Edward Rowny

Edward Rowny
Ilustracja
Edward L.Rowny
generał porucznik generał porucznik
Data i miejsce urodzenia

3 kwietnia 1917
Baltimore

Data i miejsce śmierci

17 grudnia 2017
Waszyngton

Przebieg służby
Lata służby

1941–1979

Siły zbrojne

 US Army

Stanowiska

negocjator kontroli zbrojeń,
doradca ds. wojskowych

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa,
wojna koreańska,
wojna wietnamska

Odznaczenia
Combat Infantryman Badge Army Airborne Master Parachutist Badge
Medal Sił Lądowych za Wybitną Służbę (Stany Zjednoczone)
Srebrna Gwiazda - trzykrotnie (Stany Zjednoczone)
Legionista Legii Zasługi - trzykrotnie (USA)
Brązowa Gwiazda - dwukrotnie (Stany Zjednoczone)
Medal Lotniczy (Stany Zjednoczone) Prezydencki Medal Obywatelski (Stany Zjednoczone) Medal Amerykańskiej Służby Obronnej Medal Kampanii Amerykańskiej (USA) Medal Zwycięstwa w II Wojnie Światowej (USA) Medal Armii Okupacyjnej (USA) Medal Służby Obrony Narodowej Medal Służby w Korei Medal Ekspedycji Sił Zbrojnych (Stany Zjednoczone) Medal ONZ Medal ONZ za służbę w KOREI Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Medal „Za kampanię w Wietnamie” (Wietnam Południowy)
Edward Rowny, 2013

Edward L. Rowny (ur. 3 kwietnia 1917 w Baltimore[1], zm. 17 grudnia 2017[2] w Waszyngtonie) – generał porucznik Armii Stanów Zjednoczonych polskiego pochodzenia. Pracował jako negocjator kontroli zbrojeń i doradca ds. wojskowych w administracjach pięciu prezydentów: Nixona, Forda, Cartera, Reagana i Busha seniora. Był jednym z inicjatorów użycia śmigłowców w operacjach wojskowych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ojciec Edwarda Rownego pochodził z Nagoszewa koło Ostrowi Mazowieckiej.

Rowny uzyskał licencjat na Uniwersytecie Johnsa Hopkinsa w zakresie inżynierii. Posiadał również magisteria z West Point i Uniwersytetu Yale oraz doktorat American University w zakresie studiów międzynarodowych.

Służył w armii w latach 1941–1979, biorąc udział w II wojnie światowej, wojnach w Korei i Wietnamie. W czasie lądowania we Włoszech objął dowództwo batalionu. Po zakończeniu działań wojennych w Europie został przeniesiony do zespołu planującego inwazję na Japonię. W czasie wojny koreańskiej był rzecznikiem generała MacArthura. W czasie wojny wietnamskiej jako zastępca generała Andrew P. O’Meary’ego był odpowiedzialny za transport żołnierzy NATO z Francji.

W 1971 został powołany na przedstawiciela Stanów Zjednoczonych podczas rokowań SALT i piastował to stanowisko do 1979, kiedy to odszedł na emeryturę, wyrażając w ten sposób dezaprobatę w stosunku do polityki rozbrojeniowej administracji Cartera. Po wyborze na prezydenta Ronalda Reagana został powołany w randze ambasadora na przewodniczącego rokowań START I (przez cztery lata), a następnie specjalnego doradcy ds. kontroli zbrojeń w administracji prezydentów Reagana i Busha, aż do ponownego przejścia na emeryturę, w 1990.

W stanie spoczynku pozostawał konsultantem międzynarodowym. Napisał też książkę, It Takes One to Tango (1992), o swojej służbie u pięciu amerykańskich prezydentów i negocjacjach z ZSRR. Mieszkał w Waszyngtonie.

Działalność polonijna[edytuj | edytuj kod]

Rowny jako młody człowiek był uczestnikiem pogrzebu Ignacego Jana Paderewskiego, który odbył się w katedrze św. Patryka w Nowym Jorku w 1941. Wydarzenie to wywarło wielki wpływ na jego życie. W 1994 został przewodniczącym Paderewski Living Memorial, mającego na celu podtrzymywanie dziedzictwa wielkiego polskiego patrioty, pianisty i kompozytora. Wchodził także w skład delegacji, która w 1992 przywiozła ciało Paderewskiego z cmentarza Arlington do wolnej Polski.

Rowny był aktywnym członkiem założycielem i wiceprezydentem Amerykańsko-Polskiego Komitetu Doradczego (American Polish Advisory Council).

W 2005, w 25. rocznicę powstania NSZZ „Solidarność”, otrzymał Medal Wolności Trumana-Reagana (Truman-Regan Medal of Freedom) od Fundacji Pamięci Ofiar Komunizmu.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Strategic Force Modernization and Arms Control (1986)
  • It Takes One to Tango (1992) – wyd. pol. Tango z niedźwiedziem, Imbir 2007, tłum. Dawid Dastych, wstęp: Radosław Sikorski
  • Engineer Memoirs (1995)
  • Smokey Joe & The General (2013)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]