Egzergia
Egzergia – maksymalna praca, jaką układ termodynamicznie otwarty może wykonać w danym otoczeniu przechodząc do stanu równowagi z otoczeniem. Otoczenie traktuje się jako zbiornik nieużytecznej energii i materii o stałej temperaturze. Maksymalną energię uzyskuje się w procesie odwracalnym.
Termin wprowadzony w 1955 r. przez słoweńskiego fizyka Zorana Ranta; zdolność do wykonywania pracy – jest rodzajem energii, która może służyć jako zapas energii; cechuje ją ilość i jakość; ulega zniszczeniu, gdy jest wykorzystywana.
Dogodną definicję egzergii zaproponował L. Reikert. Po uwzględnieniu możliwości występowania bogactw naturalnych w przyrodzie, definicję tę można sformułować następująco[1]:
Egzergia wyraża minimalną ilość pracy, jaką należy wykonać, by z powszechnie występujących składników otaczającej przyrody wytworzyć wymaganą substancję o wymaganych parametrach, wykorzystując otaczającą przyrodę jako źródło ciepła bezwartościowego pod względem termodynamicznym.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- termodynamika,
- druga zasada termodynamiki,
- entropia,
- przemiana adiabatyczna,
- funkcja stanu,
- energia,
- obieg Carnota,
- proces termodynamiczny.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Szargut J., Ziębik A.: Podstawy energetyki cieplnej, PWN, Warszawa 1998.