Edward Landowski
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie | lekarz, antropolog |
Edward Landowski (ur. 14 października 1839 w Wilnie, zm. 6 listopada 1882 w Algierze) – polski lekarz, antropolog, powstaniec styczniowy, wolnomularz[1] Brat Pawła Landowskiego.
Urodził się w rodzinie lekarskiej, jako syn Vincenza Landowskiego; ukończył gimnazjum w Lublinie i studia medyczne we Wrocławiu. W czasie powstania styczniowego był naczelnikiem III sekcji żandarmerii narodowej. Wysłany za granicę po zakup broni, miał zbiec z powierzoną mu sumą. Na początku 1864 przebywał w Szwajcarii skąd po wydaleniu przeniósł się do Francji.[2] Studiował w Zurychu[3] i Montpellier. Jako lekarz praktykował w Sumene i w Paryżu, od 1879 roku w Algierze w Mustapha Supérieur. Założył stację klimatyczną dla gruźlików, prowadził badania nad zastosowaniem rośliny Piscida erythrina. Publikował też prace poświęcone kumysoterapii[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Ludwik Hass, Wolnomularstwo w Europie środkowo-wschodniej w XVIII i XIX wieku, 1982, s. 501.
- ↑ Internetowy Polski Słownik Biograficzny, [w:] Internetowy Polski Słownik Biograficzny [online].
- ↑ Die Matrikeledition der Universität Zürich
- ↑ Landowski E. Du koumis et de son rôle thérapeutique. J Thérap, 1874, 1, 521-527, 601-609, 641-650, 681-697. Cytat za: E Neuzil, G Devaux. Le koumys, hier et aujourd'hui. BULLETIN-SOCIETE DE PHARMACIE DE BORDEAUX, 1999 PDF
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Stanisław Feliksiak (red.) Słownik biologów polskich. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1987, 320. ISBN 83-01-00656-0