Edward Adamski (generał)
 generał brygady | |
| Data i miejsce urodzenia | 13 listopada 1867 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 3 września 1926 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | Centrum Wyszkolenia Dowództwa Okręgu Generalnego „Łódź” |
| Stanowiska | kierownik centrum wyszkolenia |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   | |
_gr%C3%B3b.JPG)
Edward Adamski (ur. 13 listopada 1867 w Stoczku, zm. 3 września 1926 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 13 listopada 1867 w Stoczku, w powiecie węgrowskim ówczesnej guberni siedleckiej. Po ukończeniu 6 klasowego Rządowego Męskiego Gimnazjum Klasycznego w Siedlcach kontynuował naukę w Odeskiej Szkole Junkrów Piechoty w Odessie. 4 grudnia 1884 rozpoczął służbę w armii rosyjskiej i pełnił ją do 28 września 1917[1].
30 kwietnia 1919 przyjęty został do Wojska Polskiego i przydzielony do rezerwy oficerskiej. W czasie wojny z bolszewikami był oficerem Dowództwa Okręgu Etapów Wołkowysk. Od 7 lipca do 4 listopada 1919 dowodził Pułkiem Strzelców Wileńskich. 11 sierpnia na czele pułku wkroczył do Słucka, a następnie osiągnął linię rzeki Berezyny. We wrześniu i październiku nie prowadził większych działań bojowych pozostając w bagnistej puszczy nad Ptyczą i Oressą. W tym czasie czasowo dowodził III Brygadą.
W listopadzie 1919 objął dowództwo III Brygady Litewsko-Białoruskiej, w skład której wchodził Lidzki i Kowieński pułk strzelców. Oba pułki do 9 lipca 1920 pełniły służbę na polsko-litewskiej linii demarkacyjnej. 22 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w piechocie, „w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”[2].
W lutym 1920 ukończył VII kurs w Centrum Studiów Artyleryjskich w Warszawie. 16 listopada tego roku został kierownikiem Centrum Wyszkolenia Dowództwa Okręgu Generalnego „Łódź”. Z dniem 1 maja 1921 przeniesiony został w stan spoczynku, w stopniu pułkownika piechoty. 26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady[3]. Zmarł 3 września 1926 w Warszawie[4]. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera 12A-8-25)[5].
Awanse[edytuj | edytuj kod]
- podporucznik - 1889
- porucznik - 1893
- sztabskapitan - 1900
- kapitan - 1905
- pułkownik - 1916
- generał brygady - zatwierdzony 26 października 1923 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Order św. Stanisława 2. klasy z mieczami
- Order św. Stanisława 3 klasy z mieczami
- Order Świętej Anny 2 klasy z mieczami
- Order św. Anny 3 klasy z mieczami
- Order Świętego Włodzimierza 4 klasy z mieczami
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 67.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 20 z 29 maja 1920, s. 381.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 70 z 7 listopada 1923, s. 738.
- ↑ Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 71.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
- Księga chwały piechoty, praca zbiorowa, Warszawa 1992, reprint wydania z 1939 r.,
- Bolesław Waligóra, Zarys historii wojennej 85-go Pułku Strzelców Wileńskich, Warszawa 1928.