Edmund Rosochacki
 porucznik | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Główne wojny i bitwy | |
Edmund Rosochacki (ur. 27 września 1920 w Warszawie, zm. 23 października 1952) – porucznik, żołnierz podziemia antykomunistycznego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Edmunda i Stefanii z Walczyńskich. W okresie okupacji niemieckiej członek grupy specjalnej KWP, z wyroków sądu specjalnego likwidującej konfidentów gestapo i zdrajców narodu polskiego. 7 listopada 1950 aresztowany przez funkcjonariuszy MBP i oskarżony na podstawie spreparowanych i wymuszonych na świadkach zeznań. 29[1] maja 1952 WSR w Warszawie pod przewodnictwem ppłk. Mieczysława Widaja skazał go razem z Józefem Gumowskim na podstawie 1 Dekr. z 31.08.1944 na karę śmierci[2]. Prezydent Bierut nie skorzystał z prawa łaski. Stracony 23 października 1952. Uniewinniony i zrehabilitowany 19 lutego 1957. Jego grób symboliczny znajduje się na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie w Kwaterze "Na Łączce", a rzeczywiste miejsce pochówku nie jest znane.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tadeusz Swat: Niewinnie Straceni 1945–56. Wyd. Fundacja Ochrony Zabytków, Warszawa 1991., zob też Straceni w Więzieniu mokotowskim.
- Małgorzata Szejnert: Śród żywych duchów. Wyd. ANEKS, Londyn 1990.
- AIPN, Teczki więźniów 1952, Rosochacki Edmund
- W. Bartoszewski, Syndykat zbrodni..., s. 25
- J.R. Kubiak, Tajemnice więzienia mokotowskiego...
- C. Leopold, K. Lechicki, Więźniowie polityczni..., s. 25
- W. Minkiewicz, Mokotów, Wronki, Rawicz..., s. 104