziwym milionerem. Prowadził też badania geologiczne w Turcji, Algierii i Tunezji oraz w górach Sichote Aliń. W latach 1892–1893 był prezesem Polskiego Towarzystwa Przyrodników im. Kopernika.
W 1906 wyjechał do Meksyku i Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Podczas podróży po USA zajmował się nie tylko badaniami geologicznymi, ale też etnografią plemion indiańskich. Wyniki badań ogłosił w wielu publikacjach książkowych, m.in. „Meksyk i szkice z podróży po Ameryce” i „Od Atlantyku poza Góry Skaliste”[2].
W 1910 został zaproszony przez towarzystwo rosyjsko-angielskie do zbadania pod względem górniczo-geologicznym pasma górskiego okalającego wybrzeże Morza Japońskiego, po czym do ekspedycji zaangażował dr. Eugeniusza Romera, dr. Jana Nowaka i dr. Juliusza Tokarskiego[3].
Jego syn Jan Edward Zbigniew Dunikowski, zdobył w latach międzywojennych rozgłos ogłaszając, że wynalazł opatentowaną metodę przemiany dowolnej substancji w złoto za pomocą rzekomych promieni „Z”. Jego wierzyciele spowodowali, że trafił on nawet do więzienia[4].
Profesor Dunikowski wybudował we Lwowie willę przy ówczesnej ulicy Mochnackiego zaprojektowaną przez architekta Władysława Rauscha, stanowiącą znakomity przykład eklektyzmu w architekturze. Willę tę odsprzedał w roku 1911 metropolicie obrządku greckokatolickiego Andrzejowi Szeptyckiemu, który przeznaczył ją na cele muzealne[5].
Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wiadomości geograficzne, maj-lipiec 1924 Nekrolog Dunikowskiego
- ↑ Krótka Biografia
- ↑ Polska wyprawa naukowa. „Nowości Illustrowane”. Nr 32, s. 7, 6 sierpnia 1910.
- ↑ Sławomir Łotysz 'Alchemik czy oszust. Sprawa Zbigniewa Dunikowskiego" [w:] Kwartalnik Historii Nauki i Techniki 54/2 wyd. 2009 str.63-82
- ↑ informacje na temat syna i willi. [dostęp 2018-12-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-20)].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Publikacje Emila Dunikowskiego w bibliotece Polona